Monte Picota

Afgelegde afstand: 55 km fiets, ca 100 km langzame trein
Totaal gefietst: 1118 km
Afstand tot Santiago: 516 km
Weer: warm en zonnig
Emotie: 😶

'It is good to have an end to journey towards, but it is the journey that matters in the end.'

Ik word wakker met een onrustig gevoel, een zeurende knie en hoofdpijn. Het was ook een onrustige nacht met veel gesnurk op de zaal en één persoon die zo'n overdosis knoflook had gegeten dat ik wakker ben geworden van de lucht. Nog bijna 700 km naar Santiago, dat is eigenlijk 10 dagen, zeker hier. Ik voel me opgejaagd, deels door de tijd, deels door daar te willen zijn. Maar ondertussen gebeurt er hier ook vanalles en ik wil hier zijn. Van de kamergenoten hoor ik hoe ze naar Bilbao lopen omdat er tussenin niks open is. Ik besluit te gaan kijken hoe het me daar bevalt.
De stad is druk en rommelig. De stad inkomen duurt lang en is niet het mooiste stuk Spanje wat ik tot nu toe gezien heb. Er uit schijnt hetzelfde te zijn. Ik maak een beslissing. Om 13 uur pak ik de trein naar Santander, zo'n 100 km verderop. Het levert me wel een strijd met mezelf op, ik wil fietsen en ergens voelt het niet goed, maar uiteindelijk ben ik hier om het fietsen, maar vooral om met mezelf te zijn. En vandaag kan dat prima in een trein. Het geeft me twee dagen extra. En zo reis ik voor 10 euro met het oudste lawaaierigste boemeltje naar Santander, 3 uur lang. En om nog wat afstand te winnen kies ik voor een Albuerge buiten de stad. Het is een groot huis en de dames zijn vriendelijk. Weer een privé kamer, douche met echte handdoeken, opgemaakte bedden, ontbijt en dat voor 12 euro. 's Avonds ga ik uit eten met 3 Italiaanse pelgrims in de lokale taverna. Ik heb een goede keuze gemaakt, en hoewel ik graag nog meer had gefietst wil ik de komende dagen net zo beleven als de voorgaande in plaats van naar de eindstreep racen.
Elk moment pakken, steeds beter besef ik wat dit voor me betekent en wat het met me doet. Ik ben zo kalm en ontspannen, vandeweek had ik een hartslag van 55 in rust. Hoe makkelijk ik me thuis voel bij nieuwe mensen, contacten maak. Vandeweek vroeg iemand of ik al concrete inzichten heb over de vragen die ik mezelf stel. Nee, niet eigenlijk. Op één inzicht na dan.
Ik denk ook wel, ik ben eigenlijk maar zo kort op pad, en praat stoer alsof ik jaar de Andes ben over getrokken. Dat is natuurlijk niet. Ik ken mensen die al lopen vanaf begin augustus, vanaf weken daarvoor zelfs. Ik ontmoette een Duitser die in mei was begonnen en met Kerst in Santiago wilde aankomen. Nu is nu ik dit ruim 2 weken gedaan heb mijn respect daarvoor alleen maar groter geworden. En toch doet het ook al dingen met me. Het voelt ook niet als vakantie, ik ben hier met een reden. En dat betekent opzuigen wat je ervaart. Het viel me vanmiddag op hoeveel geuren ik rook, hoeveel kleine details weer opvallen, maar ook mijn emoties; genieten van wat je ziet, muziek die je keihard raakt, plezier in het praten met mensen, liefde die je voelt...
Inzichten. Waar drie uur trein al niet goed voor is.. En morgen, dan wordt het weer fietsen, in de richting van Gìjon /Oviedo, nog 160 km, het begin van bijna het laatste deel van tocht, de Camino Primitivo.En savoir plus