Piscataquis County

Vroeg op. We gaan van de kust af New England in. Maar eerst ontbijt en tot onze verassing hebben de buren van de General Store een dealtje met een Franse bakker in de buurt, dus ligt er overheerlijk brood en banquette naast de toonbank.

De rit gaat 200 kilometer door heuvelachtig en glooiend landschap met allemaal groen om ons heen, eindeloos groen.

desertDe eerste stop is Freeport. In Freeport ligt de “desert of Maine”. Midden in een dennenbos ligt een woestijnlandschap van meer dan 16 hectare, gevormd door een silt-achtig materiaal dat veel op zand lijkt. De woestijn is deels door dom menselijk handelen en deels door natuurkrachten ontstaan.

Begin 1800 werd een boer uit zijn boerderij verjaagd omdat hij zoveel ge-oogst had, dat hij wel behekst moest zijn. Hij verkocht zijn land en kocht een groot stuk bos bij Freeport. Hij kapte alle bomen en verkocht ze voor veel geld aan de Engelsen die veel lange bomen nodig hadden om de masten van hun schepen te vervangen. Op de kale grond begon de boer een succesvol akkerbouwbedrijf. Naar zijn dood nam zijn zoon de boerderij over. Deze ontbrak het aan groene vingers en teelde er jaar in jaar uit aardappelen. Gevolg was dat de grond verarmde en er niks meer wilde groeien. Toen hij er ook nog honderden schapen op liet grazen was binnen no time alle begroeiing verdwenen. De grond veranderde geleidelijk aan in een kale vlakte, die steeds groter werd. Het zand vanuit de bergen had hier vrij spel en bleef liggen. De bult zand is nu ongeveer 15 meter hoog. Boerderijen en bomen die er stonden staan nu onder het zand. Bomen komen nog wel boven de zandheuvel uit, maar wat lijkt op wortels van bomen zijn in werkelijkheid dus de takken die boven het zand uitpiepen en hun eigenlijke wortels zitten 15 meter onder het zand.

We worden de woestijn rondgeleid door een zeer grappige en wel bespraakte bejaarde Amerikaan, die onophoudelijk met een bijna Engelse onderkoelde humor vertelt over de woestijn, zijn geschiedenis en zijn toekomst.

Uurtje later zitten we weer in de auto en rijden weer in langzame vaart (max 40 mile per uur hier) westwaarts.

FishermensRond twaalf uur passeren het plaatsje Gray. Het is niet veel meer dat 8 rijen huizen en bedrijfjes, links en rechts van elke poot van de kruising.

Op één van de rijtjes bedrijven hangt het boord “Fishermen’s net”. Die moeten we hebben.

De gevel is bekleed met plastic platen met een schoon metselwerk motief/bakstenen. Waarschijnlijk om het een gezellige look te geven. Uit het raam hangt een Airco dat Badwater druppelt op het daaronder gelegen tafeltje en stoeltje.

Binnen staat links een enorme plastic bak, formaat zwembad, vol met levende kreeft. Tientallen tot wel honderd kreeften bewegen door de bak.

Rechts is een oude vitrine vol met verse zalm, clams en mosselen.

Achter het versleten formica countertje staan grote grijze aangekoekte pannen op een zwart fornuis te pruttelen. Dit lijkt goed. We bestellen van alles wat. food

Als we buiten zitten op de provisorisch bankjes en tafeltjes, tegen het asfalt van de parkeerplaats aan, brengt de verkoopster 3 grote plastic bakken vol met gefrituurde vis, garnalen, gefrituurde inktvis, uienringen, zuur en burgers gemaakt van gemalen venusschelpen. Paar plastic bakjes met sausjes erbij, papieren bordjes met de Amerikaanse vlag er op, wit plastic bestek en een handvol witte papieren servetten en het genieten kan beginnen. Heerlijk is het.

huisWe rijden door en langzaam doemen de bergen voor ons op. Het eindstation voor vandaag is North Conway, aan de voet van de White Moutains. Hier blijven we drie dagen in een prachtig huisje met porch, midden in de stad. Vanaf hier gaat Robbie een enorme hekel hebben aan ons, want dit is “hike-country”.conway stationLeggi altro