Gaspé

Ons verblijf in New Brunswick was slechts van korte duur, terug de brug over en we waren weer in de provincie Québec! Er is een uur verschil tussen New Brunswick en Québec, dat maakte dat we een uur vroeger uit onze slaap werden gewekt. Ik denk dat Albertine in haar bespreking gisterenavond er geen rekening mee heeft gehouden, en ons op de plaatselijke tijd liet wekken. Sober modelontbijt met donuts en confituur, voor zo één keer vind ik dat wel lekker, zelf hadden we nog Philadelphia kaas en een peer in de vorm van een appel en heel bleek, gekocht in de mall gisteren avond. De peer/appel was zeer waterig en weinig maak.
Een kwartier vòòr tijd zat bijna iedereen in de bus dat was nog nooit gebeurt.
We reden langs de kust van de Chaleur baai met mooie uitzichten. Het verraste ons dat er toch veel lintbebouwing is, de huizen liggen wel 50m uit elkaar en zijn veelal in chaletstijl met porch (veranda) en slechts 1 verdieping.
Eest regende het nogal maar net als gisteren kwam er tijdens ons bezoek aan het visbedrijf in Paspébiac op het einde de zon door.
In 1745 landde de eerste ondernemer hier die een hal opzette voor de verwerking van kabeljauw. De Indianen jaagden op de zeehonden zodat er veel vis in de baai en omstreken zat. Men fileerde de vis meteen en de gezouten filets werden op grote tafels te drogen gelegd. Dat drogen duurde ongeveer 10 dagen, bij regen werden de filets opeen gelegd onder een kap. Vogels waren geen probleem want de nesten werd leeggemaakt door de vissersvrouwen. In 1964 waren er zo'n 80 gebouwen maar er brak brand uit en alle bedrijven brandden af. Door de vermindering van het visbestand bouwde men niets terug op en het is dank zij de plaatselijke bevolking dat de historische site terug gedeeltelijk gerestaureerd is. Het was interessant.
We reden daarna verder en passeerden weer verschillende rivieren waarop gevist werd. Op aanvraag werd halt gehouden aan een kerk met aluminium dak. Dat vond de chauffeur eigenaardig en hij vroeg of de kerken bij ons er anders uitzien. Het is echter geen aluminium dak maar blik dat zo geschilderd wordt.
De treinsporen slingerden dan links dan rechts, iedere keer moet de bus tot stilstand komen, kijken of er green trein aankomt en dan pas doorrijden. Zowel op bewaakte als op onbewaakte crossings. Het landschap werd heuvelachtig en we zagen de kliffen toen we dichter bij Percé kwamen. Ik zat even helmaal vooraan en merkte dat het vrachtvervoer voorrang heeft bij het voorbijsteken, zelfs zo dat de tegenliggers moeten uitwijken tot op de pechstrook.
In het restaurant waar we aten was het eten lekker maar de rekening niet, voor één biertje werd er 9,03 C$ aangerekend, pas na tussenkomst van Albertine werd het teruggebracht tot 6,85 C$!
De pier van de boottocht was niet ver en met regenjas en paraplu embarkeerden we. Gelukkig stopte de regen en konden we boven gaan staan om foto's te nemen. Rocher Percé is indrukwekkend maar toen vaarden we door naar l'lie Bonaventure en dat was pas spectaculair!
Duizenden Jan van Gents op de rotsen, zeehonden in het water en het zonnetje brak door de wolken. We werden op het eiland afgezet om een wandeling te maken, naar de kolonies konden we niet meer omdat we slechts een uurtje tijd hadden maar de uitzichten wren mooi. Eén van de woningen was als museum ingericht dus er was genoeg te zien. De boot kwam ons terug ophalen en we reden even buiten Percé naar ons hotel. Jammer want in Percé zelf had ik ook wel eens willen rondwandelen. Aan tafel gingen we zitten bij mensen waar we nog weinig contact mee hadden gehad, de tijd ging vlug vooruit al vertellend over reizen.
Bij het diner kregen we een drankje aangeboden door Albertine om de ontgoocheling van Super 8 te vergoedelijken. In elk geval was dit hotel stukken beter, ook al lagen we in het bijgebouw. De bediening is erg vriendelijk en het eten ook lekker. Men eet hier heel graag cake, na ieder maaltijd is cake in één of andere vorm het dessert. Het uitzicht van de kamer op de Rocher Percé was fantastisch, alleen in het donker zie je ze niet ;-)Okumaya devam et