Aji Gawa

Karin en ik besluiten zaterdag een bezoek te plegen aan wat, toen het in 1990 opende, het grootste aquarium ter wereld was: Kaiyukan. Ergens voelt het wel gemeen, naar beesten kijken die in een te klein hok zijn opgesloten, maar ze lijken het hier best naar hun zin te hebben. De zeehonden knuffelen elkaar en duikelen lenig door de dieptes van hun tank en de dolfijnen vinden het vooral leuk om de schoonmakers lastig te vallen (filmpje 2). Van andere diersoorten vindt ik de gemoedstoestand moeilijker in te schatten.

De hoofdattractie zijn de twee walvishaairn in een gigantische tank die ruim 3 verdiepingen midden in het gebouw opneemt. Deze zou de open dieptes van de Stille Oceaan moeten nabootsen en bevat vele soorten haaien, roggen en andere vissen (1). Het pad kronkelt in een spiraal om de tank naar beneden zodat je langzaam naar de zeebodem afdaalt. We hebben het geluk dat het net voedertijd is en twee mannen in duikpakken gooien emmers kril in de weidopengesperde monden van de walvishaaien. Dit moeten ze met een hand doen, want met de ander moeten ze zichzelf van de haaien af blijven duwen, anders worden ze meegesleurd in de zuiging die de haai creëert door zijn muil te openen. Ziet er best eng uit. Een paar rondjes later komen we bij de bodem aan en moeten we lachen om een duiker die als Kerstman verkleed naar de kinderen zwaait (3).

Na afloop staat de zon prachtig laag over de baai (4). We besluiten hier de broodjes die we die ochtend bij de beste bakker van Osaka hebben gehaald te nuttigen. Hoe weten we dat dit de beste is? Onze Aikido-beoefenende host claimt 500 (!) bakkerijen uitgeprobeerd te hebben en dit is de beste. Hij heeft ook een dikke dossiermap op tafel liggen met zijn persoonlijk beoordeelde aanbevelingen voor alle categorieën aan restaurants. Een Osaka-waardige foodie. Wachtend op de trein kan ik het niet laten om nog wat plaatjes te schieten van het diep gouden licht dat over het spoor naar binnen rolt (5, 6) en dan gaan we naar Umeda om een middelbare schoolvriendin van Karin op te zoeken.

Met Nakatsukasa slenteren we door het enorme warnet in het hart van Umeda. Er zijn wel 5 verschillende stations met een werkelijk doolhof van ondergondse passages en bruggen met elkaar verbonden. Deze sluiten aan op nog twee keer zoveel winkelcentra die soms tot wel acht verdiepingen hoog en 3 verdiepingen diep in het netwerk doordrongen zijn. Karin wilt graag naar een historische smoothiebar, maar zelfs Nakatsukasa, die hier al een paar jaar woont, heeft moeite de weg te vinden. Uiteindelijk geeft Karin haar telefoon aan mij en na wat gepuzzel vinden we de verborgen schat: lekkere smoothies. Na ook de grootste boekenwinkel van Japan te hebben bezocht gaan we naar de 8e verdieping van een van de winkelcentra die tjokvol restaurants zit. We eten gegrilde paling met rijst (7), wat erg populair is in Osaka (onze host heeft wel 10 verschillende aanbevelingen voor palingrestaurants in zijn dossier, maar die zijn allemaal in de buurt van ons verblijf). Smaakt erg goed en de sansho (soort Japanse groene peper die wel wat wegheeft vancitroengras) is er zo lekker bij dat ik die later deze week een zakje koop in Kyoto.Okumaya devam et