Libaong

Vanuit Manila vliegen we dezelfde dag nog door naar Cebu, de tweede stad van de Filipijnen. Op dag twee sluiten we ons op in onze hotelkamer. Na een hele dag inlezen, plannen en ferry's en vluchten uitzoeken en boeken zijn we er klaar voor. Normaal gesproken boeken we vooraf niets en kijken we nooit verder vooruit dan een paar dagen. Maargoed, de snel stijgende prijzen van de domestic flights doen ons toch besluiten het anders aan te pakken. Ik mis de vrijheid, maar het is niet anders.

's Avonds nemen we de ferry naar Bohol, onze eerste echte bestemming. Aangekomen in Tagbilaran nemen we een tricycle, iets typisch Filipijns. Een tricycle is een vrolijk gekleurde motor met zijspan waar verbazingwekkend veel mensen in blijken te passen. Ons favoriete vervoersmiddel, want snel en niet al te duur.

Laat in de avond komen we aan bij ons hostel, een backpacker resort met bamboe hutjes. Een ding valt meteen op: karaoke! Tot diep in de nacht horen we hoe krankzinnig slechte zangers, maar vast hele lieve mensen, hun hart blootleggen in nummers van Whitney Houston, Celine Dion en George Michael, en dan allemaal door elkaar. That's right.. De Filipijnen houden van foute jaren '80 en '90 hitjes, bij voorkeur cheesy ballads. Haha! 😜 Ach ja, naar het schijnt is de karaokemachine een Filipijnse uitvinding. Dat verklaart een hoop.

Een wekker zetten blijkt niet nodig. De volgende ochtend worden we om zeven uur wakker met Cyndi Lauper. Ach, wat fijn. 's Middags wandelen we naar Bolod beach en luieren we wat op het strand. Na onze drukke weken in Nepal voelt het relaxen nog wat onwennig. En toch is dat hetgeen wat op de planning staat. Even niets moeten, even een break van het reizen. We hebben vakantie! 😁 Lang hebben we trouwens niet nodig om te wennen aan het nietsdoen. Het fantastische weer, de mooie stranden en palmbomen en de heerlijke buko shakes doen zijn werk. Binnen een dag zitten we in de relaxmodus.

De volgende dag huren we een scooter en cruisen we het eiland rond. We bezoeken het tarsier conservation centre om het kleinste primaatje ter wereld te mogen aanschouwen. Een cultbeestje, want ooit stuurden we foto's naar elkaar via whatsapp van dit diertje, het meest schattige diertje op aarde. Zo klein dat je meerdere keren aan de designated tarsier-suppoost moet vragen waar het beestje dan te zien is. En dan zie je hem ineens. Zo'n lief klein minischepseltje dat hij zich zou kunnen verstoppen in je hand. Maar dan wel met enorme ogen, grappig om te zien! Daarna rijden we via het manmadeforest naar de chocolate hills. Vooral de chocolate hills maken indruk. We zijn er aan het einde van het droge seizoen en dus zijn de heuvels diepbruin gekleurd. Heel mooi! Maar alleen het scooterrijden is al heerlijk. Het is hier zo rustig, de wind door onze haren, de lucht zo blauw, de mensen zo vriendelijk.. Genieten!

Terug in ons hostel kunnen we zo aanschuiven. Vandaag is het feest, het Filipijnse equivalent van thanksgiving. Iedereen is welkom om mee te eten en de typisch Filipijnse keuken te proberen. Die keuken is trouwens ehm, het enige wat niet paradijselijk is aan dit land, haha! Geloof me, als vegetariër verhonger je hier. Groenten staan niet op het menu. Ze zijn hier nogal gek op vlees 😜. Later die avond, als we een biertje drinken met wat andere gasten, vertelt een van hen over een waar paradijs. Een schitterend onontdekt mini eilandje waar de toeristen op een hand te tellen zijn. We kijken elkaar aan.. Doen? Oke, morgen gaan we naar Pamilican eiland!Lue lisää