Lobatón

Vanmorgen heb ik mijn Peruviaanse huisgenoot genaamd Marcello ontmoet. Gelukkig kan hij ook een beetje Engels, iets wat de meeste Peruvianen echt totaal niet kunnen. Samen zijn we naar een tankstation gegaan waar ik mijn eerste soles kon pinnen. Daarna zijn we weer naar huis gelopen en heeft hij me geholpen om een uber te bestellen om naar de universiteit te gaan. Daar had ik afgesproken met Jean Pierre, hij is een soort buddy en helpt internationale studenten met dingen regelen op de universiteit.
Eenmaal aangekomen bij USIL (zo heet mijn universiteit) kwam ik niet naar binnen omdat ik geen studentenkaart had en de bewaking bij de poort geloofde niet dat ik een internationale student was, terwijl ik nog geen woord Spaans spreek. Uiteindelijk moest ik mijn paspoort laten zien en mocht ik toch naar binnen. Er was iets mis gegaan met mijn vakken dus dat moesten we even regelen. Even bleek niet even te zijn, ruim 2 uur later stonden we pas weer buiten.
De volgende missie was om een simkaart te regelen met een telefoon nummer voor in Peru, zodat ik daar ook internet heb. Eerst hebben we een half uur rondgelopen in het winkel centrum daar om een specifieke telefoon provider te vinden. Toen we dat eenmaal gevonden hadden duurde het weer tijden voor het gelukt was. Ondertussen zijn we eerst nog maar naar de supermarkt gegaan om wat eten te kopen. Toen we terug kwamen was de jongen die het nummer regelde weg en zat er een ander meisje. Maar uiteindelijk was het gelukt dus nu kan ik zelf zoeken waar ik heen moet, ook als ik buiten ben.Läs mer