Maruyama park

Po południu odwiedziliśmy okiya (czyli dom geiko) w dzielnicy Gion. W Kioto są jeszcze 4 inne dystrykty geiko. Było to o tyle niesamowite wydarzenie, że geiko są bardzo zajęte i niezwykle trudno jest umówić z nimi spotkanie. A tym bardziej rzadka jest możliwość robienia im zdjęć, na co dostaliśmy zgodę 🧡

Na miejscu przywitała nas okaasan (matrona domu geiko), a następnie Tomitsuyu san, geiko, zaprezentowała ceremonię parzenia herbaty matcha.

W tym okiya, imiona wszystkich maiko i Geiko zaczynają się na "Tomi".

Poprawne picie herbaty matcha zaczyna się od okashi - czegoś słodkiego, ponieważ matcha jest mocna i gorzka - należy przełamać smak. Tomitsuyu san opowiadała o herbatach - uji matcha to najlepszy jej rodzaj.

Następnie wykonała dla nas taniec (taniec letni), a po nim odpowiadała na nasze pytania.

Tomitsuyu san jest jedną z niewielu, jak nie jedyną, płynnie mówiąca po angielsku. Spędziła kilka lat w szkole w Nowej Zelandii i tam nauczyła się języka. Wróciła do Japonii, mocno zainspirowana kulturą swojego kraju i zapragnęła zostać geiko.

Opowiadała o tym jak zostaje się geiko - na początku jest interview, razem z rodzicami, bo dziewczyny mają między 14 a 16 lat. Interview nie jest bardzo trudny, ale dziewczyna i rodzice muszą sobie zdać sprawę jak trudny jest proces szkolenia na geiko. Następnie dziewczyna zostaje apprentice, po jakimś czasie zostaje maiko, czyli geiko in training, by w końcu, po ok. 6 latach zostać pełnoprawną geiko. Maiko mieszkają dalej w okiya, ale geiko są już samodzielne i same organizują sobie czas i mieszkają same.

Ciekawostka, maiko czeszą i układają swoje własne włosy, a maiko mogą korzystać ze specjalnych peruk. Kimono maiko i geiko również się różnią - ta pierwsza ma krótsze, maiko ma dużo dłuższe - takie jakie widzicie na zdjęciu. Obi, czyli pas, również się różni.

Dowiedzieliśmy się też, że określenie "gejsza" ma charakter lekko pejoratywny, przynajmniej w Kioto, które jest dość konserwatywne w kształceniu geiko, które uczą się przeróżnych sztuk - mają swoje specjalizacje jak taniec, granie na instrumentach czy drogę kulinarną. Uczone są też określonego języka i sposobu wypowiadania się - właściwie nikt już nie mówi tak jak geiko. Za to tokijskie gejsze, jak się dowiedzieliśmy, często są tylko "fasadowe" i nie mają tak szerokiego wykształcenia, w dodatku zdarza się, że przyjmowane są zagraniczne dziewczyny, co w Kioto się nie zdarza.

Na sam koniec, zrobiliśmy zdjęcia, pożegnaliśmy się, a Tomitsuyu san wręczyła każdemu z nas po swojego rodzaju "wizytówce" - dostają je tylko jej stali klienci, więc był to naprawdę fantastyczny gest z jej strony.Weiterlesen