Madhya Pradesh

Ont-moeten staat centraal deze reis. Ontmoetingen met reizigers en locals ontstaan vaak spontaan en ze komen en gaan. Dat is leuk omdat dit in het Nederlandse dagelijks leven eigenlijk zelden voorkomt. Daar volgt een ieder zijn of haar ritme en gaat op in eigen sociale kring en werk-thuis afspraken. Heel gesloten. Dit is dus echt iets voor op reis. Aan de andere kant moet je niets (ont-moeten) en heb je zelf de regie.

Zo sprak ik de afgelopen week onder andere een reizende schrijver uit Texas USA , een kledingontwerpster uit San Francisco, een wereldreiziger die al 3.5 jaar van huis was, een hippie-barman uit Australië en een militair koppel uit Engeland. Daarnaast reizigers uit landen als Mexico, Canada, Nederland, Frankrijk, Zwitserland, Duitsland en India. Grappig.

Toen ik vanuit Orchha uit de trein stapte was er een Indiase student die zijn tas had laten vallen. Ik hielp hem in de chaos (Indieers stappen de trein al in, voordat de andere passagiers er uit zijn) en al pratend liepen we samen richting de uitgang van het hectische station. Bij de uitgang vroeg ik zijn hulp bij het regelen van vervoer. Een lokaal 'sleeptouw' is in de hectiek fijn. Dat was geen probleem, Na afdingen kon ik met de door hem uitgekozen auto-riksja op pad. Mijn tijdelijke Indiase vriend gaf nog even zijn telefoonnummer voor als er problemen zouden zijn onderweg (safety-borging). In een half uur over een aantal verlaten wegen in het donker in een auto-riskja op naar het guesthouse. En trotseren van de kou - tijdens de rit in de open auto-riksja heb ik een aantal kledingstukken uit mijn backpack gehaald en over mijn vest aan getrokken. Moet er grappig hebben uitgezien.

In het guesthouse in Orchha schuif ik later op de avond aan bij een Zwitererse gepensioneerde vrouw op het dakterras. Zij blijkt hier al zeven weken te verblijven en komt al 40 jaar in India. Onder het genot van een glas whiskey praten we over de Indiase cultuur en hoe moeilijke die te begrijpen is als je maar een paar weken bent. Veel zaken in India leven onder de oppervlakte en zijn maar moeilijk te zien. Onder ander het kastensysteem, wat op het oog voor een toerist lastig zichtbaar is, nog zeer actief is. Een dag later vertrekt zij weer voor een aantal maanden naar Goa, Zuid-India.

Op de laatse dag in Orchha kom ik in de ochtend toevallig in gesprek met een Frans koppel, dertigers, op de binnenplaats van het guesthouse. Na een kort gesprek blijken ze op het punt een taxi te nemen naar dezelfde bestemming waar ik veel later die middag met de trein heen ga. Ze bieden me aan met hun mee te reizen. Dat klinkt goed. Ongepland en tien minuten later zit ik voor de komende uren samen met de Fransen in een taxi over hobbelige wegen op weg naar de volgende bestemming. Mijn trein heb ik maar laten gaan...

In het hostel in Khajuraho loop ik die avond vervolgens Josh, een voormalig business consultant uit Londen, tegen het lijf. Hem had eerder ontmoet ik het hostel in Delhi. Hoe is het mogelijk. Met hem en nog twee andere Engelse reizigers hebben we een mooie avond. De wereld is klein, ook in India.Read more