Onomichi

Neem twee Belgen die te groot zijn voor de huurfietsen in Onomichi, combineer dit met 36 graden (gevoelstemperaruur 42), voeg er nog wat hoge bergen en bruggen aan toe, wegen waarop je links moet rijden.. Dan heb je de ideale combinatie om de Shimanami Kaido aan te vangen. Ahum.

Zoals eerder gezegd, kwamen we dus naar Onomichi om deze fietstocht te beleven. De voorbereiding was in orde en ook het huren van fietsen verliep op zich goed. De uitbater heeft wel heel wat verstelwerk moeten uitvoeren om de fietsen "1,80 m proof " te maken. Toch stonden we na twintig minuten klaar met onze fietsen, helmen, rugzak vol drinken en snacks, klaar om aan de tocht te beginnen. Aangezien de route je over verschillende eilanden brengt, moesten we eerst een ferry nemen. Ook weer: heel vlot verlopen. Toen begonnen we aan de 70 km die we vandaag gingen afleggen.

De omgeving was sowieso heel mooi. Terwijl je fietst kom je langs stranden, fiets je langs helder blauw water en tropische bossen, je rijdt over enorm hoge bruggen waardoor je over de verschillende eilanden kunt zien ... We begrijpen waarom dit één van de mooiste fietsroutes van Japan is.
We hadden echter wat pech met andere zaken: 36 graden was echt wel té warm om in te fietsen. Elk strand waar we een plons in de zee zouden nemen om af te koelen was ofwel betalend (en veel) ofwel zaten er duizenden kwallen (check foto). We hebben dus uiteindelijk een lange, warme, maar mooie tocht gefietst, maar moesten om de 5 km wel stoppen om te drinken, af te koelen in een café, t-shirt uit te wringen... Misschien toch nog eens terugkomen naar Japan in de winter?

Toen we onze fietsen gingen inleveren, zal de uitbater gezien hebben aan onze Yakitori hoofden dat we het warm hadden. Hij gaf ons het beste advies: "get some rest" - "comes for the baker" reageerden we. We koelen af in onze centipede villa en drinken ons een kamelenbult of twee gevolgd door het volledige zoet assortiment van de lokale supermarkt.

's Avonds zakten we weer af naar de stad voor een heerlijke Izakaya maaltijd. Onomichi is trouwens echt kalmer dan kalm. Er loopt bijna niemand rond in de stad en 90 procent van de zaken is dicht. We slenteren dus rond op zoek naar voedsel. Veel restaurants hebben doekjes voor de ingang hangen, voor de privacy van de klanten, waardoor je niet echt kunt zien wat ze serveren of hoe het eruit ziet. Google helpt ook niet, want veel zaken hier hebben geen website. Het eerste restaurant dat er gezellig uit zag van buiten, was al volledig gereserveerd. Het tweede dat we binnen gaan, daar konden we helemaal niks van zien van buiten, maar reizen is altijd een verrassing en daardoor net leuk. Mee dat we binnenkwamen, wisten dat we goed zaten. We zien een typische, kleine zaak met enkel een toog. Drie Japanse mannen hebben een bord vol stomend voedsel voor zich én elk een eigen fles whisky (dat overal in Japan trouwens wordt geconsumeerd net alsof het limonade is). Dit trio schrikt zich harder dan Sharaku (Google) dat er nog klanten binnenkomen én dat het dan ook nog eens westerlingen zijn. De bazin is een oud vrouwtje achter het fornuis met waarschijnlijk meer dan genoeg whisky in haar lichaampje om een gemiddelde Schot neer te halen. Jep, we zitten goed. Via wat behendig vertaalwerk, bestellen we Onigiri, varkensvlees en kip. De drie mannen die eerst heel verhit een gesprek aan het voeren waren, zijn nu 90 graden gedraaid en kijken op hun meest "subtiele" manier naar onze bestelling, ons en hoe we eten. Heel duidelijk dat ze iets willen vragen, maar niet kunnen of durven. Na nog wat vloeibare moed, probeert er toch eentje. Hij wijst naar zichzelf en zegt "Japan" - dan naar ons. "Belgium" verklaren we. "Brazil?" reageert hij. "No, Belgium!" ... "Aaah, Brazil!" terwijl hij in het Japans en met voetbalbewegingen aan de twee anderen uitlegt van waar we komen en het gesprek terug op gang komt. Daar gaan ze het nog lang over hebben, die twee Brazilianen die in hun vaste kroeg kwamen eten. Dat eten was overigens weer enorm lekker en een hele belevenis!

Nadien is het ook weer onze vaste traditie: 24 uur winkeltje plunderen voor drankjes en zoetigheden. Dat verdienen we wel, na 70 km vandaag.Read more