Park County

Fort Collins had ook moeite om afscheid te nemenvan ons. De hemel huilde de hele dag dikke tranen. Druilerige dag dus. De eerste volle natte dag sinds we hier zijn. Na de laatste check op de schoonmaak van het prachtige huis van de familie Olson, vetrekken we richting Denver. Een snelle hap in de broodjesketen Panera Bread en wat shopping in de fabriekswinkel van Nike en dan vol gas naar Denver Airport. Daar hebben we onze huurauto gehaald, Annette en Sydney Olson opgewacht en wat wederzijdse ervaringen uitgewisseld. Wij genieten van de bergen, zij hebben genoten van de zwanen om ons huis in Almere.

Dan gaat het richting Como, een Ghost-dorpje tegen de rug van de Rockies.

Vanaf Denver rijden we via Highway 285 de Rockies is. Het wordt al redelijk desolaat. Geen fatsoenlijke stad of dorp meer te bekennen. Allemaal aftandse dorpjes met veel rommelige huizen en troep langs de weg. Een restaurant zoeken langs deze weg is nog best ingewikkeld. Van buiten zien ze er allemaal niet uit, maar uit ervaring weten we dat je het soms goed kan treffen. Wij eten uiteindelijk in Bailey bij Rustic Station. Een blankhouten hut met aan de wanden grote opgezette dieren. Een elandenkop, zwijnskop, hertenkop en boven de bar een complete mountainlion op een boomstam. We zitten hier duidelijk tussen de locals. Iedereen wordt door de serveerster omarmd of liefkozend toegesproken. 

Na een Ruebensandwich (rundvlees met zuurkool en gesmolten kaas) en een broodje pulled pork rijden we nog een halfuurtje door. Ineens eindigen de Rockies, rijden we stijl naar beneden en krijgen we een haast eindeloos uitzicht over zacht glooiende weilanden, hier en daar een verdwaalde zwarte koe en af en toe en rood/witte houten boerderij. Bijna onwerkelijk deze overgang.

Dan komen we aan in Como. Werkelijk een afbraakdorpje.

Como is opgericht door gelukzoekers die goud zochten tijdens de Colorado Gold Rush rond 1860. Como heeft zijn naam te danken aan mijnwerkers uit Como, Italië, die in de kolenmijnen werkten. Eind 1800 werd Como een depot van de Pacific Railroad. In die tijd woonde er zeker 2000 mensen in Como en was het met een bars, kerk, school en winkels een echt stadje. Later diende Como als verdeelpunt voor treinen naar het noorden, simpelweg omdat er in het gebied kolen werden gevonden en het daarmee de dischtsbijzijnde kolenlaadplek dichtbij Denver was (want reinen reden in die tijd immers op kolen). Maar daarna kwam de klad in de mijnbouw, werd de hogway aangelegd en had de spoorlijn zijn nut verloren, en dus liep Como helemaal leeg. De laatste trein reed in 1937.

                      Veel van de historische gebouwen staan er nog, maar zijn niet of nauwelijks onderhouden. Het originele spoorweg restauranthotel was jaren een restaurant maar is nu ons hotel. Ooit was het sjiek hotel en had het 43 kamers, nu heeft het er 3.

Voor de rest hebben in het dorp nog 36 mensen hun vaste woonplaats, is de supermarkt annex bar al jaren dicht (terwijl de inventaris plus enkele artikelen er nog totaal verstoft instaan) en worden de paar wat opgeknapte huisjes voornamelijk in de zomer bewoond.

Terwijl we over het zandpad naar het spoorweghotel rijden komt David, de eigenaar, ons tegemoet lopen, met naast zich een enorme witte pluizige hond, Shadow. David is, gezien zijn tongval, duidelijk Brits van oorsprong. In versleten  en bevlekte kleding treedt hij ons wat schuchter tegemoet. Hij vertelt op zijn Brits, met de nodige understatement, verhalen over het dorp. Hij is hier 9 jaar geleden naar toegekomen om een restaurant te beginnen, “but it didn’t make any money”.

We komen een oude bar binnen. David wijst ons de koffiemachine en de glazen voor bier en wijn, laat ons de eetkamer/leefruimte zien en wijst ons de weg naar onze kamer. Hoewel alles er (zeker van buiten) vervallen uitziet is het van binnen toch een soort van netjes.

David feliciteert ons nog even netjes met de overwinning van het vrouwenelftal.

Wij hangen nog even in de leefruimte, waar David het haardvuur opstookt. Morgen gaan we de wandeltocht door Como doen. Op advies van David doen we dat vroeg: “beautiful things can happen in de moutains early in the morning.

Als we naar bed gaan zit David in de hoek van de bar met aan zijn voeten de enorme Shadow.

https://www.youtube.com/watch?v=S1Wo9rZ3nSEBaca lagi