Dag 17: Wellington

Je zou denken dat wakker worden op een kamer met stomme mannen routine raakt, maar het went niet helemaal. We hebben inmiddels een intieme relatie opgebouwd waarbij mijn kleding door de hele kamer zwerft, mijn verzorgingsproducten uitgestald zijn op de enige gemeenschappelijkekast en de aroma's van mijn energy drinks vroeg de ruimte vullen.

Het is een fijn vooruitzicht dat het de laatste dag hier is. Het weer is ook niet lekker, dus het is fijn dat ik een druk programma heb.
Om 09.30 ben ik bij de synagoge van Wellington en word ik enthousiast ontvangen. Het is anders dan in Delft en een stuk orthodoxer, maar ik word goed geholpen.
Na de lange dienst ben ik uitgenodigd voor een shabbatlunch bij Jonathan en Linda. Linda is een Nederlandse die verhuisd is voor de liefde 12 jaar geleden naar Wellington. Ze heeft uitgebreid gekookt en ik kon even flink bunkeren (uit beleefdheid natuurlijk, niet vanwege mijn trek). Jonathan en Linda hebben jonge kinderen. Het dochtertje heeft mij helemaal gevonden en ik heb wel 3 Nederlandse boekjes voorgelezen eer ze me liet gaan.
Laat in de middag rol ik tonnetje rond naar mijn hostel. Toch maar even wassen nog, want veel kleding ruikt nog naar zwavel. Helaas blijkt de wasmachine een sloper en verwoest hij mijn jeans en tas.
Helaas peanut butter.

Mirte appt mij dat ze bijna in Welly is, en of we samen gaan eten. Natasha en Charlie haken aan en we drinken Bellini's en vinden bij toeval een geweldig restaurant.
Ik laat mij verleiden om toch te gaan dansen. Het is nog vroeg, maar iedereen is hier om 23..00 al straalbezopen. Het is ordinair als de Engelsen en overdreven als de Amerikanen. We houden het tot 01.00 vol en we gaan gillend weg.

"Thuis" is het een feest tot 04.00 bij mensen die karaoke doen, maar waar wij allemaal van mee moeten genieten.
Om 06.00 gaat de wekker.
Weg hier, heb het nu écht hier wel gezien.

Gezien ik geen foto's heb gemaakt gisteren uit privacy overwegingen, hier een eerdere foto van mij in de zee.Read more