Werk

May 2019 - April 2024
An open-ended adventure by KarinBdV Read more
  • 23footprints
  • 1countries
  • -days
  • 21photos
  • 0videos
  • -kilometers
  • Hebbes

    April 14, 2019 in the Netherlands ⋅ ☀️ 10 °C

    Het is zondag en ik zit op de bank te genieten van het zonnetje.
    Heb een glas wijn ingeschonken om te vieren dat ik een baan heb.
    Het voelt zo goed.
    Het sollicitatie gesprek was heel leuk.
    Ik heb twee diensten meegedraaid en dat voelde ook heel goed.
    Dit is wat ik wil, het valt allemaal op zijn plek.
    Gewoon jezelf zijn, met al je eigenaardigheden.
    Je hebt geen slechte eigenschappen.
    Hoogstens eigenschappen waar een ander niet goed mee om kan gaan.
    Een ding, iets, is alleen goed of slecht omdat jij zegt dat het zo is.
    Een ding of iets is niet goed of slecht uit zichzelf.
    En ik zeg ook altijd dat er geen samenloop van omstandigheden is en dat niets gebeurt bij toeval.
    Je kunt zijn, doen en hebben wat je je maar kunt inbeelden.
    En zo is deze baan op mijn pad gekomen.
    Read more

  • Inwerken

    May 3, 2019 in the Netherlands ⋅ ☁️ 11 °C

    Mijn inwerkdiensten zitten er op.
    Volgende week ga ik het alleen doen.
    Spannend maar het gaat lukken.
    Wat ga ik dan doen?
    Best lastig om dat even kort uit te leggen.
    Ik sta in ieder geval niet in de zorg zoals je dat zegt.
    Het is een een mans baan.
    De Cromhof is een verpleeghuis gericht op dementie.
    Er zijn zes afdelingen met gemiddeld 26 bedden verdeeld in somatiek, psycho-geriatrie en revalidatie.
    Overdag werken er drie verpleegkundigen verdeeld over de zes afdelingen.
    En per afdeling drie tot vier verzorgenden
    In de late dienst twee verzorgenden en in de nachtdienst èèn verzorgende per afdeling.
    In de late en nachtdienst een verpleegkundige voor alle afdelingen.
    Dat ben ik, samen met vijf andere collega’s.
    Je loopt om de paar uur je rondes door het hele huis en helpt daar waar nodig.
    Je krijgt veel telefoontjes met vragen zoals: mag ik bewoner J zijn zo nodig pijnmedicatie geven?
    Bewoner te L is onrustig mag ik hem er iets voor geven?
    Er loopt een urinecatheter niet af dan ga ik kijken wat ik er aan kan doen.
    In de afgelopen nachtdienst zijn er twee bewoners overleden.
    Je verzorgt de mensen, de familie wordt op de hoogte gebracht en je brengt de bewoners naar het mortuarium.
    Of je helpt de koffieronde als het heel druk is, als je maar niet vast staat want je moet ten alle tijden weg kunnen.
    Het is voor mij een hele nieuwe tak van werk.
    Het ziekenhuis is gericht op beter maken, hier richt je je op het zo comfortabel mogelijk maken voor de bewoners.
    En ik vind het toch leuk!.
    Je hebt een grote mate van zelfstandigheid en beslissingsbevoegdheid.
    Als je er niet uit komt kun je altijd een arts bellen, maar heel veel kan en mag je zelf beslissen.
    Samen met de verzorgenden van de afdeling, zij kennen de bewoners van haver tot gort, overleg je.
    Zij weten vaak hoe er in situaties gehandeld wordt.
    En in een groot aantal gevallen kan ik zeggen dat die extra pil of injectie gegeven mag worden.
    Het wordt anders als een bewoner agressief wordt, en dat komt nogal eens voor heb ik ervaren tijdens mijn diensten.
    De eerste acties zijn voorgeschreven, zoals het geven van medicatie die de bewoner tot rust moet brengen.
    Maar even zo vaak komt het voor dat het niet afdoende helpt en dan neem ik contact op de een arts.
    Dan komt het er op neer dat de bewoner plat gespoten wordt.
    Ik heb al heel wat meegemaakt tijdens mijn inwerkperiode.
    Het voelt goed, ik zit hier op mijn plek.
    Read more

  • Nachtdienst

    May 21, 2019 in the Netherlands ⋅ 🌧 14 °C

    Het zit er op, drie nachtdiensten.
    De nachtdiensten gooien mijn hele bioritme om.
    Ik voel me een zombie, slaap in gedeeltes, hang alleen maar op de bank en van huishouden komt al helemaal niets.
    Nee nachtdiensten zijn niet goed voor je, dat is overigens algemeen bekend.
    Er zijn niet alleen maar nadelen trouwens.
    In de nacht heerst er vaak een bepaalde sfeer.
    Je hebt niets te maken met andere disciplines, weinig lichamelijke arbeid en als de bewoners slapen dat is het echt rustig.
    Voordat ik mijn eerste rondje ga doen, lees ik de verpleegkundige overdracht en van sommige bewoners het EKD, electronisch klanten dossier.
    Inmiddels kan ik redelijk mijn weg vinden in het huis en weet ik wat de drukke afdelingen zijn.
    De TOA, tijdelijke opname afdeling, bijvoorbeeld is een drukke afdeling.
    Mensen worden er onder andere opgenomen voor revalidatie na een val waarbij een heup is gebroken.
    Deze mensen zijn niet persè dementerend maar vaak in de war door alles wat ze meegemaakt hebben.
    Zo kreeg ik zaterdagochtend om 6.30 een telefoontje van de meldkamer van de politie.
    Ligt er bij jullie ene mw P?
    Ja die ligt bij ons.
    De mw aan de andere kant vraagt of deze mw lichamelijk en geestelijk goed gezond is, maar ik geef aan dat ik die info niet mag verstrekken.
    Dus word de vraag op een andere manier gesteld.
    Liggen er op deze afdeling mensen die lichamelijk en geestelijk hulp nodig hebben?
    Ja die liggen er.
    Deze mw heeft nl een klacht ingediend.
    Sinds dat ze opgenomen is, nu drie weken geleden, wordt ze slecht behandeld.
    De mw van de meldkamer zegt dat ze een melding moet maken van de klacht.
    Ik geef aan dat mijn collega van de dagdienst terug zal bellen omdat ik mw niet goed genoeg ken en ik ook niet op de hoogte ben van de procedure die er in dit geval gevolg moet worden.
    Oei dat is wel even schrikken, ook voor mijn collega die op deze afdeling werkt.
    Ik ga naar mw, ze ligt alleen op een kamer.
    Als ik binnen kom heeft ze haar handtas op bed liggen en stopt ze net haar telefoon in de tas.
    Ik ben niet gek, zegt ze, zonder dat ik ook nog maar iets gezegd heb.
    Hoezo zegt u dat?
    Geen duidelijk antwoord..
    Ik zeg dat ik zag dat ze de telefoon in de tas aan het stoppen is
    Heeft u iemand gebeld?
    Ze praat er omheen maar zegt uiteindelijk dat ze haar uitvaartondernemer heeft gebeld.
    Goh zeg ik, wat is de reden dat u hem gebeld heeft?
    Het blijkt dat ze dat wel vaker doet, zo'n drie a vier keer per week.
    Heeft u nog iemand anders gebeld?
    Nee hoor, ik ben niet gek hoor.
    Mw blijft ontkennen.
    Ik gooi het over een andere boeg.
    Hebt u het naar u zin hier?
    En dat blijkt de goede vraag te zijn.
    Mw vind het vreselijk hier, ze wil terug naar Haaksbergen want daar woont ze.
    Er komt niemand op bezoek en ze wordt hier maar slecht behandeld.
    Als ze belt komt er niemand dus heeft ze de politie maar gebeld want zo kan het niet langer.
    Dus heeft u toch nog iemand gebeld?
    Ja, ja, jullie hebben het zo druk dat ik vergeten wordt, dat kan zo niet langer.
    Ik beloof dat we er werk van maken en zeg tegen mw dat ze nu nog maar even moet gaan slapen, het is weekend.
    Ik noteer het gesprek in het EKD en draag het over aan mijn collega van de dagdienst.
    Om 7.15 stap ik op mijn stalen ros, mijn bed roept me.
    Never a dull moment, denk ik net voordat ik in slaap val.
    Read more

  • Moeilijk onderwerp

    August 30, 2019 in the Netherlands ⋅ ⛅ 17 °C

    Er komen weer vier nachtdiensten aan.
    Ik begin er een beetje aan te wennen maar slapen wil nog niet zo goed.
    Ik slaap in etappes.
    Meestal word ik rond een uur of twaalf wakker.
    Als het dan niet meer lukt om verder te slapen ga ik er uit.
    Vervolgens doe ik mijn ding en stap ik rond een uur 17.00 weer in bed.
    Tot een uur of 21.00 als het goed is.
    Afgelopen woensdag heb ik een late dienst gehad en hoorde dat meneer S heel slecht lag.
    Nu gebeurt dat wel vaker maar juist met deze meneer heb ik een aantal gesprekken gehad, over zijn leven toen en nu, over de dood.
    Mooie gesprekken waren dat.
    Denk jij wel eens over je dood na?
    Begraven of cremeren?
    Heb je een verzekering of geld opzij gezet?
    Praat je er überhaupt wel eens over met je geliefden / familie?
    Ik kom dat regelmatig tegen op mijn werk.
    Ik wil voordat ik dement wordt uit het leven stappen, zeg ik al heel lang.
    Maar wordt ik dement?
    En als ik het wel wordt wanneer trek ik de stekker er dan uit?
    Kan het dan nog wel?
    Iedereen die het nieuws volgt zal gehoord hebben dat er een arts vervolgd wordt die een demente vrouw geholpen heeft met euthanasie.
    Wat vind jij daar van?
    Ik vind dat ik mag beslissen over mijn eigen leven.
    Als ik aangeef dat ik dood wil als ik dement word dan wil ik daarmee geholpen worden zonder dat degene die het doet daar voor gestraft wordt.
    Mijn kinderen, familie en huisarts zijn hiervan op de hoogte.
    Ik ga jaarlijks naar de huisarts om deze afspraak te bevestigen.
    Ik ben al jaren lid van de NVVE.
    Euthanasie kan een arts weigeren, een behandelverbod niet.
    Dus heb ik aangegeven dat ik in bepaalde situaties niet actief behandeld wil worden.
    Wel op comfort.
    Zonder dood geen leven.
    Amen.
    Read more

  • Dilemma's

    September 20, 2019 in the Netherlands ⋅ ☀️ 19 °C

    Meer dan in het ziekenhuis loop ik hier tijdens mijn diensten tegen ethische dilemma’s aan of ben ik mij er meer van bewust.
    Ik zie de tekorten, het harde werken van de zorgmedewerkers, de frustratie bij zowel de medewerkers als de cliënten en de families van de cliënten.
    Er is wel wat verbeterd maar nog lang niet genoeg.
    Wat kan ik doen?
    Doe jij wat?
    Misschien heb jij een idee!?

    Het eerste dilemma:
    Autonomie van de cliënt versus het activeren van de cliënt.
    Cliënt is een jongere man, 53, bekend met ernstig hartfalen, type 1 diabetes en niet aangeboren hersenletsel door een auto-ongeluk.
    Hr is wilsbekwaam en heeft geen psychische ziekte.
    Hr is niet therapietrouw, volgt instructie van fysio en ergo niet op, houdt zich niet aan zijn dieet voorschriften.
    In hoeverre moet ik zorgtaken uitvoeren en beslissingen nemen voor deze cliënt als ik vind dat cliënt dit eigenlijk zelf kan en zou moeten doen?

    Dilemma twee:
    Professionele zorgverlening versus (culturele) betrokkenheid van familie?
    Oudere cliënt, 90 jaar, islamitische achtergrond, moet geholpen worden met eten omdat mw een CVA heeft doorgemaakt waardoor er kans op verslikken bestaat.
    Wordt door de zorg met tillift in en uit bed gehaald omdat mw zich niet laat helpen door verzorging.
    In hoeverre sta je toe dat familie mw eten geeft, mw in en uit bed helpt.
    Wie is er verantwoordelijk als mw zich inderdaad verslikt en stikt?
    Wie is we verantwoordelijk als mw bij het uit bed halen valt en iets breekt?

    Wat is nu goede zorg?
    Daar is geen eensluidend antwoord op te geven.
    We zijn allemaal uniek, holistisch.
    Wat denk ik wel belangrijk is: praat erover, maak het bespreekbaar.
    Geef je mening en luister zonder oordeel naar de ander.
    Er is niet één waarheid.
    Read more

  • Ik ben boos.

    January 13, 2020 in the Netherlands ⋅ ⛅ 7 °C

    Nacht twee van drie zit er op.
    Gisteren was ik om 11.30 wakker, daarna nog van 17.00 tot 19.00 geslapen.
    Vandaag wordt ik wakker, kijk op de wekker en zie dat het "al" 13.00 is.
    Poeh, poeh anderhalf uur later dan gisteren.
    Het gaat weer lekker.
    Als ik de gordijnen open doe schijnt de zon dus ik besluit op de fiets te stappen om mijn duffe hoofd fris te fietsen.
    Heen tegen de wind in, terug heb ik dan logischer wijs de wind mee.
    Op het werk is het rustig, er gebeurt niet veel spannends.
    Dat was net voor de jaarwisseling wel anders.
    Ik heb die de dag late dienst.
    De collega's van de dagdienst zijn net weg als ik gebeld word door de verzorgende D.
    Ze vraagt of ik naar de afdeling wil komen, ik hoor dat ze emotioneel is.
    Ik vraag wat er aan de hand is, ze geeft aan dat ze dat wel verteld als ik er ben.
    Ik spoed mij naar de afdeling.
    Daar treft ik D emotioneel, boos en in tranen aan.
    D is zeer onheus bejegend door de dochters van een client.
    D is moslima en draagt een hoofddoek.
    Als ze haar verhaal doet schrik ik er van.
    Dit is meer dan zeer onheus, dit is discriminatie.
    Client dhr G is een Turkse man, dementerend, heeft wat sturing nodig maar is verder redelijk zelfstandig.
    Deze avond is er van alles voor de cliënten georganiseerd, zoals een stamppot buffet.
    Daarvoor moeten er wat stoelen en tafels verzet worden en dat vind meneer G vervelend.
    Hij kan daarom niet op zijn vaste plekje zitten.
    Als zijn dochters komen begint dhr daar over te klagen.
    Als D langs loopt beginnen beide dochters uit te varen naar D.
    Dat ze hun vader geen medicijnen gaat geven want ze vertrouwen haar niet.
    Dat ze terug moet gaan naar haar eigen land.
    En zo worden er nog meer verwensingen naar D geslingerd.
    Terwijl ze dit verteld wordt ze steeds bozer en zegt dat ze naar huis gaat.
    Ik laat me niet zo behandelen, ik kom hier voor de cliënten en niet om me uit te laten schelden.
    Ik zorg eerst dat D wat rustiger wordt om daarna naar de veroorzakers van deze situatie te gaan.
    Echter lopen zij net van de afdeling af en ik vestig mijn aandacht weer op wat er gebeurt in het kantoor.
    D belt haar teamleidster en geeft aan dat ze naar huis gaat.
    Ze pakt haar spullen, we vragen of ze goed thuis komt en daar gaat ze.
    En dan blijkt dat zij de enige is die de pillen kan/ mag delen.
    Dat lossen we gezamenlijk snel op.
    Als de nachtdienst komt en ik het verhaal vertel zegt zij: ik vind dat ze het tegenover haar collega’s niet kan maken om naar huis te gaan, omdat ze eindverantwoordelijk is.
    Ik geef aan dat ik vind dat ze met naar huis te gaan een statement heeft gemaakt.
    Als ik thuis kom wordt ik steeds bozer.
    Ik besluit een mailtje te sturen naar haar teamleidster.
    Zij blijkt nog op vakantie te zijn.
    Wordt vervolgd.
    Ik ga zo toch nog maar even zzzzlapen.
    Read more

  • Duidelijk

    January 28, 2020 in the Netherlands ⋅ 🌧 5 °C

    Inmiddels heb ik een gesprek gehad met de coördinator van de afdeling over de situatie met D.
    Zij heeft mij verteld hoe D de situatie heeft ervaren.
    Het komt er op neer dat D had verwacht dat ik eerst degenen die dit hadden veroorzaakt weg had moeten sturen en daarna mijn aandacht aan haar moeten besteden.
    En dat begrijp ik wel, zeker nadat ik hoorde dat dit niet de eerste keer was.
    Ik heb deze situatie ook voorgelegd aan mijn collega’s als interventie casus.
    Daar waren de reactie’s ook wisselend.
    De ene zou het zoals ik gedaan hebben, de ander zou eerst de onrustveroorzakers weg gestuurd hebben.
    D heeft gesprekken gehad en heeft het afgesloten.
    Livio gaat gesprekken aan met de andere partij.
    Ik heb een kaartje met sorry in het postvak van D gelegd.
    Voor mij is het ook klaar zo.
    Nu weet ik hoe ik ook op een andere manier kan, wellicht moet reageren.
    Overigens hoop ik van ganser harte dat ik dit niet meer mee hoef te maken.
    Het heeft grote indruk op mij gemaakt.
    Zo zie je maar: je bent nooit te oud om te leren.
    Read more

  • Dagdienst, zaterdag.

    February 8, 2020 in the Netherlands ⋅ ☁️ 11 °C

    Vandaag en morgen vroege diensten.
    Is weer eens wat anders, andere tijden en andere dynamiek.
    Om 5.30 gaat de wekker.
    Beetje vroeg maar ik heb mijn tijd nodig.
    Als ik om 7.00 op " kantoor" kom is er niemand.
    Pas om 7.10 komt mijn collega van de nachtdienst.
    Zij is op afdeling R geweest omdat daar de nachtdienst ziek was geworden en zij die naar huis heeft gestuurd.
    Ik krijg de bijzonderheden over gedragen en wens collega een goede " nachtrust".
    Als ik alle bijzonderheden van de cliënten heb gelezen in het EKD ga ik mijn rondjes lopen.
    Op afdeling WB is vrijdag een nieuwe client opgenomen.
    Een 83 jarige man.
    Dhr is van de trap gevallen, op zijn rechterkant.
    Daardoor heeft dhr licht tijdelijk hersenletsel opgelopen, een breuk in zijn schouderblad en tijdens opname in het ziekenhuis ook nog een longontsteking.
    Dhr is ook bekend met hartfalen.
    Dhr is opgenomen om verder te herstellen en weer naar huis te gaan.
    Als ik op de afdeling kom spreekt de verzorgende mij aan.
    Ze vertrouwd het niet.
    De controle's zijn goed maar dhr is futloos, benauwd en vind zelf dat hij te vroeg uit het ziekenhuis is ontslagen.
    Ik ga bij dhr kijken, samen met collega.
    Dhr geeft aan dat hij benauwd is, is ook te zien en te horen.
    Verder heeft hij pijn, voornamelijk aan de rechterkant waar hij op gevallen is.
    Omdat de controles niet afwijkend zijn besluiten we om vandaag geen actie te ondernemen behalve extra pijnstilling.
    Als mijn collega van de late dienst komt overleg ik met haar en zij zal dhr ook observeren.
    Om 15.30 zit mijn dienst er op.
    Read more

  • Dagdienst, zondag.

    February 9, 2020 in the Netherlands ⋅ 🌧 11 °C

    Nieuwe dag, nieuwe kansen.
    Lag op tijd in mijn mandje, want het was best vermoeiend gisteren, eerlijk gezegd.
    Om 7.00 ben ik weer present.
    Na de mondelinge overdracht ga ik het EKD van de cliënten lezen.
    Natuurlijk ook wat er over dhr D is genoteerd.
    Ik krijg een telefoontje van de afdeling.
    Het is dezelfde collega.
    Zij vindt dat dhr minder goed is dan gisteren.
    Zo'n niet pluis gevoel.
    En dat is iets waar je op af moet gaan.
    Dus ik ga naar de afdeling, en we gaan samen bij dhr kijken.
    Dhr zegt zelf ook dat hij zich minder voelt.
    Bij verder vragen kan dhr niet goed aangeven wat er precies is, wel dat de pijn nu tussen zijn schouderbladen zit.
    En dat is voor mij een teken dat ik de arts er bij ga halen.
    Voordat ik de arts ga bellen laat ik de controles doen, ook het gewicht.
    Controles laten geen veranderingen zien, het gewicht is ook stabiel.
    Ik bel de arts, leg uit waarom ik bel.
    Best moeilijk een niet pluis gevoel te beschrijven als de controles goed zijn.
    Arts geeft ook aan dat je zulke gevoelens niet moet negeren en zegt dat ze er aankomt.
    Een heel groot verschil met zo'n setting in het ziekenhuis is dat je in het ziekenhuis gelijk actie onderneemt.
    Er wordt bloed geprikt, een ECG gedraaid, wellicht een onderzoek naar de coronairen.
    De arts die nu komt heeft deze gegevens niet, zij moet afgaan op haar bevindingen en onze bevindingen.
    Na een kort lichamelijk onderzoek komt de arts tot de conclusie dat dhr mogelijk een klein infarct heeft doorgemaakt.
    Het niet plus gevoel klopte.
    Read more

  • Schrijnend

    May 15, 2020 in the Netherlands ⋅ ⛅ 11 °C

    Inmiddels mogen de cliënten al negen weken geen bezoek ontvangen.
    In die negen weken zie je de bewoners, sommigen letterlijk, in elkaar zakken, klein worden, krimpen.
    Moeilijk om te zien en dan maak ik de bewoners niet eens van dichtbij mee.
    Mw is 99, een kleine en fragiele vrouw.
    Haar dochter komt dagelijks op bezoek.
    Voor de lockdown eet en drinkt mw goed en met enige aansturing zelfstandig.
    Inmiddels zijn we negen weken verder, eet en drinkt mw slecht en is ze zes kilo afgevallen., ze weegt nu nog 43 kilo.
    Haar dochter, enig kind, kan en wil niet voor het raam of bij het balkon komen om haar moeder toch nog te zien.
    Ze trekt dat niet.
    Verdrietig om te zien, schrijnend.
    Deze mw gaat dood in eenzaamheid van de eenzaamheid.
    En haar dochter blijft met een niet verwerkt afscheid en eeuwige rouw achter.
    Wat zou jij doen als dit jouw moeder was?
    Read more