Fátima

Als we opstaan lijkt het of het geregend heeft, maar het zijn de kleine straatsteentjes uit kalksteen die zo blinken. Het is wel bewolkt 19° en volgens de meteo wordt het max 24° en 10% kans op regen.
We vertrekken om half 9 naar Alcobaça waar we de kerk van het Cistesiënserklooster bezoeken.
Aan Alcobaça is een mooi liefdesverhaal verbonden. In 1339 huwde Dom Pedro met Constanca van Castillië, dit was zoals toen gebruikelijk een verstandshuwelijk, in haar Spaanse gevolg van hofdames had zij Iñes de Castro bij zich en de kroonprins werd op haar verliefd. Hij kreeg erfgenamen met zijn vrouw en bastaarden met Iñes. Maar toen Constanca Van Castillië overleed in haar derde kraambed wou hij huwen met Iñes de Castro, dit was tegen de wil van zijn vader Afonso IV en deze liet Iñes vermoorden in Coimbra in 1355. Toen Dom Pedro koning werd in 1358 liet hij Iñes opgraven en in een begrafenisstoet naar Alcobaça brengen. Hij liet haar kronen en alle edelen moesten haar hand kussen. Ik denk dat zij gebalsemd was anders zie ik niet veel overblijven van een 3j oud lijk om te kussen!
We waren de eerste groep aan de kerk en hadden dus tijd om rond te wandelen, maar buiten de twee graftombes was de kerk kaal en enorm groot. De Cistesiënsers moesten bidden en werken en daarom waren hun kloosters zonder zijkapelen of versierselen.
Na een demonstratie hoe de Ginja gemaakt wordt, een beetje zoals bij ons boerenjongens maar dan uitgeperst, stapten we de bus op naar Batalha. Het is hier echt een fruitstreek met appelen, peren en morellen, een soort zure kersen.
Om een lang verhaal kort te maken we bezochten het klooster van Dom Joâo I en aansluitend dit van Afonso V, gotisch met zeer mooi uitgewerkte kalksteen en ook de onbekende soldaat van Portugal met wisseling van de wacht die alle uren plaatsvindt. Een onafgewerkt kapellenkoor was speciaal vooral door de omstandigheden, voor mij met bombastisch opzet.
Er was plaats voor zeven tombes van koningen, maar door persoonlijke omstandigheden werden zij elders begraven, één ter plaatse in de kerk, één in het dorp waar zijn vrouw begraven was een andere werd niet oud genoeg om koning te worden.
Dan kwam de Spaanse overheersing onder Phillips II, een aardbeving, de verovering door Napoleon enz.. Dus de kapellen zijn nooit afgewerkt. En nu zullen ze zo blijven want het is Unesco erfgoed geworden.
We reden in een half uurtje naar Fátima waar we onze buffetlunch aten, geen typische maaltijd deze keer. Dan bezochten we de bedevaartplaats van O.L.Vrouw van Fátima, een kruising tussen Sint Pietersplein en Lourdes. Stralend weer, 25° en blakke zon. Dan al dat gerestaureerde wit van de kalksteen, ik vond het geen stemmige plaats. Amerikanen zouden het in Las Vegas zo nagebouwd kunnen hebben. De verstilde architectuur van de jaren 1950 toen men twijfelde tussen neo- en artdeco spreekt me niet aan. De basiliek werd afgewerkt in 1950 en de nieuwe basiliek in 2005.
We reden ook nog naar de geboorteplaats van Lucia, Francisco en Jacinta en hoe die kinderen volgens de aanwezige documentatie door de verschijningen geïndoctrineerd werden dan zakt mijn evt geloof in een dieptepunt. Maar zoals ik het zie kan het ook heel anders gegaan zijn, tenslotte zijn de kinderen slecht 11 en 10 jaar geworden, behalve Lucia die er 97 was bij haar overlijden. Een beetje down reden we in een uur terug naar ons hotel waar we tijd hadden om te relaxen tot het avondeten. Dat is hier een vorm van haute cuisine, vanavond bv. Truffels van bloedpens die leken op chocoladetruffels met kokosnoot, een zalfje van aardappels met saffraan , varkenswangetjes met venusschelpjes, of een smouty van groenten in fel oranje.
Aan tafel spraken we nog over de voorbije dag en mijn mening betreffende het cleane en het koele gevoel van Fátima werd gedeeld, zelfs vergeleken met de mormonen. Volgens een tafelgenoot zou het best gekund hebben dat de kinderen paddo's gegeten hadden en dat de verschijningen daar vandaan kwamen. En dat is geloven: je weet het niet.
Daarna was het inpakken en bloggen.Läs mer