Tilicho Base Camp

Tilicho Base Camp (4150) - Tilicho lake (4920) - Tilicho Base Camp (4150)
- Gewandeld 11,5km

Vanmorgen begonnen we aan de grootste klim tot nu toe. De klim van bijna 800 meter naar Tilicho lake, gelegen op een duizelingwekkende 4900 meter hoogte.

De dag ervoor was het prachtig weer met een strakblauwe lucht, maar deze ochtend is het mistig en sneeuwt het flink. Iedereen in ons guesthouse wacht af, hopend op beter weer. Ik twijfel nog een beetje en loop te treuzelen, maar Thomas hakt de knoop door. We gaan het gewoon doen, wij kunnen dit! En dus gaan we op weg, helemaal ingepakt in onze winter gear.

Door de sneeuw kunnen we ons maar moeilijk orienteren (waar is dat verdomde pad nou?), maar ons echte probleem is de hoogte. We schuifelen voetje voor voetje de berg op door de krakend verse sneeuw. Door de ijle lucht wordt zelfs het kleinste beetje helling ineens een enorme uitdaging. Vooral Thomas heeft het zwaar. De vorige dag was hij degene die mij de berg ophielp maar nu is het andersom. Om de honderd meter stoppen we even om bij te komen, en iedere keer verbazen we ons weer over het onwaarschijnlijk mooie poollandschap waarin we terecht zijn gekomen. De doorgaans dorre, rotsachtige heuvels zijn bedekt met een laagje sneeuw, en alleen de rivier in het dal is nog duidelijk te onderscheiden. Prachtig.

We lopen verder. Opnieuw door landslide gebied. Opletten geblazen. We zigzaggen omhoog richting Tilicho lake, het hoogste meer ter wereld (en dan dachten we met lake titicaca al aardig hoog te zijn geweest!). Het is zwaar. Je bent continu een mentale strijd aan het voeren.. Ik wíl naar boven, ik moét naar boven. Maar soms doet je lichaam even niet wat je wil.

Als we halverwege zijn zien we ineens onze eigen schaduwen op de sneeuw. Zon! In de verte zien we een streepje blauwe lucht, en ook het sneeuwen is inmiddels opgehouden. Opgeven is nu geen optie meer en dus gaan we door.

Thomas heeft het nog steeds zwaar en loopt een flink eind achter me. Ik maak me zorgen. Ik probeer hem op te beuren en teken hartjes in de sneeuw.. Ik vind je lief! Ik word er een beetje emotioneel van. Wij, met z'n tweetjes tegen de wereld. Hoe zwaar het ook is, op dat moment zijn we verschrikkelijk gelukkig. We zijn de eersten van die dag en maken de eerste voetstappen in de sneeuw. We lopen in elkaars voetstappen met het zonnetje in de rug en genieten van dit once-in-a-lifetime landschap.

Als onze voeten de eeuwige sneeuw raken gaat het snel. We hoeven niet langer bergop te lopen en dat scheelt enorm. We hadden zelfs een toptijd neergezet als onze schoenen en wandelstokken niet steeds een halve meter weg zouden zakken in de sneeuw. Even later zijn we dan toch eindelijk daar. Helemaal alleen, de allereersten van de dag. Daar is die knuffel, die omhelzing waar alles in zit: opluchting, blijdschap, maar vooral veel liefde. Wat zijn we blij dat we dit samen mogen doen!

Als Thomas me even later vastpakt na een van zijn befaamde zelfontspannertjes, en me vertelt hoe blij hij is met mij, met ons, en hoe hij nog een heel leven samen zo gelukkig wil zijn, vermoed ik nog niets. Ik ben zelf ook een beetje emotioneel door de zware tocht. Pas als hij de woorden 'mooiste dag van ons leven' in zijn mond neemt en op één knie gaat, begint er iets te dagen. Ja! Natuurlijk wil ik met je trouwen! Huilen. Huilen. Ik kan het niet meer tegenhouden. We zitten daar samen met z'n tweetjes heel gelukkig te zijn. Het voelde als een eeuwigheid, ook al was het in werkelijkheid misschien maar een half uurtje. Twee snickers, dat is ons feestmaal. Ze hebben nog nooit zo goed gesmaakt.

Even later beginnen we aan de afdaling. We vliegen omlaag. Om de honderd meter stoppen we even. Niet om uit te rusten maar om elkaar aan te kijken en ons ervan te verzekeren dat dat zojuist écht gebeurd is.. Wij gaan trouwen! Met een enorme grijns op onze gezichten komen we even later andere wandelaars tegen. "Prachtig daarboven hoor, zeker de moeite waard!" Dat die gelukzalige glimlach om een andere reden op ons gezicht geplakt zit hoeven zij niet te weten. Ons geheimpje. Onze mooiste dag ooit.

P.S. Thomas liep inderdaad steeds een flink stuk achter me. Alleen niet omdat hij het zo zwaar had (oke, soms..) maar vooral omdat hij nog even zijn tekst wilde voorbereiden, haha!Read more