Senegal

Wat is het heerlijk om lekker bij te slapen! Tonny was om 21.00u gecrahst en met het vooruitzicht van een laat vertrek hebben we zelfs geen wekker gezet. Op z’n afrikaans hebben we 3 verschillende vertrektijden gehad. Om 10.00u is het vloed, dus we moeten wachten op eb zodat we ruimte op het strand hebben om 140km te rijden. Vertrek klaar om 10.30u, dan komt Jonito weer voorbij, 12.00u. Uiteindelijk zijn we 13.15u vertrokken. Dus volop tijd om nog met Albert Jan vogels te gaan spotten langs het strand. Wespenvangers, pelikanen, ondersoort van de vinken, strandlopers, sprinkhanen en heel veel plastic. Dat is toch echt een probleem, ook al is het hier schoner dan in Mauritanië. Er ligt nog genoeg. Een potje klaverjassen en bridge, gezellig wat aan de klets met een frisje, want het is warm, vochtig warm.
We rijden in convooi naar het strand, daar begint het feest. De eersten moeten al getrokken worden. Verder is het geweldig cruisen over de vloedlijn, wat een energie, wat een vrij gevoel. Op lege stukken 100km/u, maar even niet opletten en het water splasht over de motorkap en de voorruit waardoor je niets meer ziet, of er wordt een zandduintje iets te hard gepakt. Halverwege moeten we een heuvel op om aan de andere kamt weer door het mulle zand de vloedlijn te bereiken. Hier moet weer gesleept worden. We rijden als laatste. Op dit deel van de route passeren we een aantal vissersdorpen, vissers, scooters, paard en wagen, spelende kinderen, overstekende geiten, voetballlende jeugd. We rijden dwars door hun speelveld, het strand. Dus aangepast rijden, maar het voelt niet goed. Kleine kwajongens gooien handen vol zand tegen de auto’s. In het volgende dorp hebben we het raam niet op tijd gesloten, een volle laag zand komt binnen, tegen onze gezichten. Echt niet fijn, want het was behoorlijk hard. Het is een naar gevoel, de lol gaat eraf. Aan de andere kant begrijp je ook wel dat het voor de lokalen niet prettig is dat zo’n stoet aan auto’s zo je leefruimte doortrekken. En we zagen een aantal teams behoorlijk de snelheid erin houden. Ook niet ok.
We hebben een hotel, Toolbi Hotel, aan Lac Rose, direct achter de duinen. Het meer is het op één na zoutste meer ter wereld. Het heeft een roze kleur afhankelijk van tijdstip van de dag en zoutgehalte. Wij zien het als een normaal meer met blauw water. Er is teveel regen gevallen de afgelopen periode. We parkeren de auto door de poort, achter de muur. Er zijn alleen hotelkamers, geen kampeerplekken. In eerste instantie zouden we naar een andere lokatie waar dit wel kon. We zijn als groep geswitcht omdat de rotary daar ook zou zijn. Tonny moet even schakelen omdat zij zich nog op 2 nachten slapen in de daktent had verheugd. De teams duiken massaal het zwembad in en gaan aan het bier. Weer een schakel momentje…. Het was de laatste offroad etappe, alle auto’s hebben het gehaald, de euforie moest uitbundig gevierd worden. Een challenge-dingetje. Ieder zijn ding.
Rest van de avond gezellig, heerlijke kip en vis met een soort van uienchutney bij het buffet en leuk gesprek met Hans en zijn ervaringen als acteur.Les mer