Grad Pazin

English below

Moin! Na een oncomfortabele nacht van knikkebollen in de auto begonnen we de nieuwe dag rond een uurtje of 7 met een junkfoodontbijt bij een deprimerend tankstation in Noord-Kroatië. Doel van vandaag: het uitprinten van de foto's van alle opdrachten die we deze rally succesvol hebben afgerond, en deze meenemen naar het finishfeest in Istrië.

In gesprek met de pompbediende diende zich direct het eerste probleem aan: het blijkt vandaag een nationale feestdag te zijn, waarbij de overwinning op Servië in de Servisch-Kroatische oorlog gevierd wordt. Dientengevolge zijn alle supermarkten, printshops en anderszins zelfrespecterende eenmanszaken vandaag gesloten. Het spreekt voor zich dat wij met deze nieuwe informatie de succeskans van onze missie een stuk minder rooskleurig inzagen. Maar niet getreurd, het was pas een uurtje of 7 in de ochtend, dus we hadden nog zeker een uurtje of negen de tijd voor we bij de finishlijn verwacht werden.

Vol goede hoop reden we naar Rijeka, een oude havenstad aan de Kroatische kust. Het typische oude centrum uit de tijd van het Oostenrijk-Hongaarse rijk stond in schril contrast met enerzijds de betonnen commieblocks uit de oostelijke Balkan en anderzijds de Ottomaanse bouwstijl uit de zuidelijke Balkan en Turkije, die we gedurende de rally zo goed hebben leren kennen. Net als de druilerige ochtend vol motregen, wederom een teken dat we goeie voortgang maken richting huis en de rally op zijn einde loopt.

We gingen langs bij verschillende printshops, maar die bleken zoals verwacht de deuren gesloten te hebben op deze patriottische feestdag. Ook bij het restaurantje waar we een broodnodige shot cafeïne naar binnen werkten, konden ze ons helaas niet verder helpen om onze foto's te printen, net als bij een hotelreceptie aan de overkant van de straat. We besloten ons geluk te beproeven door op de bonnefooi bij recepties van hostels langs te gaan, maar het drietal hostels dat we probeerden bleken ofwel onvindbaar, ofwel in verbouwing. Ook een willekeurig oud vrouwtje dat ons van de trap plukte bleek ons alleen een overnachtingsplek te kunnen aanbieden, en keek niet-begrijpend naar het plaatje van een printer van Google afbeeldingen, dat wij haar lieten zien in een poging onze missie naar haar te communiceren. Uiteindelijk stapten we op goed geluk een tattooshop binnen waar we onze heldin van de dag vonden: het meisje dat de zaak runde verklaarde geen idee te hebben dat het vandaag een feestdag is, en stemde zonder verdere vragen in met ons verzoek of wij onze zespagina tellende PDF bij haar zouden mogen printen. Bij dezen een oproep aan iedereen die binnenkort in de buurt van Rijeka een tattoo wil laten zetten: Tattoo Točka is je plek, zoek niet verder.

Na deze succesvolle expeditie was het tijd om een goede daad terug te doen. Één van de rallydeelnemers was onderweg in Noord-Turkije ziek geworden, terug naar Duitsland gevlogen, weer beter geworden, en nu naar Rijeka gevlogen om zijn echtgenote en tevens teamgenoot te vergezellen bij de finish. Omdat we de beroerdsten niet zijn besloten we hem van het vliegveld op te halen en bij de finishlijn af te leveren. Het bleek een rallydeelnemer te zijn met wie we op Dag 4 een politieke discussie hadden gevoerd, en sindsdien bij ons in het team als de AfD-Duitser bekend stond. De rit naar de finishlijn was niettemin erg gezellig, op iedere manier waarop dat geïnterpreteerd kan worden -- gezellig omdat we heel veel ervaringen van de afgelopen 3 weken te delen hadden, maar ook gezellig omdat zes man in de Zafira toch wel knus te noemen was. Hoe dan ook, we brachten hem naar de finishlijn en vervolgden onze weg naar het hotelletje dat we voor vannacht hebben geboekt.

We hadden geregeld dat we een aantal uurtjes eerder zouden kunnen inchecken bij het hotel, zodat we voor het finishfeestje nog een aantal uurtjes slaap konden meepakken. Bij het hotelletje aangekomen, echter, bleek de host niet blij met onze iets verlate aankomsttijd -- gelukkig ging Erik goed om met de situatie en legde uit dat we flinke ontberingen hadden moeten doorstaan sinds ons vorige slaapadres in Noord-Albanië. Kort daarop sliepen Erik, Jente en Matthias, en gingen Ian en ik aan de slag met het completeren van het roadbook -- deze diende ingeleverd te worden bij de finishlijn, compleet met de zojuist uitgeprinte foto's ingeplakt en bijeengesprokkelde punten ingevuld. De host, inmiddels volledig bijgedraaid, bleek wel geïnteresseerd in onze avonturen, kon hartelijk lachen om onze cavemanfoto van Dag 3, en was ook wel in voor een gesprek over de Servisch-Kroatische oorlog.

Na een paar uurtjes slaap was het moment dan eindelijk daar: de finish van de Balkan Express Orient Edition 2023. Onder het geluid van ons nieuwe favoriete nummer, uiteraard Disko Partizani van Shantel, passeerde Team #102 Partyzani de finishboog op het terrein van de wijnmakerij Matijašić. Wat volgde was allereerst een prijsuitreiking, waarin we erachter kwamen dat ons puntentotaal van 364 punten niet eens goed was voor de helft van het puntenaantal van het winnende team, en daarna een aantal wijntjes, biertjes en shotjes met de overige rallyleden, waaronder uiteraard onze favoriete mededeelnemers uit Utrecht -- Team #37 Tiny Disco, met Olof de Volvo uit 1991 als hun vervoermiddel. Na een sfeervolle avond in de zwoele Istrische avondlucht werden we uiteindelijk rond middernacht ingehaald door ons opgebouwde slaaptekort, en bliezen we tevreden de aftocht naar ons hotel.

Tot slot: op het moment van schrijven zijn we inmiddels op de Duitse autobahn, en is de tijd gekomen om te reflecteren op onze reis. Het is een vreemd gevoel om niet meer bezig te hoeven zijn met lachwekkende opdrachten, hotelletjes boeken, kaarten downloaden, navigeren, grensovergangen, om potholes slalommen, memen, gönön, footprintjes plaatsen, en vooral heel veel slechte, maar nu en dan ook goeie humor verstouwen. Daarnaast is het ook een heel welkom vooruitzicht om weer in ons eigen bedje te slapen, uit te rusten, en voornamelijk ons tomeloos uit de hand gelopen dieet weer wat aan banden te leggen. Wij danken jullie, trouwe lezers, voor jullie deelname op afstand aan onze reis, en kunnen mededelen dat de reacties op onze footprints voor het nodige plezier heeft gezorgd in de auto. We zijn er zeker van dat de ervaringen die we mee hebben genomen uit deze reis voor altijd bij ons zullen blijven, en hopen u op enig moment opnieuw mee te kunnen nemen op een onvervalst avontuur van Team Partyzani.

Over en uit!
A

Day 22: Finish

Moin! After an uncomfortable night of dozing off in the car, we started the new day around 7 o'clock with a junk food breakfast at a depressing gas station in Northern Croatia. Today's goal: printing out the photos of all the tasks we've successfully completed in this rally and taking them to the finish party in Istria.

In a conversation with the gas station attendant, the first problem arose: it turns out that today is a national holiday celebrating the victory over Serbia in the Serbian-Croatian war. As a result, all supermarkets, print shops, and other self-respecting businesses are closed today. Needless to say, with this new information, we saw the chances of successfully completing our mission dwindle. But not to worry, it was only around 7 in the morning, so we still had about nine hours before we were expected at the finish line.

With high hopes, we drove to Rijeka, an old port city on the Croatian coast. The typical old center from the time of the Austro-Hungarian Empire contrasted sharply with the concrete communist blocks from the eastern Balkans on one side, and the Ottoman architectural style from the southern Balkans and Turkey on the other —styles we've come to know well during the rally. Like the drizzly morning with misty rain, once again a sign that we're making good progress towards home and the rally is coming to an end.

We visited various print shops, but as expected, they were closed on this patriotic holiday. Even at the restaurant where we got ourselves some much-needed caffeine, they couldn't help us out with printing our photos, just like the hotel reception across the street. We decided to try our luck by visiting hostel receptions, but the three hostels we tried were either unfindable or under renovation. Even a random old lady who pulled us from the stairs could only offer us a place to stay and looked confused at the picture of a printer from Google Images that we showed her in an attempt to communicate our mission. In the end, we entered a tattoo shop where we found our hero of the day: the girl running the shop had no idea it was a holiday and agreed without further questions to print our six-page PDF. Here's a shoutout to anyone planning to get a tattoo near Rijeka soon: Tattoo Točka is the place, look no further.

After this successful expedition, it was time to do a good deed in return. One of the rally participants had fallen ill in northern Turkey, flown back to Germany, recovered, and now flown to Rijeka to accompany his wife and teammate at the finish. Always happy to help, we decided to pick him up from the airport and drop him off at the finish line. He turned out to be a rally participant with whom we had a political discussion on Day 4 and was known in our team as the AfD-German since then. Nevertheless, the ride to the finish line was very enjoyable in every sense — it was nice because we had a lot of experiences from the past 3 weeks to share, and also cozy because six people in the Zafira was quite snug. Anyway, we brought him to the finish line and continued on our way to the small hotel we booked for tonight.

We had arranged to check in a few hours earlier at the hotel, so we could catch a few hours of sleep before the finish party. Upon arriving at the hotel, however, the host wasn't pleased with our slightly delayed arrival time. Fortunately, Erik handled the situation well and explained that we had endured considerable hardships since our last sleeping place in Northern Albania. Shortly thereafter, Erik, Jente, and Matthias were asleep, while Ian and I worked on completing the roadbook — we needed to submit it at the finish line, complete with the newly printed photos glued in and accumulated points filled in. The host, now fully appeased, turned out to be interested in our adventures, had a good laugh at our caveman photo from Day 3, and was also up for a conversation about the Serbian-Croatian war.

After a few hours of sleep, the moment finally arrived: the finish of the Balkan Express Orient Edition 2023. To the sound of our new favorite song, "Disko Partizani" by Shantel, Team #102 Partyzani passed the finish arch on the grounds of the Matijašić winery. Then came an award ceremony, during which we found out that our point total of 364 points wasn't even half of the winning team's score. Then followed a few wines, beers, and shots with the other rally participants, including our favorite fellow participants from Utrecht — Team #37 Tiny Disco, with their 1991 Volvo as their mode of transport. After a lovely evening in the warm Istrian evening air, our accumulated sleep debt finally caught up with us around midnight, and we happily retreated to our hotel.

Finally: at the time of writing, we are now on the German autobahn, and it's time to reflect on our journey. It's a strange feeling not having to deal with amusing tasks, booking hotels, downloading maps, navigating, crossing borders, maneuvering around potholes, memeing, "gönön," placing footprints, and above all, digesting a lot of bad but occasionally good humor. Additionally, it's a very welcome prospect to sleep in our own beds again, rest, and mainly reconfigure our diet that wildly spiraled out of control. We thank you, loyal readers, for your remote participation in our journey, and can say that the reactions to our footprints have provided plenty of amusement in the car. We are certain that the experiences we've gathered from this trip will stay with us forever and hope to take you on another unadulterated adventure with Team Partyzani at some point.

Over and out!
ARead more