Shinhama

Tijd om naar Honshu te gaan, het grootste eiland van Japan en thuis voor meer dan honderd miljoen mensen. Daarmee is het op Java na het meest bevolkte eiland ter wereld. Vanaf Taira, Nagasaki-ken is het bijna 500km naar Onomichi, Hiroshima-ken en zo'n afstand afleggen in Japan betekent één ding: de Shinkansen. Japans bullet train was de eerste hogesnelheidslijn toen deze in 1964 opende met de lijn tussen Tokyo en Osaka. Inmiddels is het netwerk door bijna het hele land uitgebreid, van Hokkaido in het Noorden tot Kyushu in het zuiden.

De diversiteit en wijdverspreidheid van Japans treinnetwerk is om jaloers op te zijn. Zelfs in vergelijking met de vanuit internationaal oogpunt toch bovengemiddeld functionele NS. Onze reis is daar een goed voorbeeld van:
We beginnen in Taira, een dorp van iets meer dan drieduizend inwoners met welgeteld één restaurant. Er is desondanks een frequente treinverbinding met een een-of-twee-wagons dieseltreintje. Punctueler, sneller en comfortabeler dan de bus.
Een klein uurtje later komen we aan in Isahaya. Hier stappen we over op de nieuwste Shinkansen in het netwerk, die tussen Nagasaki en Takeo-Onsen. Binnen no-time zijn we in Takeo-Onsen en moeten we overstappen op de verbindende Huis ten Bosch-intercity naar Fukuoka-Hakata. Er zijn plannen om de Shinkansen door te trekken, maar de bouw moet nog beginnen. Deze trein lijkt nog het meest op de treinen in Nederland. Redelijke snelheid, stopt ook in grotere buitenwijken en gaat van stad tot stad.
In Hakata haalt Karin een Bento (Japanse lunchbox) voor onderweg en pakken we de "stop-Shinkansen" richting Osaka. Er is ook een intercity-Shinkansen die ons bij een paar stations van kleinere steden (alles onder een half miljoen inwoners) passeert, maar die stopt niet in Onomichi.

Het moet gezegd worden dat, integendeel tot de rest van Japans treinen, de Shinkansen wel prijzig is. Het is vaak nog iets goedkoper om te vliegen. De Shinkansen is alleen wel makkelijker, comfortabeler, milieuvriendelijker en meestal ook sneller. De Shinkansen kan het zich met zijn gebrek aan moeten opstijgen en landen veroorloven om in steden te stoppen die bij lange na geen vliegveld waard zijn, er gaat zelfs op zondag zo om de 10 minuten een trein en je hoeft ook niet twee uur van te voren op het station te zijn om je bagage in te checken en bij aankomst een half uur te wachten op een door het grondpersoneel gesloopte koffer, want die neem je gewoon zelf mee. Daarnaast is het station meestal midden in de stad en is het zo een fluitje van een cent om zelfs vanuit de uithoeken van de provincie een directe aansluiting te krijgen. De treinen zelf zijn stiller dan een gewone intercity, hebben bijzonder comfortabele stoelen, een ruim gangpad en veel beenruimte. Ultieme reiservaring.

Na goed genoten te hebben van de uitzichten uit de trein (die overigens wel heel vaak door tunnels worden onderbroken) komen we aan in Onomichi. We moeten de bus pakken naar onze AirBnB, want die is vlakbij het station in het centrum, de Shinkansen stopt aan de rand van de stad omdat even een omweggetje maken met 200km/u toch wat lastig is. Even zoeken later komen we bij ons krappe, maar wel schone en moderne appartement. Die avond eten we in de stad de Hiroshima-variant van Okonomichi. Dat maak je door eerst een pannekoekje te bakken, dan een flinke stapel groente (vooral kool) en andere toppings erop te gooien, rustig door laten garen, Soba (boekweit) noedels erop en dan een ei erover. Ff omdraaien om de boel af te bakken, speciale saus erover en aanvallen maar. Echt goed schransvoer.Read more