Pointe de l’Etoile

We vertrekken om 4.50u, in het donker, èchte donkerte op de snelweg. Het gevoel om met 2 auto’s door de westerlijke sahara te rijden was heel bijzonder, zò ongewoon om daar zo te rijden, je ziet niets en toch weet je dat je daar bent. Rond 7,30u begint het langzaam licht te worden met prachtige kleuren en zonsopgang. Het is hier nog steeds vlak, overal waar je kijkt. We halen een groep nederlandse rotary teams in, doen een laatste tankbeurt bij de marokaanse grens. We staan als eerste team om 9.30u bij de douane.Het is een heel proces om er doorheen te komen. Het eerste mannetje bij de ingang vraagt of we een rally zijn. Geen rally, wel een challenge met een groep met een humanitair doel. Hij wil graag een lijst met de deelnemende teams. Deze hebben wij uit ons roadbook gescheurd en afgegeven. Toen mochten we door naar de paspoortcontrole. Daar werd de auto gecontroleerd, de doos met brillen van Van der Loo Optiek moest open. De mannen vonden het grappig dat we 400 verschillende brillen bij ons hadden. Ondertussen gaat een drughond langs en in de auto, best indrukwekkend. Alle mannen waren wel vriendelijk. Daarna werden per persoon de paspoorten afgestempeld bij het volgende hokje.Deze man raakte gestresst toen bleek dat er 2 groepen challengers waren, wij en de rotary groep. En ja, die liepen ook nog eens door elkaar. Opnieuw heeft Robert een deelnemerslijst afgegeven en dat hielp. De volgende stap was een bezoek aan het kantoortje waar het entree-kaartje-van de auto, moest worden verwerkt, anders heb je problemen om het land uit te komen. Ook gelukt. We mochten weer verder rijden. Plots wordt er gezwaaid en stop geroepen, we waren te enthousiast. Er was nog een kantoortje waar opnieuw paspoorten gecheckt moesten worden. Robert verontschuldigd zich uiteraard in zijn beste frans, dat wordt zeer gewaardeerd. Toen de laatste jonge beambte, met beugel, die nog even wilde kletsen in het engels. Dat was de Marokkaanse grens. Dan sta je in niemandsland, even wachten op Bowy en Marleen. Overleg over wachten op de andere teams of doorrijden naar de Mauritaanse grens, want we worden daar geholpen door Sidi de ingehuurde gids, die daar het proces gaat begeleiden. We rijden door. Bij de grens worden we door een oudere militair gewenkt. R en B lopen even naar hem toe en zeggen dat ze Sidi zoeken. Hij lijkt hem wel te kennen maar hij was er nog niet. We moeten wachten, want we hebben de instructies gekregen niet zelfstandig door de grens te gaan. Deze man komt met een papier en vraagt hoeveel mensen er per auto zitten. Wij geven aan dat in elk van deze 2 auto’s 2 zitten. R raakte op een gegeven moment in de war of het sa of son famme. De man glimlachte en hoopte dat het sa famme was.
En toen verscheen Sidi. We moesten de auto’ s door de poort heen rijden en parkeren. Daar allemaal mee naar een kantoortje waar visa verstrekt werden. Althans dat zou zo zijn, maar het visumapparaat werkte niet. Met z’n allen opnieuw de auto in en verderop naar een ander pand. Vingerafdrukken, foto en paspoorten scan werden gemaakt, en €55,- pp betaald. Er werd een ander visumapparaat naar binnen gebracht. Het was een kwestie van lang wachten, en het over je heen laten komen. We zaten buiten in de schaduw in ruim 30graden. En dan opeens heeft Bowy de paspoorten terug en heeft met Sidi besproken dat we door konden rijden naar de overnachtingsplek bij Nouadhibou.
Al bij al hebben we het voor afrikaanse begrippen vlot gedaan, het is ondertussen 3,5u later (latere teams hebben 6u werk gehad).
Wat een ander land, veel armoede en veel rotzooi daar waar mensen wonen, overal plastic en rommel langs de weg. We rijden de stad Nouadhibou binnen. Wat een arme troef, we zien geen auto die heel is, er missen lampen, voor- of achterruiten of ze vallen van de roest bijna uit elkaar. Daar tussen door lopen ezels met karren. We stoppen in de hoofdstraat waar we geld kunnen wisselen en een lokale simkaart kopen. We rijden door stadje heen wat een ongelofelijk vies is. Wanneer we door de stad heen zijn begint de simkaart van Bowy en Marleen te werken. Die van ons niet. We kunnen nu ons overnachtingsplek op google lokaliseren. We moeten terug het dorp door en aan de ingang zit de camping aan het begin van het dorp. Daar de heuvel af en we staan aan het strand. Eigenaar begroet ons met thee. We zijn de eersten. Tonny gaat foto’s maken op het strand. Later samen pootje baden en strandwandeling maken. Robert gaat nog terug naar de stad omdat simkaart niet werkt. Helaas krijgt hij dat niet meer aan de gang. Verder heeft hij al van anderen gehoord dat de dekking super beroerd is dus besluit hij Mauritanië zonder internet te doen.
Paar uur later staat het hele terrein vol en komt de rotary er ook bij. Volle bak. We borrelen met elkaar en daarna eten we bij het restaurant van de camping. Campingbaas probeert drie verschillende maaltijden aan te bieden. Helaas is de vis niet goed meer dus wil iedereen kip of spaghetti. Daar is niet helemaal voldoende van, enfin wij hebben heel lekker kip gegeten. Niet lang daarna de daktent opzocht en lekker gaan slapen.Читать далее