Daracotan Island

Vandaag begon na de nacht van gister. En die zat niet in het reisverslag van gister. Maar die verdient zeker een vermelding. Want zoals zo vaak eindigt een leuke dag met gedonder. Na onze aflevering ‘This is Us’ ging het lichtje rond 23:00 uit. Niet lang daarna begon het rustige getik op onze Tiki-hut om te slaan in een tropische moesson die zijn weerga niet kende. We krijgen deze vakantie echt waar voor ons geld.

De donder klapperde er zo hard op dat de keet trilde op zijn grondvesten. De wanden zijn opgetrokken uit kokos met epoxy, wat van buiten een feeëriek effect heeft, het lijken net lampionnen. Als je in de lampion licht en de bliksem om je heen slaat geeft dit een hele andere dimensie aan de ervaring van zulks een natuurgeweld kan ik je vertellen. We sprake uit dat we met niemand anders het einde der tijden hadden willen meemaken waarna we in een oppervlakkig hazenslaapje terecht kwamen. Onze lichamen hadden deze eerste nacht op zijn zachtst gezegd wat moeite met het aanpassen aan de heersende omstandigheden.

Maar aan elke nacht maakt de opkomende zon een eind en bij het krieken van de dag konden we de conclusie trekken dat onze hut de storm had doorstaan. Dat was niet te zeggen van sommige tenten, waarvan de waterdichtheid schijnbaar een grens had en dat die grens vannacht was bereikt.

Om de schrik van de nacht een plaatsje te geven lieten we ons trakteren op wentelteefjes en pannenkoeken met banaan. Dikke tien.

Vervolgens togen we vol goede moed en met de duiksnorkels onder de arm naar de rand van het oerwoud om deze te doorkruisen en aan de andere kant van het eiland op zoek te gaan naar een scheepswrak met daarop een koraalrif.

Maar met dat we de eerste stap van onze queeste wilden zetten kwam de manager van het resort naar ons toe. “Weten jullie wat jullie aan het doen zijn?” “ Zien we er zo uit?” “Jullie kunnen beter gewoon het pad nemen dat daar ligt in plaats van dwars door de jungle te gaan.” “En dat pad begint dus niet hier…?”

Het aangewezen pad slingerde vriendelijk door het bos en al snel bereikten we de overkant. Onze slippers en het flesje drinken lieten we achter op wat stenen nabij de waterlijn, dat zou wel goed gaan.

Het wrak lag 100 meter het water in en gelukkig hadden we net genoeg bereik om op Rens’ mobiel onze locatie te bepalen. Klein stukje door het ondiepe, om een bocht en dan zwem je er eigenlijk zo tegen aan… sterker nog, was het niet gewoon die uitstekende punt daar in de verte?

Bij de punt aangekomen konden we concluderen dat het wel iets onnatuurlijks in de zee was, maar geen wrak. Het leek een hutje dat van het strand de zee in was gewaaid de vorige nacht, wat niet onwaarschijnlijk was.

Goed, geen wrak. Hoe vind je een wrak in de oceaan? Speld in de hooiberg! Maar het Universum was ons weer gunstig gezind want een stuk verderop, zo’n 100 meter uit de kust, begon een toeristenschip vaart te minderen. Bingo. Er op af. Onderweg lekker snorkelen en genieten van de mooie onderwaterwereld. Grote stukken koraal in ondiep water. Prachtig.

De verhalen over het wrak waren zeker waar; een prachtige verzameling van de meest kleurrijke koralen en veel, veel vissen!! We hebben lekker rondgedobberd en besloten na een tijdje even uit te rusten op het strand. Daar was ook de kudde van de party-boot met hun begeleiders. De groep vertrok en we werden vriendelijk doch dringend verzocht om ook weer aan boord te komen. We hadden wel een beetje spijt dat we de uitnodiging hadden afgeslagen, toen we aan boord de BBQ aan zagen gaan…

Op het strand deed Rens nog een uiteenzetting over hoe het zeer onwaarschijnlijk was dat al dit koraal op natuurlijke wijze hier terecht was gekomen en dat menselijke interventie niet ondenkbaar was. Nog even terug naar het scheepswrak om vervolgens via het strand terug te lopen naar onze slippers. Er dreef er al 1 weg en de zee likte al vervaarlijk aan de andere slippers toen we aankwamen bij de stenen. Precies op tijd zullen we maar zeggen…

Een soepele weg terug door het woud zorgde er voor dat we op tijd waren voor de lunch in Dryft. “De heerlijkste pokebowl ooit.”, aldus Sharona. Dit na de heerlijkste curry, de heerlijkste spareribs, de lekkerste rijst en de lekkerste jackfruit. Ja mensen, we maken wat mee hier in het verre Oosten.

We besloten de middag te gebruiken om de batterij wat op te laden. Het is nog niet benoemd de afgelopen dagen maar het gaat eigenlijk heel slecht met Rens. Zijn gehoor holt achteruit en zijn auditieve wereld word kleiner en kleiner. De voorzichtige conclusie werd getrokken dat het of acute doofheid of een onschuldige oorontsteking was.

Heerlijk even dutten en de naderende doofheid een plekje geven. De middag werd afgesloten met een lesje yoga. Door Piper. En Allen was er ook. Het was een combi tussen iets en ying yoga. De les werd in een vergelijkbare hut als de onze gegeven. We keken uit op de oceaan waar een volgende bui zich openbaarde. We lagen net lekker in de downward facing dog toen met een enorme knal er een houten projectiel zich door het rieten dak van de hut boorde, luttele centimeters van Rens’ hoofd. De les ging daarna gewoon door want er was immers betaald en het regende nu dus zowel buiten als binnen.

De doofheid zat mij toch niet lekker en ik besloot na afloop in de centrale ruimte de manager aan te schieten of er in el Nido, op het grote eiland, een dokter was. “Ik studeer voor huisarts,”, haakte yogajuf Piper in, “Zal ik even kijken?”

“Het lijkt op een ontsteking en toevallig hadden we net de tubetje zalf gekocht. Die mag jij wel…”

Wederom hulp van Boven!

Even naar ons hutje, waar we vuurvliegen zagen en zelfs lichtgevend plankton. Heel bijzonder..!
De dag werd compleet gemaakt met de lekkerste tonijnsteak ooit.

Rens werd nog even uit zijn droom geholpen toen de ober vertelde dat het scheepswrak er al 50 jaar lag… Na een paar heerlijke carrot cookies dropen we af en is het nu tijd om ons op te maken voor de dag van morgen, terug naar het grote eiland, terug naar de beschaving!Read more