San Gerardo de Dota

[Update 2/3 ivm kleine week geen/nauwelijks internet, zie hieronder voor rest]

We stijgen nog even verder: van 1200 meter naar 2500 boven de zeespiegel. San Gerardo de Dota is onze volgende stop, hier gaan we in National Park Quetzal even een paar dagen rusten na alle activiteiten en flinke stukken rijden. We zitten in een huisje naast (of eigenlijk bovenop) een rivier, waar we net niet voor het donker weten te geraken na uren op een moeilijke kronkelweg door de bergen (de "weg van de dood" genoemd in Costa Rica wegens het ontbreken van den vangrail en soms roekeloze bestuurders die na uren kachelen achter een vrachtwagen die in versnelling 1 bijna stilstaand de berg op rijdt met 400 boomstammen bevangen door intens ongeduld ineens besluiten in te halen tegen het - krappe - verkeer in).

We rijden een gammel bruggetje over een rivier over en staan dan ineens voor... een kasteel? Een kasteeltjé-bubgalow, van hout, met een mini slotgracht eromheen en drienholle torentjes. Op het balkon zitten 2 honden met een cape om en in de kamer erachter prijkt een groot wandtapijt met een astronaut aan de muur. In het kasteel blijkt een meisje te wonen dat de hutjes boven de rivier beheerd. Het WiFi wachtwoord (van de verder noet functionele WiFi) blijkt "unicornio123". En verhip, na ren onrustige nacht (want wat is het hier ineens kóúd) blijkt er zowaar een eenhoorn in de weide achter ons hutje te staan zonnen in de ochtendzon. Aan de sleutelbos van ons huisje hangt een sleutelhanger van de tv show "who wants to be a miljonair" en we beginnen te vermoeden dat we verblijven in een meisjesdroom van de dochter van een gelukkige prijswinnaar.

Bij daglicht zien de bergen er ineens een stuk vriendelijker uit en we blijken in een soort pensionado's-nirvana te zijn beland. Om de 20 meter is er een tuinplanten winkel te vinden (met een breed scala aan met name vetplantjes) en iedereen geeft een botanische tuin waar honderden kolibries dolgelukkig gebruik van maken (op de video's hoor je ook de niet aflatende serenade van grasmaaiers, bermsnoeiers en elektrische zagen). De rivier klatert vriendelijk, de zon schijnt bescheiden en de restaurants hebben zoete kersttaartjes met dulce de leche en spikkels in de vorm van kerstbomen en zuurstokjes.

Op een wandeling nog hoger de bergen in (op zoek naar de quetzal die we nooit zouden vinden) na doen we lekker even helemaal niks. We slenteren door de botanische tuintjes, we eten kersttaartjes, we gaan een middag naar de spa, we bezoeken een plaatselijke artiest en kopen een schilderijtje en we proberen iets van warmte te krijgen door de 2 mini elektrischenkacheltjes in ons rivierhuisje naast het houten kasteel-met-slotgracht.Leia mais