Guangdong Sheng

Voor iemand die een hekel heeft aan smakken is het best moeilijk toeven in China. Helemaal tijdens een treinreis van over de dertig uur.
Voor iemand bij wie het geluid van snurken door merg en been gaat, is een treinreis bij nacht in China erg pittig. Helemaal omdat de Chinezen (de mannen) voor het slapen gaan een paar blikjes bier achterover slaan of een fles Chinese witte wijn (50%).
En helemaal doordat de slaapcabine bestaat uit twee keer drie boven elkaar gestapelde bedden waar weinig ruimte tussen zit. Je ligt standaard dicht op de geluidsbron.

Het ontvankelijk zijn voor een geluid als smakken heb ik altijd al gehad. Noem het gevoelig. Noem het onhebbelijk. Wijt het aan mijn altijd op de omgeving gericht zijn.
In Nederland krimp ik al ineen als in de geel blauwe NS rups iemand achter mij zit die - op de Nederlandse manier - een appeltje eet. Moet je nagaan als het een Chinees in China was geweest.

Vannacht kwam ik tijdens onze treinreis van Chengdu naar Guangzhou voor een dilemma te staan. Sommigen zullen het woord dilemma voor deze situatie erg groot vinden. De onhebbelijken onder ons zullen het begrijpen.

Ik lag vanaf half acht 's avonds heerlijk te slapen op mijn middenverdieping. Aan de buitenkant hingen shirtjes te drogen aan hangers. Ze waren nat meegekomen uit het hostel, we moesten wat. bijkomend voordeel van het drogen in de trein was de extra privacy. Aan de binnenkant hing de waslijn met mijn sokken en onderbroeken.

Twee uur na inslapen werd ik ineens wakker doordat ik het bloedheet had onder mijn deken. Ik ging naar de wc en haalde mijn acrobatische tour uit om via het smalle laddertje weer in mijn middenbunker te duiken.

Ohoh. Wat hoor ik? Mijn bovenbuurman ligt heerlijk te snurken. Die shitoordoppen werken niet goed genoeg. Ik kan me op niets anders richten dan op het gezaag van de man.

Les 1 in de nachttrein: zorg dat altijd dat je eerder dan je cabinegenoten in slaap valt.

Dan maar keren, met mijn hoofd aan het gangpad, de dekens keren mee. De gedachte passeert dat ik van alle 800 mensen in de trein ik misschien wel de enige ben die deze richting op ligt met het hoofd.

Maar wat hoor ik nu? Op een kleine twee meter afstand zit een vrouw haar pinda's te knagen. Aan het gesmak meen ik af te leiden dat het haar erg goed smaakt. Hoewel gesmak in China helemaal niets zegt. Een voor een verdwijnen ze in haar mond, en worden ze met veel kabaal ontdaan van hun schil en doorgeslikt. De zak zit bijna vol.

En daar openbaart het dilemma zich. Ga ik met mijn hoofd en ondertussen oordoploze oren liggen bij het gesnurk of bij het gesmak? Ik heb mijn antwoord voor dit dilemma nog niet gevonden.
Uiteindelijk val ik wel rond 01.00 in slaap. Na nog wat ijsberen, wc-bezoek en keren in bed. Met mijn hoofd aan de default raamkant.

China is voor mij een uitstekende gelegenheid voor een 'training van de geest'. Me door het gesmak van het noodle eten heen wel concentreren op wat Jandaan vertelt. Me niet laten (af)leiden door mijn omgeving. Maar me focussen op mijn binnenste zelf, en me niet afhankelijk maken van prikkels.

Les 2; maar dan voor het leven.

Misschien ben ik minder onhebbelijk tegen de tijd dat ik terug ben in Nederland.Läs mer