Topčidersko Brdo

ساعت حدود شش بعد از ظهر بود که بعد از چند ساعت رکاب زدن مداوم از اسکوپیه در مقدونیه به مرز صربستان رسیدیم. کنترل مرزی در جاده اتوبان بود بنابراین ما هم کیلومتر های آخر رو در اتوبان پدال زدیم. عبورمون از مرز، هم برای خروج از مقدونیه و هم برای ورود به صربستان طول کشید و هوا کم کم داشت تاریک می‌شد. بعد از تموم شدن کار ها تو مرز مجبور بودیم چند کیلومتری رو دوباره تو اتوبان برونیم تا از اولین خروجی خارج شیم که خوشبختانه اتوبان خیلی شلوغ نبود و استرس ما رو برای رکاب زدن تو تاریکی تو اتوبان کمتر کرد. اولین خروجی خارج شدیم و تو تاریکی هوا اولین جایی که کنار جاده دیدیم چادر رو برپا کردیم.
صربستان نسبت به کشور های بالکان کمتر کوهستانی است. مسیرمون از جنوب تا شمال کشور خیلی چالش سربالایی نداشت. جاده ها کیفیت نسبتا خوبی داشت و راننده ها هم اکثرا حواسشون بود و با فاصله سبقت میگرفتند. البته همزمان ورود ما یه سامانه بارشی هم وارد صربستان شد که باعث شد اکثر روز ها هوا ابری و بارانی باشه. البته بارش باران خیلی شدید و بی وقفه نبود و ما میتونستیم به رکاب زدن ادامه بدیم.

چیزی که تو صربستان از همه بیشتر به خاطرمون موند و سفر تو این کشور رو برامون دلپذیرتر کرد، علارغم خوب نبودن هوا، مردم صربستان بودن. تعداد کسایی که پرچم ایران رو حتی تو شهر های خیلی کوچک می‌شناختند زیاد بود. حتی کسایی با دیدن پرچم میومدن جلو و میگفتن ما از ایران در مقابل آمریکا حمایت میکنیم خیلی جالب بود😂😂

تو شهر کوچک به اسم لسکواچ در جنوب صربستان یک شب مهمان ایوان بودیم. ایوان معلم ورزش بود و سال گذشته یه سفر دو ماهه با دوچرخه تو اروپا داشت. ایوان با دو پسرش و پدر مادرش تو یه خونه بزرگ باهم زندگی میکردن. ایوان همینطور برامون تعریف کرد که از وقتی با دوچرخه میره به مدرسه تعداد بچه هایی که با دوچرخه میان به مدرسه از چند نفر به حدود پنجاه، شصت نفر رسیده!
از جنوب تا شهر بلگراد که در کنار رودخانه دانوب واقع شده رکاب زدیم و از شهر ها و روشتاهای کوچیک و بزرگ رد شدیم و تو اکثر شهر ها مردم خیلی خونگرم و مهمون نواز بودن.
البته شهر های صربستان، حتی پایتخت اون یعنی بلگراد خیلی شهر های خفنی از نظر معماری و ... نیستن. با توجه به این نکته که مثلا بلگراد تا حالا نزدیک به چهل بار با خاک یکسان شده به خاطر جنگ خیلی هم عجیب نیست. آخرین بار هم بمباران ۱۹۹۹ در بلگراد بود. ولی شهرها و همین طور پایتخت کلا حس و حال خوبی داشتن.

بعد از بلگراد در امتداد رودخانه دانوب رکاب زدیم و به شهر نوی ساد رسیدیم. تو این شهر هم مهمان شخصی به اسم زوران بودیم که مرد سالخورده ولی ورزشکار بود. از دوازده سال پیش شروع به رکاب زدن دور دنیا کرده و در همه قاره ها رکاب زده بود! برنامه امسالش هم از صربستان به ژاپن است که در مسیرش از ایران هم عبور خواهد کرد.
حس و حال شهر های شمال رودخانه دانوب و جنوب اون باهم فرق میکرد. هر چی به سمت شمال میرفتیم، کشور حال و هوای غربی تری داشت و قدیم هم شمال دانوب تحت سلطه پادشاهی اتریش مجارستان بود و همین تفاوت هایی رو در معماری و .. ایجاد کرده بود.
اکثر کسایی که باهاشون صحبت کردیم از سیاست های کشور های غربی و آمریکا برای فروپاشی یوگوسلاوی سابق خیلی نالان بودند.
یوگوسلاوی در واقع کشورهای صربستان،کرواسی،بوسنی و هرزگوین، مونتنگرو و مقدونیه رو شامل میشد که به تدریج در طول چند دهه گذشته بعضی ها با جنگ و بعضی ها در صلح مستقل شدند. آخرین قسمت هم که سودای جدا شدن داره کوزوو هست در جنوب صربستان که هنوز توسط خود صربستان و شرکا (مثل روسیه و ایران) به رسمیت شناخته نشده ولی آمریکا و شرکا به رسمیت شناختندش! و کلا داستان پیچیده ای داره از نظر کنترل مرزها.

ما به هر حال مسیرمون رو در امتداد دانوب به سمت شمال صربستان ادامه دادیم تا به مجارستان برسیم.Read more