Yucatan Mexico 2024

March - April 2024
A 18-day adventure by Bertus Reist Read more
  • 14footprints
  • 1countries
  • 18days
  • 134photos
  • 0videos
  • 867kilometers
  • Day 12

    El undécimo dia y nu dia tren-maya

    April 9 in Mexico ⋅ ☀️ 34 °C

    El undécimo dia y nu dia tren-maya comenzara a moverse

    Een rit aan één stuk van Xpujil naar Bacalar. Duizend, echt duizenden vrachtwagens hebben we gezien. Van het soort “kiepwagen”. Lekker van het oude soort, met van die kachelrook uit een glanzende pijp.

    En om de 2 kilometer (de hele 160 km lang) in- en uitritten voor deze vrachtwagens rechts van de weg. En bij elke in-/uitgang voor deze vrachtwagens twee Mexicanen met een oranje hesje, gele helm en vaak een mondkap tegen de stof en uitlaatgassen. Met een op het oog totaal willekeurige choreografie met hun oranje vlaggen zwaaiend proberen ze het verkeer af te remmen, te laten stoppen, snel door de laten rijden of voorrang te verlenen. Het leek vooral op een willekeurig gezwaai met de vlaggen. Maar goed. Mooier wordt de rit er niet van. En waarom dan die duizenden vrachtwagens. Mexico heeft zijn eigen Betuwelijn en die wordt gelegd in een grote cirkel over heel Yucatan heen. Het zal alle steden moeten verbinden middels spoor. Een behoorlijke klus dus en dat verklaart al die vrachtwagens.

    En dan ga je op andere zaken letten. Zo is daar de totale overheersing van Coca-Cola in het landschap. Je kan geen dorpje doorrijden, en al zijn de winkeltjes of cafeetjes nog zo armetierig, negen van de tien keer prijkt ergens het logo van Coca-Cola. Zij beheersen de totale frisdrankmarkt. Er is geen land in de wereld waar meer Coca Cola wordt gedronken dan in Mexico. Zelfs meer dan in Amerika. Het is zelfs zo erg dat Coca Cola tentakels heeft in de politiek, in sommige steden de enige zoetwaterbron bezit voor de productie (en cola daarmee goedkoper is dan drinkwater) omdat dat nu van ver moet komen, ze geïnfiltreerd zijn in religieuze ceremonies waar cola in plaats van heilig water wordt geschonken en subsidiëren ze elk zaakje dat Coca Cola op de muur wil schilderen (ze mogen dan op kosten van Coca Cola hun hele pandje schilderen). ‘Tis geen wonder dat je zoveel obese kinderen ziet.

    In Bacalar is het even schakelen. Het is een hip stadje aan een prachtige lagune, vlak bij de zee. De lagune is prachtig blauw. Maar ineens zijn we weer toerist tussen de toeristen. Het is hier beachclub na beachclub en overal komt uit de speakers een soort van hippe dance Mexicana. Effe wennen.

    We verblijven in Amigos Hotelino, een soort mix tussen een hostel en een hotel. Beneden is een rommelige gezamenlijke huiskamer met tegels op de vloer en een groot bruin bankstel met twee grote fauteuils en een grenen eethoek met koffie attributen, een toaster, een magnetron en frisdrank er op. We worden hartelijk ontvangen door Horacio, de eigenaar. Aan de tafel op het terras met prachtig uitzicht over de lagune checkt hij ons in en legt uitgebreid uit wat de omgeving te bieden heeft. Z’n tuin loopt tot aan het water waarna er nog een steiger zeker 25 meter de lagune in gaat. Aan het einde van de steiger een klein rieten dak met daaronder tuinstoelen en een hangmat. We nemen er plaats en genieten meer dan een uur van het uitzicht (en de keiharde wind). Wel een leuk detail, de hotelkamer is weliswaar sober een ouderwets, maar de kraan is gemaakt van een enorme schelp met licht roze binnenkant. Een soort van enorme vulva waar (als je er zacht over wrijft…) water uit komt……….

    Op advies van Horacio steken we de weg over en eten tostada’s met inktvis, Maui-maui, en ceviche klaargemaakte garnalen. Heerlijk is het.

    Het terrasje aan onze kamer kijkt uit over de de lagune en heeft ook een hangmat. Eenmaal zittend vallen we allebei in een lichte dommelslaap.

    De avond lopen we langs de lagune naar het stadje, eten een taco met mole, en margaritas en een pina colada. De wind is gaan liggen en de lagune verdwijnt langzaam in de duisternis.

    Tostadas de Ceviche de Pulpo (Octopus Ceviche)

    500 gr verse octopus
    2 tomaten fijngehakt
    1 rode ui fijngehakt
    4 eetlepels verse gehakte koriander
    2 el verse gehakte dille
    1/2 theelepel Worcestersaus
    1/2 kopje tomatensap
    3 limoenen
    zout
    peper
    2 eetlepels olijfolie
    10 kleine maïstortilla's
    Limoen in kwarten
    4 radijsjes, in dunne plakjes
    2 verse jalapeño pepers, dunne plakjes

    Kook de octopus. Kook een glas water of genoeg om de octopus te bedekken. Het is niet nodig om zout toe te voegen, een halve witte ui voegen en de octopus ongeveer 30 min koken. Controleer elke 15 minuten, prik de octopus en hij voelt stevig aan, hij is gaar.

    Laat de octopus afkoelen en snijd hem dan in stukken en doe hem in een kom.
    Voeg de tomaat, ui, koriander, dille, Worcestersaus, tomatensap, limoensap, zout en peper en olijfolie toe, meng heel goed en laat minstens een uur in de koelkast staan voor het opdienen, zodat alle ingrediënten mooi mengen.

    Om de tostadas te maken, verwarm de oven op 180 C graden. Leg de maïstortilla's op een ovenplaat en zet ze ongeveer 10 minuten in de oven of tot ze goudbruin zijn.

    Leg wat octopus ceviche op een tostada, garneer met radijs, vers gehakte jalapeños, een beetje meer limoen. Eventueel wat komkommer, avocado of knapperige sla erbij.
    Read more

  • Day 13

    Doce dia y sale el sol

    April 10 in Mexico ⋅ ☀️ 31 °C

    Het idee was om in de ochtend te gaan kanovaren op de lagune van Bacalar (het meer van het woordspelletje in Wie is de Mol dit jaar). Maar de wind is te hard en de woensdag is eigenlijk rustdag voor de Laguna, dus sowieso is het eigenlijk niet de bedoeling. Dus gaan we met zonsopgang op het terrasje aan het uiteinde van de lange pier van ons hostel zitten en genieten van de rode ploert die langzaam tevoorschijn komt achter de eilanden voor ons. Daarna toch maar even het water in gedoken en een paar baantjes getrokken in het heldere blauwe (en aangename) water van de lagune.

    Ontbijten doen we aan de overkant. Twee containers, een rieten dak en liefde voor eten is alles wat er nodig is om een goed ontbijtje te maken, blijkt.

    De lange weg richting Coba, met tussenstop in Tulum, is weer bezaaid met vrachtwagens en vlaggende mannetjes en vrouwtjes met gele en oranje hesjes die druk zijn om al het materiaal voor de Maya-spoorlijn te vervoeren. Veiligheid is geen optie hier. Vrachtwagens worden veel te vol geladen met steen, gruis en zand. Regelmatig verliest een wagen een deel van zijn vracht als het weer eens door een gat in de weg rijdt. De brokken steen vliegen dan over straat.

    Wat wel nieuw is, is waarschuwingsborden voor grote katachtigen die de weg kunnen oversteken. De poema, de ocelot en de jaguar komen hier regelmatig voor in de jungle. En steken blijkbaar niet zo netjes de weg over als de gemiddelde zwerfhond hier. De aanwezigheid van de jaguar verklaart ongetwijfeld ook de naam van het uitstekende restaurantje in Tulum: Ricoh del Jaguar. Heerlijk hapje gegeten: drie huisgemaakte taco’s met biefstuk, gaucemole en habanero saus (is..a..very spicy hot, sir) en Quesabirria (8 uur gegaard rundvlees, gesmolten Oaxaca’s kaas in een gegrilde tortilla, met een runderbouillon om het in te dopen)

    Een uur later komen we aan in Coba. Klein stadje met in het centrum een enorme Maya ruïne en een groot meer. Ons hotel ziet er van de buitenkant uit als een flat uit de DDR, maar is van binnen een sfeervol hotel, met een groot binnenplein met terras met fontein en zwembad. Geen restaurant meer, vertelt de receptionist ons via een tekstje op het beeldscherm. Ook hier een tekort aan personeel.

    We hebben zin in koffie. Google maps laat zien dat er een koffiebar om de hoek van het hotel ligt. We lopen de straat in. Aan een oude boom hangt bungelend boven een bij de weg gezet licht blauw bankstel een houten bord met een kop koffie en een pijl. De pijl wijst op een zand/rotspad. We lopen het pad op, maar zien alleen maar oude huisjes, wat schuurtjes en veel rommel. Bij de eerste kruising met een ander zandpad willen we de moed opgeven, maar 50 meter verder op het pad lijkt een gehavende rood/wit/blauwe-open-vlag te wapperen. We lopen toch nog even door. We komen bij een dicht hek gemaakt van dikke versgelakte takken. De poort zit dicht. Net als we weer weg willen lopen, snelt een man ons tegemoet. Of we koffie willen, vraagt hij. Ja, zeker. Hij maakt de poort open, loop de open ruimte in, trekt een stuk groen landbouwzeil van een koffiebrandmachine en zegt dat hij de lekkerste koffie maakt en die zelf brand. Aan een tafeltje zit zijn vrouw met stokjes haar noodlesoep te eten (ze komt uit Maleisië vertelt ze later). My name is Poncho, zegt de ex-toersitguide, nu amateur-koffie-brander. Vol trots vertelt hij dat hij koffie is gaan branden om verse koffie te verkopen en dat iedereen hem in de buurt kent en bij hem koffie komt kopen. Welke koffie willen we. De deken wordt van de koffiemachine gehaald, koffiemachine ingeschakeld en opgewarmd. Het is 20 over vijf en wij zijn zijn eerste klanten vandaag. Hij vertelt honderduit over Yucatan, koffie, zijn ontbijtmenu, koffiezaakjes in het bijzonder, de Maya-trein, Punta Laguna (gaan we morgen heen), goede eettentjes in Valladolid (daar rijden we vrijdag door) en de lekkerste hete sausen (met Kut Habanero, ja zo heten ze echt). Drie kwartier later verlaten we zijn koffiehokje, twee heerlijke koppen koffie achter de kiezen, een hand vol tips en aanbevelingen, en 2 pakken koffie voor in Nederland. Het was echt heel goede koffie.

    We lopen om het meer heen. De zonsondergang zou er spectaculair zijn. Een kwartier voor de zon onder zou gaan, verdwijnt hij volledig achter de wolken, terwijl we in een restaurant aan het meer varkensvlees met groenen saus en een Sopa de Lima eten. De zon hebben we niet meer gezien.

    Sopa de Lima

    2 hele limoenen, plus nog 1 limoen voor garnering
    1 grapefruit
    1 grote witte of gele ui, ongepeld
    450 gr kippenbouten
    8 tenen knoflook, ongepeld
    4 gedroogde laurierblaadjes
    3 hele kruidnagels
    1 stuk kaneelstokje, bij voorkeur Mexicaanse kaneel
    5 hele allspice-bessen
    15 hele zwarte peperkorrels
    1 eetlepel Mexicaanse oregano
    1/2 liter kippenbouillon
    2 Roma tomatoes
    6 eetlepels plantaardige olie
    1 Hongaarse waspeper (of 1 kleine groene paprika), fijngehakt
    Zout
    6 kleine corn tortilla's, in reepjes gesneden
    Kleine bos verse korianderblaadjes, gehakt

    Gebruik een dunschiller om vier reepjes limoenschil en twee reepjes grapefruitschil af te schillen.
    Sap uitpersen van limoenen en grapefruit, 2 eetlepels sap opzij zetten. Zet zests en sap opzij.
    Snij de ui in de helft en zet de helft opzij.

    Plaats de andere helft in een grote sauspan. Voeg kip (of kalkoen), 4 teentjes knoflook, laurierblaadjes, kruidnagel, kaneel, allspice, peperkorrels en oregano toe. Voeg kippenbouillon toe en voeg zoveel water toe tot alle ingrediënten zijn ondergedompeld.

    Op middelhoog vuur zachtjes sudderen, Kook, draai kip af en toe, tot de kern van de kip 66°C is, ongeveer 30 minuten. Verwijder uit het vuur.

    Verwijder met een tang de kip voorzichtig uit de bouillon en breng deze over in een kom.

    Zeef de bouillon door een fijnmazige zeef in een hittebestendige kom en voeg limoenzests en grapefruitzests toe. Laat trekken.

    Spies de resterende 4 knoflookteentjes op een metalen spies en rooster ze boven directe vuur totdat knoflook op alle oppervlakken is geblakerd, ongeveer 3 minuten in totaal. Zet opzij.
    Gebruik een tang om tomaten boven de vlam te roosteren tot hun schil bubbelt en ze zwart worden, ongeveer 30 seconden. Als alternatief kun je knoflook in een droge koekenpan op middelhoog vuur roosteren. Verwijder knoflook en voeg tomaten en paprika toe, waarbij ze constant worden omgedraaid totdat ze helemaal zwartgeblakerd zijn. Verwijder de schil van de knoflook en tomaten.

    Hak de halve ui fijn. Verhit 2 eetlepels olie in een grote sauspan op middelhoog vuur. Voeg knoflook, tomaten, peper en gehakte ui toe, breng op smaak met een snufje zout en kook, roer regelmatig, tot het geheel zacht is, maar niet bruin, ongeveer 10 minuten.

    Verwijder de zests uit de bouillon en zeef. Giet de bouillon op het tomatenmengsel

    Voeg limoen- en grapefruitsap en kruidenbouillon toe naar smaak.

    Voor de tortillastrips: combineer de resterende 1/4 kop olie en tortillareepjes in een koekenpan met antiaanbaklaag. Verwarm op middelhoog vuur, roer en roer regelmatig, tot tortillareepjes meestal helemaal knapperig zijn, ongeveer 3 minuten.
    Breng tortillastrips over naar een met keukenpapier belegde plaat.

    Serveer: versnipper kippenvlees in hapklare reepjes met je vingers of twee vorken. Verdeel het vlees gelijkmatig tussen serveerschalen en begiet met hete bouillon. Voeg een klein handvol tortillareepjes toe en bestrooi met koriander. Snijd de helft van de laatste limoen in plakjes en de resterende helft in de wiggen.
    Voeg limoenwielen toe aan de soep en serveer onmiddellijk met wiggen aan de zijkant.
    Read more

  • Day 14

    Docimotercer die y me queue en el mono

    April 11 in Mexico ⋅ ☁️ 24 °C

    Ons hotel was muisstil vannacht. Minimaal 50 kamers en een hostel en wij zijn de enige gasten. Bij het ontbijt vliegt de manager de keuken in om een kop koffie te zetten en wat broodjes te toasten. Of we ei willen, vraagt hij. Prima. Met wat er op? Erica vraagt ham en kaas, ik vraag ui en kaas. De manager loopt naar één van de schoonmaakster en geeft een hand vol geld mee. Ze rent naar buiten en vliegt het winkeltje aan de overkant in. We hadden blijkbaar iets besteld dat niet op voorraad was.

    Dit is onze laatste volle dag in Mexico. We zijn nog een dag in Coba en willen toch nog een keer met een Maya de jungle in om wat wildlife te zien. Bij Punt Laguna kan dat. Een rommelige hobbelige parkeerplaats met een paar hutjes en een toegangsbord dat totaal is verweerd geeft de ingang aan van het natuurgebied. In het witte lemen hutje zit een man achter een oud donker houten bureau midden in de veder kale ruimte. Om hem heen stukken papier waarop lang geleden iets met stift is geschreven. Bij hem kunnen we wel een gids huren, een bewoner van de streek. Ja hij spreekt Engels en Maya-taal. In de verschillende instructies stond dat je stevige schoenen moest dragen, bij voorkeur een lange broek, lange mouwen en veel deet. Vanwege de muggen. Onze gids komt aanlopen op doorzichtige plastic slippers. De man achter het bureau geeft nog wel aan, geen garanties op apen. Maar het seizoen is goed (veel fruit in de bomen) dus de kans is groot.

    Onze gids leidt ons de jungle in en al vrij snel heeft hij een hele groep spidermonkeys (slingerapen) gevonden. Een gezin met een paar babyaapjes, die speels door de bomen slingeren. De gids doet nog even een “Johan Derksentje” door te vertellen dat moederaap Chino heet omdat ze kleine ogen heeft. Like the Japanese you know, zegt’ie terwijl hij zijn ogen tot kleine spleetjes drukt.

    Hij vertelt over de andere bomen en struiken in het bos. Over andere beestjes en over Maya gewoonten. Af en toe leidt zijn bijzonder uitspraak van het Engels wel even tot verwarring. Er zijn ook “Hogs” (varkens) in het bos, vertelt hij. En die vangen soms kleine beestjes, muizen en slagen als maaltijd. Bijzonder, varkens die slangen jagen…..maar even later begrijpen we dat hij “Hawks” (Havik) bedoelt. Maar veder is hij fanatiek en signaleert de ene na de andere apenfamilie. Af en toe komt er zelfs één heel dichtbij. Te leuk om naar te kijken zodat ik af en toe vergeet er een plaatje van te schieten.

    Hij slentert op z’n schuin afgesleten plastic slippertjes verder het oerwoud in naar een ander territorium, in de hoop ook de andere soort apen, de Howlers, te vinden. Het begint te donderen in de lucht en de eerste regendruppels vallen. De luchtvochtigheid neemt toe (95%). De lucht wordt donker. Zelfs onze Maya-gids zweet aan één stuk. We klimmen een hoge rots op en daar zitten boven in de boom een hele familie Howler-apen. Het zweet loopt bij ons nu uit alle gaten. De apen liggen rustig op een tak naar ons te kijken. Alleen de jeugdige aapjes springen af en toe van tak op tak. Na 90 minuten brengt hij ons weer naar de ingang van het park. We zijn kletsnat van het zweet en een beetje nat van de regen. Vlak voor de uitgang sluist hij ons nog even handig door een winkeltje vol handgeborduurde spulletjes, waar Erica zich laat verleiden om een heel “handig” tasje aan te schaffen met een punnikwerkje van 2 aapjes op de voorkant. “Altijd handig”.

    Inmiddels is het hard gaan regenen. In ons hotel nemen we een duik in het zwemblad tussen de bubbels die worden veroorzaakt door de dikke regendruppels.

    We eten die avond in restaurant Pischan. Er hangt een restaurant-naam-bord aan de weg met daarop het “Starbucks” logo. Best een gekke plek, midden in een Maya-dorp voor een Starbucks. We zijn verder nergens een Starbucks tegen gekomen. Maar de koffieman van gisteren vertelt ons dat hij dat bord gewoon heeft opgehangen, Starbucks bekers heeft gekocht en zijn eigen koffie er in verkoopt. Amerikaanse toeristen willen dat, is zijn stelling. Starbucks vond dat niet goed en heeft hem gedreigd met een rechtszaak. Hij heeft het bord verwijderd. En toen de wind was gaan liggen en de aandacht was verdwenen heeft hij het weer opgehangen. Ik eet er een heerlijke Pescado Tikinxic.

    Op de terugweg is de hemel weer helder en kleurt de hemel rood als ze zon onder gaat boven het meer. Zelfs bewoners van het dorp stoppen even en stappen van hun brommer of bakfiets om een foto te maken van het meer, de rode lucht en de ondergaande zon.

    Pescado Tikinxic

    6 filets van witvis, zonder graten
    2 gedroogde guajillo-pepers zonder stengel of zaad
    1/2 kopje vers sinaasappelsap
    1/2 kopje vers citroensap
    2 eetlepels witte azijn
    6 eetlepels achiotepasta
    9 teentjes knoflook
    1/4 kopje gehakte witte ui
    5 hele all-spice pepers
    1/4 theelepel pimento negra
    1/4 theelepel versgemalen zwarte peper
    1 theelepel zout
    1 eetlepel plantaardige olie
    warme maïstortilla's

    Doe de vis in een groot vuurvast materiaal.

    Rooster de guajillo-pepers ongeveer 30 seconden per kant in een koekenpan op middelhoog vuur. Doe ze vervolgens in een pan, dek af met water en breng aan de kook op middelhoog vuur. Kook gedurende 10 tot 12 minuten tot de chilipepers zachter worden.

    Voeg in de blender de gerehydrateerde guajillos plus 2 eetlepels kookwater, sinaasappel- en citroensap, azijn, achiotepasta, knoflook, ui, kruidnagel, piment en zout toe aan de blender. Meng alles tot een gladde puree.

    Giet de marinade over de vis en bedek deze aan beide kanten goed. Dek af met plasticfolie en laat 30 minuten tot 12 uur in de koelkast marineren.

    Als je het gaat bakken, haal je de vis minstens 15 minuten van tevoren uit de koelkast, zodat deze op kamertemperatuur is. Verwarm de oven voor op 200 C.

    Vet een groot vuurvast schaal in en leg de gemarineerde vis met de huid naar beneden. Bewaar de rest van de marinade.

    Bak de vis 10 tot 15 minuten, afhankelijk van de dikte, tot hij met een vork kan worden makkelijk “flaket” Het moet vochtig en dof zijn; laat het niet uitdrogen.

    Terwijl de vis wordt gebakken, verwarm je een pan op middelhoog vuur en verwarm je de olie. Als het warm is, giet je de marinade erin. Het spat, dus je kunt het deksel gebruiken om jezelf te beschermen. Kook de marinade 8 tot 10 minuten, met de pan gedeeltelijk afgedekt en regelmatig roerend, tot de marinade dikker wordt en eruitziet als een lichte puree of een dikke saus.

    Serveer in een kleine kom met een lepel, zodat je gasten meer saus krijgen. Serveer met gebakken paprika en tortilla’s.
    Read more

  • Day 15

    Decimocuarto dia, #yucatanescolor

    April 12 in Mexico ⋅ ⛅ 29 °C

    Decimocuarto dia, #yucatanescolor

    De laatste nacht in ons hotel was wellicht nog stiller dan de nacht ervoor. Het lijkt haast een spookhotel, waar wij de laatste gasten zijn en daarna zal sluiten. Niks is meer voorradig, alles is een beetje rommelig, sommige dingen zelfs al een tijdje kapot en vanochtend hield het water er ook mee op. In potentie zou je dit hotel de maximale aantal sterren geven, maar nu is het haast eng en komen we niet veel verder dan twee sterren voor de moeite. Als we ons kwart voor acht naast de pool zetten voor het ontbijt, reageert de beheerder/ober/keukenhulp/receptionist/barman ook nog enigszins verbolgen. Het ontbijt is pas om acht uur, geeft’ie ons mee. Terwijl er echt helemaal niemand is en hij alleen een kop koffie, twee getoaste stukjes oud brood, 1 krakeling en een gebakken eitje hoeft te serveren.

    De eerste tussenstop is een tequila-destilleerderij. Nou ja, tequila. Die naam is ook hier beschermd, dus dat mag niet zo heten in deze regio. Dus heet het hier Mayapan….vast zelf verzonnen. Ik moet nog rijden, maar Erica zit om negen uur ‘s ochtends al in de tequila-proeverij. Om Erica heen staan zeven Polen uit een busje die luidruchtig de alcohol achteroverslaan en allemaal een poncho mogen aantrekken, een grote Mexicaans sombrero krijgen (die we nog helemaal nergens anders hebben gezien) en gekke bekken trekkend op de foto gaan. Na Zdrowie!! schreeuwt de groep door de productiehal van de destilleerderij.

    We kopen een flesje en rijden door naar Valladolid. Een mooi klein stadje met een prettig centrum. Zelfs een enorme Cenote (enorm gat in de aarde met water onderin waarin kan worden gezwommen) midden in het centrum. Al flink wat toeristischer dan Merida, waarschijnlijk vanwege de nabijheid van de verschillende Maya complexen, waaronder Chichen Itza. Die hebben we overgeslagen vanwege het voorspelde hoge gehalte toeristen (en daarmee vaak bedervende pretpark uitingen)

    Op het centrale plein van Valladolid is bijna elk winkeltje gericht op toeristen. Ze zien gelijk dat we Nederlanders zijn en bij alles wat we willen kopen schieten de prijzen omhoog. We houden het bij een T-shirtje voor Robbie. Erica stevig in de rol van zakenvrouw….

    De Koffieman van 2 dagen geleden had nog een paar tips voor ons in Valladolid. Een koffiezaakje (uiteraard met goede koffie) en een goede zaak waar ze tamales verkopen. Is wel ons favoriete Mexicaanse eten (en dat zegt wat want eigenlijk is alles lekker hier). Tamales is een een laagje maïsdeeg, met daarop de vulling (vlees, kip, ei…..) en dat alles ingepakt in bananenbladeren. In Yucatan worden ze dan vaak in de grond gebakken in vuur, maar daar wordt het behoorlijk hard (en rokerig) van. Wij kende het alleen maar als gestoomd, waardoor de maisvulling luchtig wordt. En de Koffieman wist, in deze zaak verkopen ze gestoomde Tamales. Dus wij naar La Palapita de los Tamales. We eten onze tamales onder het altaar van de overleden moeder annex oprichter van dit restaurant. We voelde ons vereerd. En het was inderdaad heel lekker. IJsje van Agave cactus na en het laatste deel van de route naar het vliegveld kan worden ingezet.

    Er loopt zowaar een super-snelweg van Valladolid naar Merida, zonder hobbels, gaten, vrachtverkeer. Maar hoe we op die snelweg kunnen komen is behoorlijk onduidelijk. Hij wordt nergens aangegeven en TomTom denkt alsmaar een oprit te hebben gevonden, maar dat blijkt toch vaak een hek te zijn. Dat komt volgens de Koffieman dat politici bij dit soort grote projecten net doen of het af is, het succes claimen, maar als je dan gaat kijken is het maar half af of nog niet werkend.
    Ineens zien we een zandpad van circa 500 meter lopen en die lijkt te eindigen op de vluchtstrook van de snelweg. We wagen het er op….gelukt, we zitten op de super-snelweg. Bijna geen verkeer (niemand kan het vinden) en een weg zo glad als een biljartlaken.

    En nu dus op het vliegtuig. Wachten op de vlucht en in Mexico stad overstappen.

    Heb ik nog één bijzonderheid niet vermeld, die voor mij Mexico nog leuker maakt. Ik zeg niks nieuws als ik zeg dat ik helemaal niks geef om auto’s. Kan net een BMW van een Mercedes onderscheiden. Er is echter één model auto waar ik toch wel een soort van verliefd op ben…de kever. Eigenlijk het enige model auto dat qua ontwerp de tand des tijds heeft doorstaan, en ook de enige auto die alleen maar mooier wordt naarmate hij rotter en ouder wordt. En daar rijden er veel van in Mexico. Heel veel. Tot 2002 werden ze zelfs nog in de originele vorm (dus die die neppe nieuwe versie) gebouwd in Mexico. Ik heb er heel wat fotootjes van geschoten…te leuk om niet vast te leggen.

    Dus “so far” voor Mexico, we gaan weer naar Almere…het was meer dan aangenaam.
    Read more