Mount Giumba

Daarna reden we door naar een uitkijkpunt over de Loboc rivier waar we een zipline over de rivier deden. Best wel tof om zo 'te vliegen' en met een heel mooi zicht, al mocht het van mij toch wat sneller en intenser (altijd maar meer willen hé).

Jeremy en ik vlogen heen en weer en reden verder naar een extreem toeristisch gebeuren: Lobocriver dinner cruise. Oh. My. God. Ik was even wat aan het balen omdat zo'n dingen echt niets voor mij zijn, maar Jeremy leek het precies ook allemaal wat té te vinden dus konden we er samen wat om lachen.

Aan de kaai lagen dus een stuk of tien identieke grote bamboo-boten bestaande uit een groot platform met allemaal tafels op, en een klein bootje dat dit dan voortduwde. De boten vaarden dan heen en terug o de rivier terwijl we van een buffet aten (niet bijzonder lekker) en een man slechte versies van oude Amerikaanse nummers bracht. Ondertussen had ik wel een gezellige babbel met Jeremy (ze is 23 en heeft een kind enal, ze wil binnenkort graag verder gaan studeren - accounting - maar woont nu even terug bij haar moeder voor hulp bij de opvoeding van het kind). We praatten over haar werk en het resort, Duterte, sociale zekerheid, drugs, ... En ze legde ook haar favoriete dessertjes uit (wat eigenlijk ingewikkelde rijstpap was). Ik sprak ook even met een andere vrouw die er met vier kinderen zat, het bleken haar broers en zusjes te zijn en ze kwam gewoon graag daar eten.. wut :p ze zong ook erg graag mee met de oude Amerikaanse nummers a la Frank Sinatra.

Langs de rivier waren veel kinderen in het water aan het springen via touwen enzo, maar het absolute hoogtepunt was wel een stop bij een podiummetje op de rivier waar een stuk of 30 kinderen en vrouwen traditionele dansen in traditionele kledij deden. Hahah toeristischer kan écht niet. Ik vroeg aan Jeremy hoe/wat/waarom; de kinderen blijken dit (niet gedwongen) als vakantiejob te doen: ze verdelen wat de toeristen in de giftbox steken. Van onze boot heeft niemand iets gegeven denk ik.Okumaya devam et