Jaen

Deel twee van de reis naar Peru! Vanuit Zumba vertrekt er om 8 uur sochtends een Ranchero naar La Balsa, de grens. Een ranchero is niet veel meer dan een omgebouwde kleine vrachtwagen die niet zou misstaan in een dierentuin, maar gezien het feit dat dit dunbevolkt gebied in de bergen is, ook niet gek dat ze hier geen grote touringcars hebben.

Hoe dan ook, ik had de tijd van m'n leven! Sochtends door de wolken, heen en weer hobbelend, tassen vasthoudend, met een paar locals, een kip en een hond als medepassagiers (letterlijk). De hond liep rond in de bus eb leek ook te genieten, de kip was nog maar half in leven in een zak.

La Balsa is een klein dorpje, maar eigenlijk maar een paar straatjes. De grens is de rivier Rio Canchis, en mensen uit het dorp lopen rustig heen en weer van het ene naar het andere land. De Ecuadoriaanse douane had zich verscholen in een klein kamertje tussen de huizen gepropt. Één bank, één stoel, één tafel, één computer en een man in z'n dagelijks kloffie die door Facebook zat te scrollen. Ze hadden hier niet zo'n paspoortscanner, dus alles werd overgetypt in de computer. Nadat alles ook nog met de hand werd overgeschreven en hij de stempel in de hand had, vroeg hij nog of ik eigenlijk het land naar binnen wilde of wilde verlaten (goeie vraag nog aan het einde).

De buren waren iets professioneler, behalve dat de vrouw van de douane wel nog uit bed kwam rollen 🙃 Nadat ik officieel in Peru was (feest!), kon ik wachten bij de collectivo naar San Ignacio. Dit was een mannetje met een oude witte auto, en het wachten was op twee andere passagiers. Zoals verwacht, duurde dit lang. Tussendoor kwam de lokale agent erbij zitten en hebben we over voetbal gepraat. Na 45 minuten besloot ik maar voor de hele auto te betalen, want het zag ernaar uit dat ik de enige ging zijn die ochtend, misschien wel de hele dag. Wel een gek sfeertje zo in alle rust en verlatenheid!

In San Ignacio bracht de beste man me naar de terminal waar collectivos naar Jaén vertrekken. Het derde en laatste deel van vandaag. Ook hier was het wachten lang. Vijf busjes met elk plek voor veertien mensen, dan raken ze niet snel vol. Gelukkig had ik een enthousiaste oude man die niet stopte met schreeuwen, en zo haalden we binnen het uur alle passagiers binnen. Uiteindelijk met zeventien man in het kleine busje, wel met de kids meegerekend, vertrokken we.

En daar waren we dan, in Jaén. Een bloedhete stad, met overal mototaxi's! Net als je denkt dat je alle manieren van vervoer hebt gehad, staat er nog een toetje te wachten naar het hotel! Een heerlijk avontuur vandaag.Read more