the great unknown

Het eerste moment dat ik op het minibusje stapte om naar mazunte te gaan voelde ik me vreemd. Ik had net Jonathan en Katrien verlaten en het was dus de moment om alleen verder te gaan. Het busje zat overvol dus moest ik op het dak kruipen waar een ander meisje zat met jongenskleren aan en een serieuze vijs los. We konden het direct vinden met elkaar.
We waren aan het lachen omdat we het eigenlijk wel gek vonden dat je in Mexico zomaar zonder probleem op het dak van een minibusje mocht zitten.
Eenmaal aangekomen in Mazunte leer ik in een mum van tijd zeer veel mensen kennen. Ik voelde me er thuis. Heel de dag lekker niets doen, rusten aan het strand, een boekje lezen, ..

Dat moment wist ik het nog niet, maar je kon verderop lichtgevend plankton, of bioluminecence zien. Felice een italiaan was speciaal hiervoor naar Mazunte gekomen en had ik hem niet leren kennen had ik het nooit geweten. We waren er eerst wat sceptisch over maar hij overhaalde ons toch om mee te gaan.
Rond 6 pm kwamen ze ons ophalen met een pick-up truck. we hadden bier en chips gekocht voor onderweg want het ging een lange rit worden. We lachten en gierden van de pret tot we aan de lagoon aankwamen. Daar stapten we in een bootje waarna we de duisternis in vaarden. Toen ik mijn hand in het water stak stond ik versteld hoe warm het was. Eenmaal gestopt zei de bestuurder van de boot 'no piranha's, no crocodiles.You can jump into the water, very safe.'
Ik scheur enthousiast de kleren van mijn lijf en stap op de rand van de boot, maar iets houdt me tegen. Het is zo donker dat je niets kon zien. Wat als er hier wel gevaarlijke beesten zitten? Als ik links kijk staat Wendel, de hollander, ook op de rand van de boot. We kijken elkaar aan en tellen tot 3. Ik maak een grote sprong in het water en overal komen lichtjes te voorschijn bij elke beweging die ik maak. Ik ben in extase. Ondertussen is iedereen in het water gesprongen. Het is adembenemend mooi. Als ik op mijn rug ga liggen zie ik hoe goed ik de sterrenhemel en de milkyway kan zien. Het is een moment van rust. Doordat mijn oren onder water zijn kan ik de rest niet horen bulderen. Eens weer recht gekomen kon ik zien hoe in de verte de bergen opgelicht worden door de bliksem. Mijn hersenen worden overladen met al het schone van de natuur.

Na 30 minuten moeten we weer terug keren. In de truck zijn we allen enthousiast aan het navertellen en niet veel later vallen we in slaap.

De dingen dat je doet zijn zoveel magischer als je het met de juiste mensen doet.
Chaleb had gelijk.

Boek: Ernest Hemingway - The sun also risesWeiterlesen