Ouray County

Vanmorgen vroeg uit de veren. Het uitzicht vanuit m’n bed was weergaloos, maar het slappe matras op houten planken konden mijn rug toch niet zo goed verdragen. Dan maar naar boven in de OpusHut naar de gezamelijke ruimte. Net na mijn binnenkomst komt Renato, de host van OpusHut, binnen. Duidelijk ook wat verfomfaaid loopt hij rechtsreeks de keuken in en begint aan ons ontbijt. De lucht van gebakken bacon en koffie vult de ruimte. Strak om half 8 zet hij het ontbijt op de bar: Quinoa/havermoutpap, bramen, gedroogde bananen, bacon, stroop, cranberries en zaadjes. Zo, als dat niet gezond is. Dan pakken we onze spullen weer in en zetten het in de hoek van de hal van de hut. Wij gaan nog een flinke wandeling de bergen in maken, naar Ruby Lake. Omdat we al hoog zitten hoeven we niet extreem te klimmen, maar het is toch een pittige wandeling.

Dan terug naar de Opushut, kopje thee en spullen weer naar de auto lopen. Dan mogen we weer de lange gravelweg vol stenen, rotsen en gaten door om terug te komen bij de Million Dollar Highway.

Deze weg is aangelegd in de late 1880’s. The Million Dollar Higway is een onderdeel van de San Juan Skyway en één van de meest spectaculaire wegen van de Verenigde Staten. Je rijdt enige tijd letterlijk op het randje van de afgrond. Er zijn geen veiligheidsmaatregelen, zoals vangrails en bermen, diepe ravijnen, wegversmallingen, grillige haarspeldbochten, dus uitwijken van de weg wordt afgeraden! Op veel plekken kan (en mag) je ook niet veel harder van 35 kilometer per uur.

Vanaf Silverton tot Ouray, zien we adembenemende vergezichten, indrukwekkende rotswanden en kleuren in rotsen die we nog nooit hebben gezien. Het is soms zo adembenemend mooi en indrukwekkend krachtig wat de ”natuur” hier laat zien, dat je bijna vergeet dat het zeer nauwkeurige stuurmanskunst vraagt en alle aandacht vergt om de bochten goed te nemen.

Het is een van de mooiste “scenic drives” in de Verenigde Staten, zeker niet de langste, maar wel 1 van de indrukwekkendste.

We maken een korte tussenstop in Ouray. Volgens hun eigen reclameborden het "Zwitserland van Amerika". Dat zie ik niet helemaal (ben ook niet zo gek op Zwitserland), maar dat het met zijn oude Mainstreet vol Cowboygevels en een achtergrond van de San Juan Mountains een fotogeniek stadje is, is zeker waar.

Dan in 1 ruk door naar ons volgende adres, Montrose. Daar slapen we bij Karen in haar “Love-house”. Ze heeft in haar huis 2 kamertjes beschikbaar en een full hot breakfast. Al 2 dagen geleden mailde ze ons wat we graag bij het ontbijt wilde....

Vlak voor we arriveren mailt ze ons dat ze niet thuis zal zijn. Zij moet een wake houden voor de slachtoffers in Charlottesville. We mogen zelf naar binnen lopen, de sleutel ligt onder de mat. We zijn het huisje in een buitenwijkje van Montrose net binnen als een een luid JOEHOE! horen roepen. Daar komt Karen aan met een enorm stuk opgerold karton onder de arm. Ze begroet ons snel en zegt dat ze gelijk weer weg moet voor de wake. Ze was het kartonnen bord vergeten. Ze vertelt dat ze een “not so serious”-pastor in de kerk is. "I'm Dutch en you are the first Dutch-visitors in my Love-house", “Please make yourselves at home”.En weg is ze weer.

Als we ’s avonds na het eten door het centrum van Montrose rijden zien we op de hoek van Mainstreet een groepje van 12 mensen met stukken karton langs de weg bij de verkeerslichten staan. Een beeld dat je wel vaker tegenkomt in Amerikaanse series of documentaires. Tussen de “protesters” zien we inderdaad Karen met haar enorme stuk karton met daarop in grote letters “let’s honor de victims of Charlottesville”. Om haar nek hangt een sjerp zoals je die kent van katholieke priesters, maar nu in een fel bonte gekleurde variant. Waarschijnlijk vanuit een goed hart wilde ze wat doen voor de mensen in Charlottesville. Ze konden niet bedenken wat, dan maar met een stuk karton naast een stoplicht gaan staan. Doe je in ieder geval wat, moeten ze gedacht hebben.

A “not so serious” pastor met een goed hart, lijkt het.

https://www.youtube.com/watch?v=ad8Jglb0GoQЧитать далее