Onomichi

Karin gaat maandag alvast een dagje naar Shikoku, onze volgende bestemming, om voor haar werk een distilleerderij te bezoeken. Ze moet 's ochtends behoorlijk vroeg al de trein pakken en vraagt of ik mee wil lopen naar het station. Ja hoor, ik wilde sowieso een wandeling doen zoals beschreven in mijn reisgids, die ik eindelijk heb weten te bemachtigen. Het gaat langs de meeste voorname tempels in Onomichi, waarvan er nogal veel zijn.

Het begint boven op de heuvel midden in de stad. Daar is een park, maar om daar te komen moet ik wat flink steile steegjes oplopen. Ik kom onderweg wel negen katten tegen, waarvan er drie samen in de ochtendzon zitten te chillen (foto 2). Bijna boven valt er tussen de herfstbladeren door al wat van het binnenkort spectaculaire uitzicht zich te ontwaren (foto 1). Ik pak een blikje warme koffie uit de automaat en loop door het park naar het uitzichtsplatform dat als een soort brug die twee stukken lucht met elkaar verbind bovenop de heuvel is geplompt. Goed idee geweest om dat daar neer te zetten want het is een wonderbaarlijk uitzicht (filmpje en foto's 5 en 6). Je kunt hier goed de herfstige bergen van het vasteland bewonderen en als je je omdraait wordt je geconfronteerd door de reflectie van de rijzende zon die via de stukken zee tussen de eilanden je ogen betovert. Die zee is de Seto-Naikai, de binnenlandse zee tussen Shikoku en Honshu en zorgt, net zoals de Middellandse Zee in Europa, voor een bijzonder warm, gematigd klimaat in deze omgeving.

Ik daal af via het pad van de literatuur. Er staan veel stenen met poëzie erin gegrift en ook wat bijzondere bomen (foto's 6 en 7). Mijn Japans is helaas nog niet goed genoeg om de dichtkunst te kunnen waarderen, of überhaupt een snars van te begrijpen (al vertelt Karin later dat zij dat waarschijnlijk ook niet zou doen), maar het ziet er mooi uit. Zo kom ik bij de eerste tempel, die wederom wat fantastisch gevormde bomen heeft en het is niet te geloven, maar ik kom wéér die Française en Hollander tegen die ik twee dagen eerder op een berg 500km hiervandaan ook al tot driemaal toe tegen het lijf ben gelopen. Zij blijken om dezelfde reden naar Onomichi gegaan te zijn als wij: het is in één dag vanaf Nagasaki te bereiken en een goede ingang om Shikoku te bezoeken.

Versteld daal ik verder af, loop langs een prachtige houten pagoda met idioot veel balken in de dakconstructie (foto 11) en kom zelfs door "cat-alley" (foto 12). Dan kom ik bij een mooie Jinja (Shinto heiligdom) met wederom een prachtig grote kamferboom en een stenen koe met mondkapje (13, 14), want tja, corona ofzo? Hierna door naar de grootste boeddhistische tempel in de stad, die dicht is, maar wel weer een hele vette boom in de tuin heeft waarvan de takken met een heel bos aan granieten pilaren worden ondersteund (15). Door naar de volgende tempel, die wat verderop op een andere heuvel ligt. De gebouwen zijn ook hier dicht, maar dat maakt niet uit want de weidse tuinen eromheen zijn prachtig. Daarnaast kan ik gewoon genieten van het exterieur van het oudste houten gebouw in de stad, maarliefst 825 jaar, en in de verte nog de pagoda bewonderen (16, 17). Teruglopend naar de binnenstad wil ik nog één laatste tempel bezoeken. Ook dicht.

Op de terugweg loop ik door de voornaamste winkelstraat van Onomichi, die praktisch uitgestorven is op maandagochtend en ga ik nog langs de kade. Ik geniet van het zonnetje en de kleur van de zee en kom daarnaast wat prachtig door de zee aangetastte ijzeren trappen tegen (18). Ik sluit af met een foto van de kranen in de haven aan de overkant en keer weder tot ons te krappe appartement om met laptop op schoot de werkweek door te brengen.Read more