QianHai (Front Lake)

Morgen spuiten boef en ik met de bullettrain richting Pingyao. Dit betekent dat we al een week in China zijn geweest. Het land dat krampachtig het volk online probeert te beheersen door allerlei blokkades op te werpen. Blokkades die het vrije woord. De vrije gedachte tracht te temmen. De Chinese communistische partij is als een leeuwentemmer zonder zweep en kooi. Alles is diffuus. Alles is open. Alle controle lekt weg. Maar de partij geeft niet op. De partij zet door. Met discipline is zij niet voor niets daar waar zij is. De angst dat er nieuwe ideeën in de hoofden van de chinees worden gepland zorgt voor de grootst mogelijke censuur die je je kunt voorstellen online. Dat alles anno 2015. Overigens merk je op straat daar tot nu toe in onze ogen nauwelijks iets van. Paradoxaal mag het westen en onze heidense gedachte het land niet betreden. De Nike air max, Apple, BMW, AUDI, MC Donalds, Starbucks mag dat kennelijk wel. De ruilhandel is simpel economische groei en de vrije markt is voor het volk maar van de politiek blijf je af. Je vraagt je af hoe lang is dat houdbaar?

Nog maar een week geleden zijn we in Beijing aangekomen met de trein vanuit Ulanbataar. Wij deelden onze slaapcabine met Khana en Enkhe. Twee olijke mannen van rond de 40 die voor handel richting China afdaalden. Zoals alle ontmoetingen duurde het ook even voordat het ijs met hen was gebroken. Mongolen zijn van nature verlegen en hebben een stimulus nodig. Nou blijkt dat Mongolen fanatieke gokkers zijn. Komt mijn jarenlange pseudo gokverslaving uit mijn studententijd me toch nog goed van pas. Marleen haar spel-speelzucht en met name winnen maakte ons als duo volmaakt. Dobbelen. Dobbelen en nog eens dobbelen. Mongolen houden er van. Binnen de kortste keren stond onze slaapcoupe vol met fanatieke mongolen die meeleefden in de voor- en tegenspoed. Het lot van elke gokker.

Na een onrustige nacht voor mij en een voorspoedige voor de boef arriveren wij in Beijing. De ontmoeting is overweldigend. Mensen. Mensen en nog eens mensen. Uiteraard worden we door twee hysterisch opgewonden chinezen op de plaat gezet nadat we twintig passen van de trein verwijderd waren. Vervolgens worden we meegezogen in de niet te ontkomen zuigkracht van een mensenmassa dat koerst naar de uitgang. Buiten worden we eindelijk met fatsoenlijk weer getrakteerd. Na de vrieskou in Mongolië staat de zon strak in het blauw haar werk te doen. Op het stationsplein wemelt het van mensen en bedrijvigheid. Mannetjes die je willen ronselen. Mensen die met al hun waar op de grond zitten te wachten op hun trein. Een ziek meisje dat een zak vol kotst. Beijing. Ni Hao.

Welvaart in de wereld is je zo volvreten dat je je niet meer kunt vertonen op het strand. Zo is het ook gesteld met de uit de klauwen gegroeide economie, welvaart en dito buikjes van de gemiddelde chinees. China is Amerika in overtreffende trap. Alles is hier groter.

De afgelopen week is als een bullettrain voorbij gevlogen. We hebben meerdere hutongs door gestruind. Als echte culinaire backpackers. Reizen = eten. Hebben we onze tong zoveel mogelijk laten strelen met al dat lekkers dat de extreem gevarieerde Chinese keuken te bieden heeft. Elk hoekje van de forbidden city doorzocht. Tempels bekeken. Cultuur gesnoven op het plein van de hemelse vrede. Waar overigens elke vorm van geschiedenis (tianmensquare + tank + student) agressief wordt uitgewist. Zelfs 26 jaar na dato. We hebben in twee verschillende hostels getukt. Waarvan het Leo Courtyard Hostel een historie kent van lichte zeden. Blijkbaar consumeerden hoge ambtenaren hier hun rust. Weggezonken in de anonimiteit. Tjingtao Beer is een prettige lager van 600 ml. Boef treedt op als moeder van franse lieve backpackjongetjes die hun vlucht moeten halen. Helaas zijn ze met hun zatte hoofd in slaap gevallen en werden ze door moeders van der rijst een half uur voordat ze zouden opstijgen uit hun deleriumdroom ontwaakt. Twee a drie uur in een kattencafe gezeten. De muur in al haar megalomane realiteit aanschouwd, beklommen en bewandeld. Al hoestend en slijmschrapend kennisgemaakt met de luchtvervuiling. Het weer is: strakke blauwe luchten als een Beijing gesluierd in de mist. Het is teveel wat we allemaal meemaken. Onze zintuigen worden overprikkeld. Het is heerlijk en vermoeiend. We zien, proeven, ruiken en horen alles in een miljardvoud. Slapen in dorms is dodelijk door het onderbreken van je nacht door promillage van de jeugd. Ouderdom is zichtbaar, voelbaar en onontkoombaar. Dat wordt wel duidelijk bij het aanschouwen van gedrag van begin twintigers. Ik zucht. Accepteer. Overleef. Tussendoor zijn we ook nog een bekende uit Amsterdam tegengekomen en zijn we voor een bliksembezoek via de fabriek van Dirkjan, Tom en Mark Darcy in Tianjin geweest. Mark op sleeptouw genomen. Overdadig gegeten en met de lunch aan de 40 procent. Op zijn chinees is aan de drank. Fabriek zag er keurig uit. Daar kunnen veel vingers in Nederland nog van worden afgelikt. Slapen in een fabriek is overigens prima te doen. Is nog wel een kostensnijder thuis in de Eurozone.

Samenvattend zijn deze 7 dagen in China een rollercoast van hartelijkheid, vriendelijkheid, behulpzaamheid en overdaad aan indrukken. Het overtreft al onze verwachtingen. We zijn verliefd.

Wat gaat er nog meer komen?
Nu eerst nog een Tsjingtao.
Op naar Pingyao.

Weltrusten.Read more