Castro-Urdiales

De aankomst in Castro-Urdiales voelde als een warm deken na zeiknat te zijn geregend. Het uitzicht op deze oude havenstad was al mijn gezucht en gepuf onderweg meer dan waard. Met mijn beloningssysteem op volle toeren liep ik als een kind in een snoepwinkel door het centrum. Alsof je ogen tekort komt, er is hier echt zoveel moois te zien.

Snel mijn tentje opgezet en backpack in het hostel gedropt. Het valt me op dat zo goed als alle pelgrims na aankomst niet meer de buurt gaan verkennen, maar met z'n allen aan de zuip gaan in het hostel. Ook gezellig, maar toch voel ik me heel trots als ik de uitnodiging vriendelijk af mag slaan met de woorden: "Nee, dank je, ik drink geen alcohol."
Als ik dat nog wel zou doen, zou ik hier dus helemaal niet zijn. Sterker nog.. wie weet of ik er überhaupt nog zou zijn.

Een kwartier na het afslaan van de uitnodiging lag ik met een stuk watermeloen op het strand. De geur van de zee, het geluid van de golven en kinderen die op de achtergrond spelen. Als ik mijn ogen even sluit voel ik me sinds tijden intens gelukkig. Niet vanwege bovenstaande, maar door het besef dat er ook heel andere tijden zijn geweest. Het gevoel altijd iets nodig te hebben; niet met jezelf kunnen zitten; kortom, altijd onrust vanbinnen. Nuchter worden betekent niet dat de rust vanzelf terugkeert, dat heeft werk en tijd nodig. Vaak kan ik erg kritisch zijn naar mezelf. Gelukkig kom ik er hier in alle rust steeds meer achter dat ik toch best goed doe.

Laten we eerlijk zijn, niet álles is te verhelpen. Navigeren bijvoorbeeld. Ik geloof dat er twee soort mensen bestaan. Mensen die wél kunnen navigeren en mensen die dat niet kunnen. Aangezien ik onder de laatste categorie val is het dus niet gek dat ik weer verdwaalde. Maar ben je echt verdwaald als je in een arena belandt waar flamenco gedanst en gezongen wordt en er een bordje paella in je hand geduwd wordt? Prima te doen!
Normaal gesproken ben ik niet bang om volledig te participeren als er gedanst of gezongen wordt. Toch was ik zó onder de indruk van al die stijlvolle, prachtig aangeklede en opgedofte mensen, dat ik voor de tweede keer vandaag een uitnodiging afsloeg. Heel elegant voelde ik me ook niet in mijn hikers kloffie en een half strand in mijn haar. Toen de band bulerías (een bepaald ritme binnen flamenco) ging spelen, voelde ik weer tranen. Er zit zo fucking veel emotie in die zang. Zelfs achter mijn oren voelde ik kippenvel. Sowieso mag je me wakker maken om iemand te aanschouwen die op gaat in een instrument of zang, die samensmelting is echt een lust voor het oog.

Afgelopen nacht heb ik als 'n roosje geslapen. Een succeservaring! Wel een aantal keer wakker geworden omdat mijn gezicht nat werd, maar dat krijg je ervan als je met je neus tegen het zeil aankomt. Alle scheldwoorden die je maar kan verzinnen passeerde (in mijn hoofd) de revue, het lag aan het tentje en niet aan mijn 'tent-opzet-skills'. Niets bleek minder waar! Er zitten niet voor niets 10 haringen bij, Imre. "Zes is wel zat.", had ik bedacht. Dat was dus niet zat niet. Goed, ditmaal wel alle haringen gebruikt en hopelijk blijft mijn hoofd gewoon droog vannacht.

Zojuist een heel fijne douche genomen en mijn voeten gemasseerd met hydraterende aloë vera. Genieten!
Morgen gaat deze moderne oervrouw een vis vangen. Zeebaars, welteverstaan. Ik ben er héél optimistisch over. En de voorpret die erbij komt kijken is ook echt leuk. Zo heb ik al bedacht welke kruiden er goed bij die vis zouden gaan en hoe ik het beste vuur kan maken. Ik proef 'm al bijna!

/ La Macanita 'Adios tristeza'Read more