Dzüün Sayhan Uul

Waar te beginnen? Mongolië heeft diepe indruk op ons gemaakt. De drie weken die we hier doorbrachten waren in alle opzichten uniek. We zijn ZO blij dat we de oversteek hebben gemaakt!

De eerste dagen in de hoofdstad Ulaanbaatar waren allesbehalve bijzonder. Nu we niet meer de druk voelen om iedere dag van ons visum goed te besteden nemen we de tijd om uit te rusten, nog altijd moe van onze heftige reis door China.

Dan is het tijd om de rest van het land te ontdekken. Het enige probleem is dat we nog een tour moeten regelen. Ik zeg bewust 'probleem' want we voelen ons behoorlijk gehandicapt in een land als Mongolië waar onafhankelijk reizen zonder tourgroep bijna onmogelijk is. Iedereen blijkt via hun hostel te boeken en zonder blikken of blozen minimaal $60 per persoon per dag neer te leggen voor een tour van 7 tot soms wel 18 dagen. Na twee dagen zoeken is onze beste optie dan ook een last minute trip met drie Fransen voor $55 per persoon per dag. Voor ons nog steeds te duur. En zomaar ja zeggen tegen een week lang roadtrippen met wildvreemden vinden we ook best een dingetje. Want wat als het niet klikt?

Als we in ons hostel Andrew en Laura -een Amerikaans/Engels/Duits stel- ontmoeten vallen alle puzzelstukjes in elkaar. Of we samen met hen en Linas uit Litouwen mee willen op een 9-daagse lowbudget kampeertrip door de Gobi woestijn, met alleen een chauffeur? Na een paar 'klikt-het-wel-biertjes' voelt het meteen goed en we besluiten ervoor te gaan. Lekker zelf het mooie landschap ontdekken zonder vooropgezet programma en zonder gids, en dan ook nog eens voor een schijntje. Yes, dat is precíes wat we willen! 😁

De volgende dag slaan we op de black market een volledige kampeeruitrusting in: een tent, slaapmatjes, een kookpitje, een pan, een serviesset en twee slaapzakken. Het kost ons een hoop (energie vanwege al dat onderhandelen, de kosten vallen dan weer reuze mee) maar dan hebben we ook wat. Ook slaan we eten voor 7 dagen in, en dan is het tijd om met onze kolossale bagage de bus te pakken naar Dalanzadgad, de grootste stad in de Gobi regio.

Acht uur later staan we op een parkeerplaats met al onze pakjes noodles, tomaten in blik en instant aardappelpuree, klaar voor het grote avontuur. Als eindelijk onze chauffeur aan komt rijden blijkt ons voertuig voor de trip een jeep met plek voor drie personen, nét te weinig voor ons vijven. Kut. Maar gelukkig komt altijd alles goed en blijkt er nog een chauffeur in de stad. Als Sum, onze chauffeur, komt aanrijden in zijn Russische van staan we nog net niet te springen. Ons voertuig voor de trip is een 30 jaar oude tank uit de Sovjet-tijd, een soort Volkswagenbusje on steroids.. Wat een gaaf ding! Als Sum naast een goed gevoel voor humor ook nog over kennis van de Russische taal blijkt te beschikken kan onze dag helemaal niet meer stuk. Linas spreekt namelijk vloeiend Russisch en dat is maar goed ook, want van de crashcourse Mongools die we hadden willen doen is uiteindelijk niets terecht gekomen. We stappen in de bus en nemen meteen afscheid van de geasfalteerde wegen, die heb je buiten de steden namelijk nergens. Nu zijn we officieel in niemandsland.

Die eerste avond zijn we allemaal euforisch. Sum heeft de bus op een mooie, groene vlakte geparkeerd. Dat mag hier trouwens gewoon he? In Mongolië bestaat er buiten de grote steden nauwelijks privé-land en dat betekent dat je in dit land overal en nergens mag kamperen, net zoals nomaden hier overal en nergens hun 'ger' (yurt) mogen opslaan. Alles voelt heel ver weg, het avontuur is begonnen. Om het te vieren drinken we maar meteen de helft van onze toch omvangrijke biervoorraad op. En omdat we de kwaadsten niet zijn trakteren we ook Sum op een biertje of vier, ondanks dat we hem een riante dagelijkse toelage hebben gegeven voor eten en drinken. Dat hadden we beter niet kunnen doen..Read more