La Grave

Iets voor drie loopt de wekker af. Ik ben nog maar een paar seconden wakker wanneer Loïc me vraagt of ik kan helpen om een vastgelopen oordop uit zijn gehoorgang te verwijderen. Hij zit diep en met m’n vingers raak ik er niet bij. Gelukkig zit er een pincet op m’n zakmes en met wat wrikken krijg ik hem eruit. Eerste euvel van de dag overwonnen, snel aankleden en door naar het ontbijt.

Na wat getreuzel hebben we rond kwart voor vier onze stijgijzers aan en vertrekken we in de sneeuw. Ook op de rotsroutes naast ons zien we reeds de eerste lichtjes flikkeren. Met de pikkel in de hand doorkruisen we een eerste sneeuwveld en stijgen vervolgens naar de brèche de la Meije (3357m). Ik vind het lastig en vervloek mezelf dat ik me opofferde om het touw te dragen. Eenmaal op de brèche komen we terug op adem en binden we ons in om opnieuw af te dalen naar de glacier de la Meije. Het is nog even opletten, maar door de ochtendkou is de sneeuw nog keihard en bijten onze stijgijzers en pikkel zich stevig vast in de sneeuw. Tot slot moeten we over de rimaye springen (i.e. gletsjerspleet tussen de bergflank en de gletsjer) en daarna staan we stevig op de gletsjer. Het zicht op de vallei van La Grave is schitterend! De zon gaat over enkele minuten opkomen en het schouwspel van kleuren is indrukwekkend. We zijn blij om, als drie uitstekende vrienden, op deze indrukwekkende plek te staan en getuige te zijn van dit prachtige fenomeen.

In het oranje ochtendlicht stijgen we tot 3600m. We moeten even zoeken, maar na enkele minuten vinden we een gepaste plaats om de gletsjer te verlaten en een korte maar steile rotswand te beklimmen (3b). Hoewel dit eenvoudig hoort te zijn, zijn we blij met het aanwezige statisch touw. Sowieso is het met stijgijzers een stuk moeilijker klimmen en daarnaast zijn onze vingers koud van de strakke wind die plots is komen opzetten. Na wat geploeter door met sneeuw gevulde grepen bereiken we de graat. We lopen over het lemmet verder omhoog richting de top. Links en rechts zien we de vallei diep onder ons. Het zicht is geweldig! Omdat het niveau niet zo heel hoog is, kunnen we genieten van de vergezichten. Na een tweetal uur bereiken we een valse top en snel nadien, via een klein sneeuwveldje en opnieuw een stukje graat, uiteindelijk de echte (3809m)! We genieten van het uitzicht en besluiten dat dit de perfecte plek is om van ons middagmaal te smullen.

Ons plan is om vanaf hier af te dalen naar de volledig afgelegen Vallon de la Selle. We hebben die nog niet gezien en je kan ze enkel te voet bereiken, het lijkt ons dus leuk om via deze weg onze tocht verder te zetten. Het eerste deel van de afdaling verloopt vrij eenvoudig over sneeuwvelden, juist even opletten dat we op de steilere stukken niet uitglijden in de papperig sneeuw. Het grootste ‘gevaar’ komt echter van Dimitri’s darmen… niemand weet wat de hoogte daar heeft aangericht, maar Dimitri durft vandaag weleens verdomd stinkende scheten laten! In cordee is er geen ontkomen aan en de laatste uren lijkt het niet te verbeteren. Niet veel later houden we een noodgedwongen sanitaire stop en kan er wat druk van de ketel.

Naast dit niet-best-geparfumeerde voorval verloopt de afdaling bijzonder vlot. Nog een korte graat afklimmen en twee rappels later staan we op de glacier de la Selle. Vanaf hier is het min of meer een rechte lijn naar de refuge de la Selle (2672m) waar we de nacht gaan doorbrengen. Rond een uur of drie ploffen we in de strandstoelen die voor ons op het terras lijken gezet te zijn. Met een welverdiend stukje cake en een aangename verfrissing genieten we van de namiddagzon en blikken we terug op onze prachtige tocht. Tot slot spelen we nog een spelletje Jeuneffe, drinken een lekker wijntje en aanschouwen we een helikopterredding aan de hut waar een vrouw met een verstuikte(?) enkel wordt opgepikt. ’s Avonds liggen we er vroeg in en vallen we met een voldaan gevoel in slaap.もっと詳しく