Bobotov Kuk (2523m) en Tara canyon

Aangezien we hem gisteren al zagen blinken besluiten we om vandaag de hoogste berg van Montenegro te beklimmen, de Bobotov Kuk. We staan iets vroeger op dan normaal om de drukte wat voor te zijn en gaan eerst ontbijten op een terrasje. Om 10u beginnen we met wandelen. De tocht is redelijk populair en we komen geregeld mensen tegen. Het begin is vrij eenvoudig, maar na een uurtje stappen bereiken we een eerder technische passage waarbij we de volgende 2u langs staalkabels doorheen relatief steil terrein begeven. Om 13u staan we op de top (2523m) waar we lunchen en genieten van het uitzicht. Nadien dalen we terug af langs het steile pad. In tegenstelling tot vele anderen gaat het bij ons vlot en we steken veel volk voorbij. Vlak voor we aan de auto aankomen zien we nog een groep gemzen ons pad kruisen en enkelen ervan zijn helemaal niet schuw. We kunnen naderen tot enkele meters! 🐐

Rond een uur of vier besluiten we om nog even naar de Tara bridge te gaan. Het is een enorme brug die de befaamde Tara canyon overspant. De brug is 365m lang en hangt maar liefst 170m boven de azuurblauwe Tara river. Spectaculair om eens overheen te lopen. Rondom de brug worden veel te dure zip-lines aangeboden, we besluiten om die links te laten liggen en het bij enkele foto’s te houden.

Nadien rijden we terug naar Zabljak. We gaan nog even winkelen en ik wil geld afhalen om onze accommodatie te betalen. Helaas slikt de bankautomaat mijn kaart in, krijg ik geen geld en geen ontvangstbewijsje 🤬. Daarbovenop zie ik in mijn bank app dat de geldafhaling wel degelijk van mijn rekening is gegaan. In paniek bellen we een beetje rond, maar het is vrijdag, na 18u30 en niemand kan dus helpen… cardstop dan maar. We willen nog even aangifte doen bij de politie, maar ook die willen niet helpen. Ik probeer bij een agent op straat, maar die spreekt geen Engels en zegt dat ik bij de bank moet zijn via Google translate. Niet veel later zien we een andere agent en proberen we het nog eens. Gelukkig spreekt die wel Engels en hij stuurt ons naar het politiebureau om de hoek. Helaas zitten daar twee agenten te roken, geen van beiden spreekt Engels. Ze sturen ons weg, ik blijf aandringen en uiteindelijk krijgen we een tolk aan de telefoon die ons duidelijk maakt dat ze niet gemachtigd zijn om officiële documenten te maken die niet over identiteit of autopapieren gaan. Ook hier vangen we dus bot. Ik neem nog stiekem een gesprek op van de tolk zodat ik toch iets heb. Maandag dus maar naar de bank in België bellen en hopelijk kunnen zij verder helpen. Ietwat verdwaasd eten we nog een pizza op het dorpsplein.Baca lagi