Verder uitzieken in Sucre

De busreis is een verschrikking! De stoelen zaten heerlijk alleen waren echt niet gemaakt voor lange mensen. Bovendien voelde ik me erg slecht, en was het eerst enorm warm en daarna ijskoud in de bus. Geen oog dichtgedaan dus en nog steeds grieperig (ik denk dat ik een voorhoofdsholte ontsteking heb) zat ik de laatste kilometers echt af te tellen. We komen rond 4:30 uur aan en helaas heeft ons hostel laten weten volledig vol te zitten en we kunnen pas 13 uur inchecken. Dat is echt geen optie voor mij want ik ben echt gesloopt dus we lopen de stad in op zoek naar een slaapplek. Het is natuurlijk midden in de nacht en nadat we de 4 dichtstbijzijnde hostels hebben gehad zijn we er klaar mee en nemen een taxi naar een ander groot hostel in de hoop dat hier wel plek is. Als we binnenkomen staan de 2 Nederlandse dames die we in de bus hadden ontmoet ook daar binnen met hetzelfde idee. Gelukkig is er plek en rond 5 uur ploffen we alledrie op een bed neer met de wekker om 10:15 want we moeten weer om 10:30 uitchecken. We zijn nu in Sucre en dit ligt op 2800 meter hoogte, misschien dat dit er ook voor zorgt dat ik me zo slecht voel want al m'n holtes zitten compleet vol en ik heb erg weinig energie. We lopen naar het volgende hostel dat gelukkig maar een half uurtje lopen is, we droppen onze tassen en gaan naar een luxe bar voor een stevig ontbijt met wat fruitsmoothies voor de vitamines. Dat hadden we even nodig! Dan gaan we op zoek naar een winkel waar ze Lynn d'r telefoon kunnen fixen. Hij is er echter slecht aan toe en het is de vraag of het überhaupt mogelijk is. Het eerste zaakje waar we hem laten zien is gelijk raak, hij pakt een andere iPhone en geeft aan dat hij alle onderdelen over kan zetten alleen dat de nieuwe kleur oranje wordt. Dat is een offer dat Lynn graag wil brengen en als hij aangeeft dat hij over een uurtje klaar is zijn we helemaal positief verrast. We laten de twijfels door de taalbarrière even achterwege en laten de telefoon achter. Ik ga daarna terug naar het hostel om op bed te liggen en Annika en Lynn blijven in de stad om later de telefoon op te halen. Ze blijven de rest van de middag weg en helaas bleek dat het uurtje werk toch wat te krap was ingeschat en er komen nog wat uitdagingen bij omdat het een en ander niet blijkt te passen. Het is echter onmogelijk om er via Translate wegwijs uit te komen wat hij precies bedoeld maar als we de volgende ochtend terugkomen moet het goed komen. 's Avonds komen we (na een tip van Jeff en Suzie) in een restaurant terrecht waar we bitterballen kunnen eten! Das lang geleden, ze zijn heerlijk! Om het wat te compenseren hebben we ook een typische Boliviaanse groenten en vleeschotel, Pique Macho besteld. We hebben heerlijk gegeten en als we terugkomen in het hostel speelt Lynn nog wat spelletjes met haar nieuwe roomies, het moet jiet gekker worden.🙃Read more