Joana Alves

- Eiland Faial en haven Horta - 

- zondag 6 september - 
Na een welkome nacht ontbijten we de volgende ochtend in het beroemde 'Peter’s Café Sport'. 
Dit café is een begrip onder zeilers uit de hele wereld. Elke zeiler, onderweg tussen Europa en Amerika stop in de haven van Horta, de laatste stop tussen de twee continenten.  
De zeilmaker komt langs voor de Spinaker, kijk bedenkelijk maar neemt hem toch mee. 

 Sam gaat met een duikschool een trip maken. 
Juan en ik nemen de ferry naar Pico om daar het voetpad langs de zee en wijngaarden te verkennen. 
Bij die wijngaarden staan regelmatig cafeetjes en proeflokalen.  Juan, een liefhebber, moet ze allemaal uitproberen. 
Ondanks regelmatige drink-pauzes lopen we die dag toch 15 km. 

- maandag 7 september - 
Wij, Juan en ik, huren een autootje, Sam gaat weer duiken. 
We willen de vulkaan bezoeken, je kunt op de smalle kraterrand helemaal rondom lopen een tocht van 10 km. Wel zachtjes stappen, je wilt geen slapende vulkaan wakker maken....   
We hebben die dag geen geluk, op 200 meter onder de top komen we in een dichte wolkenlaag, bij de krater is het zicht 25 meter en het lijkt er niet op dat de wolken snel verdwijnen, morgen wellicht nog een poging wagen? 
Onze volgende stop is aan de uiterste westkant van het eiland. 
Daar is in 1957 een uitbarsting geweest en een nieuw stuk eiland ontstaan. 
Op de oude westkust van het eiland was toen net een grote vuurtoren gebouwd.
Deze staat er nog steeds maar is als vuurtoren nutteloos geworden omdat er nu een hoge lavaberg voorligt, ze hebben er toen maar een museum van gemaakt. 
Ondanks dat de eruptie 73 jaar geleden plaatsvond is het nog steeds een kaal stuk eiland. De wind heeft er vrij spel en zandstraalt iedere nieuwsgierige bezoeker met zwart glasachtig lavazand. 

- dinsdag 8 september - 
Omdat we de auto pas in de middag hoeven in te leveren doen we nog een poging het voetpad op de kraterrand te bedwingen. 
Het lijkt te lukken, soms prikt de zon door de wolkenlaag die rond de krater hangt. 
We gaan op weg, eerst flink klimmen in de dichte mist, verdwalen kan niet er is maar één smal pad met soms diepe afgronden aan weerszijde. 
De wind wordt aan de noordzijde van de vulkaan omhoog geblazen daar ontstaan de wolken, nu we daar steeds verder vandaan komen wordt het zicht beter. 
Plotseling waaien de mistflarden weg en opent zich het hele panorama, een soort Jurassic Park landschap waar alleen de dinosauriërs ontbreken. 
De krater is erg groen, begroeid met lage struiken, gras en veel hortensia's, diep beneden zijn kleine meertjes en moerassen met in het midden een kleinere centrale conus. 
Vogels vliegen krijsend in de diepte van de vulkaan met wat fantasie waan je je een paar miljoen terug in de tijd. 
Ik vind vulkanen fascinerend, de schaal en de krachten die deze bergen veroorzaken zijn zo ver buiten de menselijke maat dat je je er maar moeilijk een voorstelling van kan maken hoe het is als z’n vulkaan uitbarst. 
Gedurende de hele wandeling kwamen we maar een stel wandelaars tegen, de Covid crisis heeft ook zo zijn voordelen. 

- Planning en hoe nu verder - 
Sam wil nog graag nog een tijd op de Azoren blijven, hij weet nog niet precies hoelang. Zou ook de winter kunnen blijven. Wil nog meer duiken, misschien met walvissen als die mogelijkheid zich aandient.
Juan heeft een deadline moet uiterlijk 18 september terug zijn, deze datum lijkt al niet haalbaar.  

De komende 10 dagen is er nog geen zicht op een gunstig weervenster voor de terugreis. 
Het Azoren-Hogedrukgebied ligt nu ten noordwest van de eilanden. 
Om een gunstige wind voor de thuisreis te hebben zou het AZ-hoog beter ten zuidoost van de Azoren moeten liggen. 
Dan varen we op de rand van het hogedrukgebied met de wind in de rug in een grote boog rechtsom naar Brest. (Fr)  
       - hogedrukgebieden draaien op het noordelijkhalfrond rechtsom - 
Wel z'n 1500 zeemijl (2800km) ten minste 10 dagen zeilen waarschijnlijk langer. 
Nu we zo laat in het seizoen zijn wordt de kans op storm snel groter. 
De orkanen die nu het Caribisch gebied en zuiden van Amerika teisteren komen vanaf september in een grote boog als storm richting Europa en kunnen op de Atlantisch oceaan voor een hoop ellende zorgen. Orkaan Francis was er zo één. 

Hoe nu verder, Juan wil graag naar huis. 
Ik twijfel, heb mij tenslotte opgegeven voor de hele reis t.m. Brest (Fr), maar zonder mijn maat Juan lijkt mij het moeilijk worden. 
De houdbaarheidsfactor van het team speelt ook een rol, een soort moeheid. 
We hebben alle drie een passie voor zeilen maar zijn toch verschillend. 
Na 6 weken met z’n drieën op een bootje met minimale privacy verlang je naar rust. 
Sam verzekerd ons dat hij een solo-terugreis niet erg vindt, ziet het als uitdaging en prestatietocht, oefening voor Groenland volgend jaar. Stoere vent!  
Het besluit wordt genomen, tickets besteld en mentaal omgeschakeld. 

Juan en ik vliegen eerst naar het grootste eiland op de Azoren: Ponta del Gada daar overstappen en met een tweede toestel naar Lissabon. Een overnachting en de volgende dag ga ik door naar Schiphol en Juan naar Madrid. Daarna de trein naar Margreet in Zwaagdijk-oost en Juan naar zijn Anna in de woonplaats; Alamillo, 200km zuid van Madrid. 

Als je met 500 knopen reist gaat het vlot, met 5 knopen duurt het genieten langer. 
Over de vliegreis valt weinig te vertellen, behalve dat in deze tijd, reizen gedomineerd wordt door maskers, handgel en waarschuwingen.  
Tijdens het ontbijt, in het lege Holliday-Inn, waren handschoenen verplicht, mondkapje op als je nog een broodje ging halen.  
Lissabon is mooie stad, was er graag wat langer gebleven maar is nu een rood risicogebied.
Als je dan in Nederland komt valt op hoe makkelijk er met de Coronaregels wordt omgegaan. 

nog een laatste schrijfsel dan is het klaar..Read more