FF Pinnen
26 de febrero de 2010, Bolivia ⋅ ☁️ 20 °C
Tja...we hadden de keuze uit Potosi of Tarija...en we kozen voor Tarija omdat daar lekkere wijn en kaas is. We moesten Tupiza verlaten om geld te pinnen in een grotere stad...want er was echt geen mogelijkheid om geld te halen in dat dorp. We hadden buskaartjes gekocht voor de nachtbus naar Tarija...de enige mogelijkheid...en zouden gisteravond om 20.30 uur vertrekken....jaja, zouden.....het regende zoooo verschrikkelijk gisteravond dat de bussen niet meer reden. Dus konden we weer terug naar ons hostel en konden we onze kamer nog een kort nachtje huren want om 7.30 uur zouden we het opnieuw proberen. We lagen er al vroeg in...en waren er ook al weer vroeg uit.....en het regende nog steeds. Maar de ¨bus¨ ging.....tot op de velgen afgeladen....stampvol, op sommige rijen van twee stoelen zaten drie mensen....alles nat en beslagen....een lekkend dak.....maar, met nieuwe banden, vrolijke muziek en een frisse ochtendgeur...
Net het dorp uit stonden we al stil....graafmachines moesten er aan te pas komen om de een rivierbedding droog genoeg te leggen om er weer doorheen te kunnen rijden. We waren blij dat we niet bij nacht waren gegaan want de route is heftig....door diepe kuilen....door sterke stromingen....langs hele diepe afgravingen over smalle paadjes....hier en daar al wat wegdek weggespoeld....en onderweg een dubbeldekker van een andere maatschappij tot over de assen vast in de modder en iedereen een hele lange pauze. Ook wij moesten een uurtje wachten omdat een grote oplegger de bocht iets te kort had genomen...of de bocht ingegleden was....anyway, hij zat muurvast. Er moest een andere vrachtwagen aan te pas komen om hem los te trekken....en vervolgens moesten wij al glijdend over hetzelfde stuk. Al met al kwamen we twee uur later dan ¨gepland¨ in Tarija aan. We hebben gelijk buskaartjes voor de terugreis gehaald...helaas weer een nachtbus....we hopen dat het nog gaat regenen op zondag!!
Wel waren we blij onze pas in een gleuf te kunnen duwen en veel Bolivianos te kunnen tappen!!!
Vervolgens zijn we eens flink uit eten geweest....we waren alleen niet meer dan 1 euro kwijt aan eten...en 1 euro aan een koude bebidas....en onze kamer was ook al zo duur, 8 euro.
Wel een lekkere snelle PC trouwens...en een snelle verbinding!!Leer más
TuPizza
1 de marzo de 2010, Bolivia
We zijn weer terug in Tupiza! Maar het ging niet zonder slag of stoot!
Gisteravond waren we bijtijds op de terminal om nog wat kleins te eten en om nog wat koek en zopie in te slaan. De bus was op tijd en we vertrokken ook op tijd. Bij binnenkomst hing er echt een ontzettende vieze lucht in de bus....hij was blijkbaar niet schoongemaakt....en de stoelen stonken verschrikkelijk. De ramen konden hier en daar niet dicht omdat er geen handgrepen meer op zaten. We zaten achterin...en de bus was maar half gevuld. De eerste meters maakte al gelijk duidelijk dat dit een zware nacht zou gaan worden. Los van de gevaarlijke route en de soms zeer slechte wegen was de bus net een skippybal....we stuiterden alle kanten op omdat hij niet vol was...en erg slecht geveerd was. We zien wel wat het gaat worden!
In het eerste bergetappe stonden we al stil. Een vrachtwagen met aanhanger had in een scherpe bocht zijn lading verloren...dus pauze. Een uurtje later was er weer een pad vrijgemaakt om te rijden en konden we weer verder. Gelukkig regende het niet en was het volle maan en onbewolkt....en hadden we goed zicht onderweg. Ook op de enorme diepe afgronden die naast de achterbanden van de bus begonnen....soms zijn er momenten dat je een schietgebedje doet!! En jaja....Heleen opperde ineens dat ze helemaal geen testament had....hahahaha.
Ondanks alle oponthoud kwamen we om 04.00 hora op te terminal van Tupiza aan...en was twee straten verder Hotel la Torre waar we gereserveerd hadden voor de overnachtingen en voor de tour naar Uyuni voor aankomende dinsdag. We hadden vanuit Tarija nog mailcontact gehad met La Torre voor bevestigingen en een wijziging van onze vertrektijd vanuit Tarija....het moest allemaal goed komen. Dus niet! We stonden voor de deur van het hotel en het was aarde donker...er was geen bel....geen nachtservice....en steeds harder kloppen op ramen en deuren had ook geen resultaat...da´s balen! Maar niet getreurd...we gaan gewoon weer naar Hostal Bolivar waar we voorheen ook geslapen hebben. Die deden gelijk open...herkende ons....en binnen tien minuten lagen we in bed in onze vertrouwde kamer. Voor we gingen slapen waren we het er beide al over eens....La Torre kan de pot op met zijn tour, morgen gaan we annuleren...we zoeken wel een ander.
Vanmorgen werden we wakker en waren we brak.....niet geslapen....slecht gegeten en met name slecht gedronken....we baalden beide van La Torre....en Mies met heftige buikkrampen.
Heleen is op hoge poten naar La Torre gegaan en Mies naar het kleine kamertje. Heleen had het even geregeld! Eerst nog had de eigenaar geprobeerd de schuld in onze schoenen te schuiven....in het Spaans met haar collega ¨overlegd¨....maar Leen kon alles verstaan en gaf ze van jetje...en kwam terug met de aanbetaling en de mededeling dat we gratis in het hotel mochten overnachten. DE POT OP.....ja, en dat hield ook niet op! Wat wit brood, platanos, een buscopannetje en een bananen kreeg Mies weer op de rit.
Eerst maar even op verhaal komen, hier en daar een oor te luister leggen en wat recensies op internet opzoeken.
p.s. TU-Pizza slaat op alle, en dat zijn er heel veel, pizza restaurants die Tupiza telt. Iets anders is hier echt moeilijk te vinden.Leer más
Plan B
3 de marzo de 2010, Bolivia
Plan B.
Mies heeft een paar dagen rustig aangedaan want zijn darmen waren helemaal van streek. Inmiddels gaat het goed genoeg om morgen aan te vangen met de tour. We hebben een andere tour operator gevonden waar we vertrouwen in hebben; El grano del oro...en voor de thuisblijvers de link naar de site www.hosteltrail.com/elgranodeloro We zullen met ingang van morgen vier dagen niet/slecht bereikbaar zijn!
Voor vandaag hadden we bij dezelfde touroperator een horse riding geboekt door de nabije omgeving. We bezochten de puerto del diablo....valles de las machos en canyon san pedro...samen met Fernando onze enthousiaste jonge gids. De paarden hadden er zin in.....het was warm en stil.....en de omgeving was prachtig!! Tot over vijf dagen!!Leer más
Tour Uyuni dag 1
7 de marzo de 2010, Bolivia
Vanmorgen waren we er vroeg uit!
Vandaag begint de eerste dag van onze vierdaagse tour naar Uyuni met El Grano de Oro. Veel informatie over de kwaliteit van de touroperators in Tupiza is er niet te vinden op internet, vandaar dat ik onze ervaringen over de vier dagen, en over de bevindingen van onze operator en andere operators zal benoemen (we weten dat onze site ook door andere reizigers bekeken word...vandaar!).
We begonnen de dag goed en slecht. Goed was het ontbijt wat we kregen bij de touroperator op het terras in afwachting van het Franse stel wat de tour met ons zou gaan maken. Slecht was het nieuws dat er een staking was en dat we wat later zouden vertrekken om gedropt te kunnen worden we de wegopbreking om daarvandaan naar onze 4x4 truck te kunnen lopen die al om vier uur vannacht vertrokken was om onze tour door te kunnen laten gaan.
De staking was overigens van de bus chauffeurs. Er zijn in januari van dit jaar veel busongelukken geweest met dodelijke afloop waarbij alcohol in het spel was. De regering gaat met spoed een wet instellen dat chauffeurs, en andere weggebruikers, hun rijbewijs kwijt zullen zijn als ze bij een ongeval positief zouden zijn. Daar zijn de buschauffeurs het niet mee eens....en vandaar de staking! Bizar!!! En tevens leuk nieuws voor ons.....afhankelijk van de bus!! We gaan voortaan bij iedere bus welke we instappen eerst drie vingers opsteken om te kijken of de chauffeur wel top is. Overigens hebben wij tot nog toe geen merkbare ervaringen met chauffeurs...wel dat ze aan de coca blaadjes zitten, maar dat doen wij ook!
Enfin.....Benjamin (25)en Wallis (37) waren op tijd....maar moesten ook wachten. Dat kwam goed uit want Wallis was helemaal niet lekker en moest regelmatig overgeven. Aan de ene kant waren we blij dat ze toch gingen omdat anders onze tour mogelijk gecanceld zou worden....aan de andere kant ook erg dapper, want de tour gaat niet over asfalt!
We werden door de eigenaar afgezet na de busstaking en werden overgeladen in de Nissan 4x4 met Edgar als onze chauffeur voor de komende trip en Anna onze kok die ons gaat voorzien van drie maaltijden per dag, koekjes, lollie's, en andere snaai voor tussendoor.
Wat hebben we gedaan de eerste dag...
Palala bezocht, 2950 m, voornamelijk rode heuvels en mooie uitzichten.
El-Silar bezocht, 3700 m, omgeving met juist gekleurde rotsen en en leuke lama´s mrt gekleurde pluimen aan de oren. We hebben geluncht bij oude overblijfselen van huizen van de Spanjaarden. Een salade met rijs en kip, water of cola, en een banaantje toe!
De eerste viscuna´s onderweg gezien onderweg naar Nazerenito, 3200 m, waar een mijn is waar lood gewonnen wordt en andere mineralen.Via Aguanapampa, 3200 m, met een mooie Andean fauna zijn we geklommen naar 3900 m naar Trapiche, waar een kompleet dorp is gebouwd voor mijnwerkers waar voornamelijk zink gewonnen wordt. Af en toe moest er voor Wallis gestopt werden en hadden wij tijd om van het uitzicht te genieten. Doordat we later vertrokken waren had Edgar de gang er aardig in en was het voor Wallis af en toe erg lastig. We bleven echter door klimmen naar 4200 m naar San Pablo de Lipez waar aan de voet van de San Pablo een dorpje was met 220 inwoners....en heel veel Viscuna´s en Lama´s. We moesten regelmatig voor ze stoppen omdat ze de weg blokkeerden. Wel guitige beesten!!
We zouden nog de Laguna Amarillo bezoeken....echter waren we te laat, en was ie niet geel meer...hahahaha. We zijn rechtstreeks doorgereden naar Quetena, een dorpje op 4250 m voor onze eerste overnachting in een real basic hostal. Een schuurtje met vier bedden....een schuurtje met twee bedden waar de beide kokkinnen konden koken en slapen....ja beide, want de andere truck van Grana de Oro met vijf Franse jongens had dezelfde overnachtingsplaatsen.
Alles werd uitgeladen...er werd thee gezet voor ons....de bedden werden verdeeld....en de chauffeurs begonnen te sleutelen aan de oude barrels....inmiddels 18 jaar oud maar motorisch nog goed!
We hebben gezellig zitten kletsen met alle Fransen in afwachting van de maaltijd....stoofvlees met aardappelpuree en fruitsalade toe. Iedereen was brak....we waren later dan gepland....het was koud....en het werd niet laat!Leer más
Tour Uyuni dag 2
8 de marzo de 2010, Bolivia
Dag twee van de tour naar Uyuni.
Ik heb niet geslapen! Het was warm in bed met het thermo ondergoed...en ik heb geen oog dichtgedaan! De wekker stond op 5 uur...kort nachtje.
Na het ontbijt met cocathee met kruiden, een sapje en broodjes met jam hebben we de truk weer beladen met onze rugzakken en keukengerei. Wallis had een goede nacht gemaakt en kon alweer wat eten...een goed teken!
We zijn begonnen bij laguna ammarillo...en ook deze keer was ie niet geel. Weer het verkeerde moment van de dag...hahahaha. We gingen in de richting van Volcano Uturunco met een hoogte van 6008 m. en passerde het kleine dorpje Quetena Grande...hoe toepasselijk! Onderweg liep een mooie Zoro voor de auto welke even op de foto werd gezet. Alle lunchspullen zaten achterin, we hadden nog geen vlees....hij had pech. Vandaag was het Laguna dag...eerst de laguna Hedionda...hier zagen we de eerste flamengo´s...altijd bijzondere dieren, dan laguna Kollpa...een meer met Borax, gebruikt voor zeep en waspoeders, en als laatste laguna Verde....een meer om beter niet in te duiken. inderdaad groen....van de arsenicum en magnesium...geen lekkere cocktail, maar wel echt groen!! Er was in de weide omtrek ook geen teken van leven!
We stopten onderweg bij een mooi meer met hot springs. Hier hebben we een heerlijk warm bad genomen....moest ook wel want de hostels hebben geen sanitaire voorzieningen. Het was heerlijk warm water....graad of 30. En daarna had Anna een heerlijke lunch gemaakt met geblancheerde groente, pasta en kleine gehaktballetjes. We waren overigens niet de enigen die daar stopten om te lunchen.
Op andere plekken onderweg kom je weer zuiver grondwater tegen van de vulkanen....met mooie beplanting, en leuk om met de jeep doorheen te rijden! Wat een bijzonder reisdag!!
Vervolgens bezochten we de vulcano Licancabur op 5950 m op de grens met Chili. Deze vulkaan hadden we ook reeds gezien vanuit San Pedro de Atacama. De ene helft is Chileens en nu zagen we de Boliviaande helft....en volgens Edgar was deze mooier....tuurlijk!
Als laatste stop voor vandaag...de geisers op 5000 m. Echt hete stoom...en ook leuk spelen met flessen water.
We reden door naar Huayllajara...de plek waar we gaan overnachten. Een hostal iets luxer dan de vorige nacht en iets groter. Met een overdekte varanda waar iedere groep een eigen tafel had om te eten....met toiletten en een klein winkeltje om wijn te kopen. Wij hadden een fles rode wijn bij ons...en Walllis voelde zich weer beter. Er was een andere jeep met 5 Israeliërs toegevoegd aan de hostal....een touroperator Valle Hermosas. Wederom werd er gesleuteld aan de jeeps...vooral aan die van Valle Hermosas.
Na de cocathee kregen we lekkere groentesoep....en kip met verschillende zoete aardappelen uit de oven, rijst en bananen uit de oven.
We speelden Uno en dronken wijn....en we legen weer bijtijds in bed. De wekker stond op 4.30 uur.Leer más
Tour Uyuni dag 3
9 de marzo de 2010, Bolivia
Wederom niet geslapen .....de kip van gisteren heeft me bezig gehouden en houd me nog bezig!
Dus voorzichtig ontbeten met pancakes en wat thee.
Vervolgens alles ingepakt en klaargemaakt voor vertrek.We waren mooi op tijd....echter liep het twee uur uit. De jeep van de groep Israeliërs wilde niet starten...de jeep van touroperator Valle Hermosa....het verschil tussen de één en de ander touroperator dus. Bijzonder alleen dat wij met onze jeeps moesten wachten omdat onze chauffeurs ook gebogen stonden over de motorkap van de jeep. We hebben twee uur moeten wachten voor het ding het weer deed. De chauffeur had de vorige avond iets te enthousiast zijn luchtfilter schoon geblazen en alle vuil in zijn carburateur geblazen...gevolg, verstopte sproeiers en pruttelende bougies. Ik had het ze bij aanvang al verteld.....
Enfin...op pad voor dag twee.....en ik kon gelukkig nog een extra bezoek brengen aan het toilet.Tevens hebben we ons prima vermaakt met de hond en de lama...wat kunnen die leuk spelen samen!
We begonnen met een lange rit naar de Red Lagoon. Een mooi rood meer van 60km2 op 4400 m. Het meer is maximaal 70 cm diep...waar de groep Fransen later ook achter kwamen...hahahaha. Hier drie soorten flamengo´s, de Games, Andean en de Chileense.
Ook hier hebben we weer leuke plaatjes geschoten.
Daarna zijn we doorgereden naar de Tree of Stone....een versteende boom gevormd door wind en regen.
Het was de dag van de grote afstanden....en van de kleine lagunas...Ramaditas, Honda, Chiarcota, Canapes en Hedionda. Dus veel uit de auto!
We bezochten de vulkaan Ollague op 5800 m en Saltlake Chiguana.In Sanjuan stopten alle jeeps voor een pauze bij de supermarkt en werd de weg vervolgd naar Villa Candelaria...de plaats waar we gingen pitten....met alle crew's van alle jeeps in een zout hotel.
We kregen op verzoek, mijn darmen waren redelijk door elkaar geschud, een twee persoons kamertje....van zout! Alles zout...de muren, de vloer en het bed. Wel gedempt geluid door al dat zout!
We hebben laat gegeten door de vertraging van vanmorgen....maar wel lekker. Soep met groenten...en Lasagna met heel veel uien....ieuwwww.
We konden heerlijk warm douchen...en hebben uno gespeeld en wijn gedronken. Toch lagen we er om 22.30 u al weer in nadat Edgar de breefing voor de volgende dag had gedaan.
5 uur opstaan!Leer más
Tour Uyuni dag 4
10 de marzo de 2010, Bolivia
Heerlijk geslapen!! Alleen wel weer kort want Edgar stond al om 5 uur op de deur te bonken. Geen ontbijt in het zoutkasteel.....geen gekookt eitje met..!
We zaten al voor zessen in de jeep...in het donker.....en het was koud! Om de hoek van het hotel begon de zoutvlakte.....tenminste, na het regenseizoen was het eerste gedeeld een plas water van ongeveer tien centimeter. Edgar vertelde dat het nog wel twee weken zou duren voor het helemaal droog zout zou zijn...als het niet meer regende!! Wij hebben overigens mazzel gehad de afgelopen vier dagen...geen regen en over het algemeen strak blauwe luchten.
De ochtendzon kwam op...en het was een bizarre rit zo over het water.....maar wel met erg mooi uitzicht. Tegen de tijd dat de zon opkwam stonden we geparkeerd op een hard zout....met de camera in de aanslag....en het stil, enorm stil. Wat een uitzicht!!
Op 3650 m.....met 12000 kilometer zicht.
We hebben genoten van de opkomst van de zon en zijn doorgereden naar island Incahuasi (wel vreemd op een zoutvlakte...) waar we aanmeerden met de jeep in de zouthaven. Het was een eiland vol met poeptussen....nooit zoveel bij elkaar gezien!! We hebben het eiland rondgestruind en poeptussen van wel 12 meter gezien. Daarna had Anna aan de zouthaven een lekker ontbijt voor ons gemaakt en zaten we aan een zouttafel in de zon te pummelen...en de struisvogel te voeren. Struisvogel? Hoe komt die nou hier? Door een toerist achtergelaten! Tuurlijk, je gaat met een struisvogel op reis en....???????
Hij was wel vrolijk....en vond de cake van Anna heerlijk! Gelukkig was er genoeg cornflakes voor ons!
De rest van de dag stond in het teken van het zout....van leuke foto´s maken.....van wederom pech met de jeep van Valle Hermosa (helaas in een enorme plas zout water van 10 centimeter...dus was het lastig sleutelen)...en nog veel meer zout...en zouthopen....en uiteindelijk hele mooie foto´s!!
Toen we weer aan land kwamen in Colchani hebben we de markt bezocht en heeft Anna de laatste lunch voor ons gemaakt!
Al met al vier fantastische dagen!!
Info over de touroperators:
De tour met Grana del Oro is ons goed bevallen.....een paar kleine minpuntjes als oude jeeps (al hebben we geen pannen gehad), een chauffeur die van halve liedjes hield en van foute muziek, soms veel stof als ze achter elkaar aanreden...Het eten van Anna was goed en ruim voldoende...we hebben het erg goed gehad!!
Ik zou niet met el Torro of Valle Hermosa gaan! Tours Tupiza heeft de naam goed te zijn al zijn ze wel arrogant...en geven ze niet de volledige informatie. Tevens moet je er rekening mee houden dat de tour in het regenseizoen anders in dan ze beloven (dan dat de volledige tour is zoals ze verkopen!). Ze doen je geloven dat de chauffeur overleg zal hebben met andere chauffeurs en autoriteiten over de mogelijkheid om het zoutgebied te bezoeken.....maar de werkelijk houdt in dat ze al lang en breed weten dat ze er niet in kunnen omdat het water te hoog staat. Al met al is de korte (niet volledige) tour nog steeds de moeite waard!! Het blijft altijd een gok! Wij hebben wel veel over de tour kunnen lezen op internet, al konden we weinig info vinden over de kwaliteit van de organisaties...
Advies voor als je dit ook gaat doen....neem voldoende hoogteziekte pillen mee (echt nodig), smuk voor de lippen want ze drogen enorm uit, goede (hoofd)verlichting, extra rollen pleepapier, zonnebrillen en sunblocks, flesje wijn voor in het zouthotel, en iets om leuke foto´s mee te kunnen maken op de zoutvlakten!!
Tevens nog een financiele aanvulling. In Bolivia is het lastigger om te pinnen. Niet iedere automaat accepteert onze pasjes. Tevens zijn er plaatsen, waaronder Tupiza, waar geen ATM´s (pinautomaten) zijn. Wel is het mogelijk om tegen een redelijke koers dollars te wisselen voor Bolivianos of om met een Master of Visa creditcard geld op te nemen bij een bank (tegen betaling van kosten). Dus zorg dat je genoeg geld hebt! Ons is ook de mogelijkheid geboden door diverse touroperators om de tour te volgen en aan het eind geld te pinnen en te betalen. Wij waren er geen voorstander van....je pas zou maar geweigerd worden....Leer más
Uyuni extra foto's 1
11 de marzo de 2010, Bolivia
Uyuni extra foto's 2
11 de marzo de 2010, Bolivia
Uyuni extra foto's 3
11 de marzo de 2010, Bolivia
Potosi
11 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ ☀️ 15 °C
Na twee nachtjes in Uyuni goed geslapen te hebben zijn we gisteren vertrokken met de bus naar Potosi, de hoogste stad van Bolivia en ook �s werelds hoogste stad op 4060 m. We hebben een leuke reis gehad die inderdaad maar zes uurtjes duurde.....en de weg werd steeds beter naar mate we Potosi naderden! Halverwege hadden we nog een stop gehad van 20 minuten om een warme maiskolf te eten en vijf lekkere appeltjes te kopen.
De eerste indruk van Potosi is goed.....een leuke stad met een leuk oud centrum welke in zijn geheel op de Unesco lijst staat. We hebben een lekkere kamer met eigen badkamer genomen bij Hotel Carlos V op twee straten van het centrale plein en midden in het oude centrum wat bol staat van Spaanse architectuur.
Na lekker geslapen te hebben hebben we ontbeten in ons hotelletje en zijn daarna gewapend met de camera de stad in gegaan. Bij het plein bleven we hangen bij de kathedraal waarvan we gelezen hadden in de planet dat hij vier jaar geleden ook al in de steigers stond. Er was een rondleiding voor 15 pesos...en die was leuk! De gids vertelde ons met enthousiasme over de bijzonderheden van de cathedraal....zo heeft het een houten vloer uit Canada en een, nog steeds in gave staat verkerend, orgel uit Duitsland. De restauratie nadert het einde ....medio augustus van dit jaar moet het klaar zijn, en dan is het wel een plaatje! Bijzonder is wel dat het geheel betaald word door Japan. Vanuit de klokkentoren hadden we een mooi uitzicht over het dal en over Potosi...en zaten we op bijna 4100 m. De gids hing ondertussen aan de klepels van de klokken...de mensen moeten beneden wel gedacht hebben.
Het was een leuke rondleiding!
Morgen gaan we weer een paar honderd meter zakken...en op een bijzondere manier!Leer más
Cerro Rico - The devil´s miner
11 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ ☀️ 15 °C
Cerro Rico (=Rijke berg)
Potosi is niet alleen de hoogste stad ter wereld maar staat ook bekend om de Cerro Rico, de zilvermijnen die net buiten de stad liggen. De stad dankt zijn ontstaan aan de ontdekking van de zilvererts in 1544.
Potosí werd in april 1545 gesticht onder de naam "Villa Imperial de Carlos V" door Juan de Villarroel. Het zilvererts werd direct op grote schaal ontgonnen, om als zilver naar Spanje te worden verscheept. Zeer waarschijnlijk is een groot deel van de ¨Zilvervloot¨die Piet Hein op de Spanjaarden buit maakte, uit Potosí afkomstig.
Omstreeks 1672 was de bevolking naar bijna 200.000 zielen gestegen en werd de stad met zijn vele kerken een van de grootste en rijkste van Zuid Amerika. Er werd zelfs een Munt opgericht, de "Casa de Moneda", om het zilver ter plaatse tot munten te slaan. Ook kwamen er waterreservoirs om de dorst van de uitdijende bevolking te lessen.
Gedurende de eerste helft van de 19e eeuw zorgden de onafhankelijkheidsoorlogen voor een verval van de stad: veel rijkdommen werden naar Europa verscheept. Bij de onafhankelijkheid in 1825 was de bevolking van Potosi afgenomen tot minder dan 10.000. Tegen die tijd waren ook de mijnen van de Cerro Rico bijna uitgeput. De val van de zilverprijs in het midden van de 19e eeuw, gaf de economie van Potosí de genadeslag.
In de jaren 1980 werden alle staatsmijnen gesloten en gingen de mijnwerkers over op een systeem van coöperaties, waarbij de mijnwerkers onder zelfbestuur voor stukloon werken. Het erts wordt gewonnen en verwerkt tot een poeder van zink, lood en zilver dat geëxporteerd wordt. Naast de mijbouw heeft Potosí geen andere industrie. De stad wordt steeds afhankelijker van het toerisme en mijnwerkers verdienen wat bij door toeristen rond te leiden in de mijnen.
In 1987 verklaarde de Unesco de stad Potosi tot werelderfgoed vanwege zijn rijke historie en de koloniale architectuur,
The devil´s miner.
In 2005 hebben Kief Davidson en Richard Ladkani een aangrijpende documantaire gemaakt over twee jongens die werkzaam zijn in de mijnen van Potosi. De 14 jarige Basilio Vargas werkt met zijn 12 jarige broertje Bemardino in de zilvermijn. Noodzakelijk omdat zijn vader op jonge leeftijd is overleden en hij nu het geld moet verdienen voor het levensonderhoud van zijn broertje, zusje en zijn moeder. De omstandigheden waaronder de kinderen werken is zwaar. Soms dubbele diensten van 24 uur. De mijnwerkers worden gemiddeld niet ouder dan 35 tot 40 jaar. Inmiddels heeft ¨de rijke berg¨ al meer dan 8 miljoen levens gekost. Niet zo zeer door mogelijke ongelukken maar door stoflongen.
Basilio werkt in een mijn waar minder zilveraders zijn en waar minder geld verdiend kan worden. Het dagloon is 20 Bolivianos per dag ( nog geen twee euro). De film laat de omstandigheden zien waarin de familie leeft. Zo moet er flink bezuinigd worden op voedsel om schooluniformen te kunnen kopen voor 350 bolivianos voor de kinderen en is Basilio genoodzaakt om een een andere, gevaarlijker, mijn te gaan werken om 10 Bolivianos per dag meer te kunnen verdienen. De film laat de religieuze rituelen zien. Zo vereren de mijnwerkers boven de grond Jesus en onder de grond Tio (de D is geen klank in het Quecha, de indigenous taal) welke dagelijks voorafgaand aan de werkdienst word vereerd met coca blaadjes, alcohol, sigaretten of dynamiet in de hoop dat ze veilig terug mogen keren boven de grond. Ook bijzonder is dat de angst voor de Tio groter is dan het geloof in god. Jaarlijks word een levend lama hart geofferd aan de Tio en word met het bloed van de lama de ingang van de mijn besmeurd in de hoop dat het bloed van de mijnwerkers bespaard wordt.
Nog steeds werken er meer dan 800 kinderen in de mijnen waarvan de levenskansen klein zijn. Ook Basilio wil stoppen met werken in de mijn en gaat halve dagen naar school en heeft grootse plannen voor de toekomst....
De documentaire heeft wereldwijd vele prijzen gewonnen en heeft inmiddels meer dan 1 miljoen euro gedoneerd aan de kinderen van Potosi.
Voor info over de docu; www.thedevilsminer.com
Vandaag
Werden we om twee uur opgepikt door de bus van de touroperator om net buiten het centrum te stoppen voor een kledingwissel. We kregen een soort regenpak, laarzen en een helm met verlichting waarvan de accu op onze rug gebonden werd. In een winkel verderop werden giften voor de mijnwerkers gekocht; zakken met cocablaadjes, 2 literflessen cola en sinas, sigaretten zonder nicotine maar met eucalyptus en dynamiet met ontstekers. We kochten nog twee setjes extra om weg te geven onderweg.
Bij de mijn aangekomen wedren we verdeeld in twee groepen om vervolgens ruim 2,5 uur door de gangen te banjeren, te klimmen door smalle gaten en vooral heel veel gebukt te lopen. We zijn bij de mijnwerkers wezen kijken die bezig waren om gaten te hakken voor de dynamiet. Ze waren blij met de extra ontsteker en de dynamiet. Op 2000 meter de mijn in en op 150 meter diepte was het zweten geblazen bij een temperatuur van ruim 35 graden. Het was soms erg vermoeiend lopen! Op de weg terug hebben we een bezoek gebracht aan de Tio en heeft onze guide de rituelen uitgelegd welke dagelijks gedaan worden voorafgaand aan de werkzaamheden.
Er werden sigaretten aangestoken, er werd geofferd met alcohol 96% (waarvan men ook drinkt), er worden lama´s geofferd en er word gebeden. Op de weg terug liepen we achter een trolley vol met erts. De rails is slecht, vaak ligt er puin op en loopt de kar uit het spoor. Het is enorm zwaar zoals die jongens in een shift 8 karren door de mijn duwen voor 45 tot 80 Bolivianos per dag. Al met al een zeer indrukwekkende tour!!Leer más
Busje komt...opt ijd!
13 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ ☀️ 22 °C
We zijn aangekomen in Sucre! Het ging niet helemaal zonder slag of stoot.....ik zal het uitleggen. In Hostal Carlos V hebben we andere Hollanders ontmoet waarmee we de mijnen tour hebben gedaan. Ze gingen de dag voor ons naar Sucre en hadden een Cocha (busje) geregeld voor vijf personen op de terminal. Ze werden voor de deur opgehaald en op de locatie in Sucre gedropt tegen betaling van 30 Bolivianos....iets meer dan de reguliere bus. Deze service was ook via het hostal te boeken....dus deden we dat. Wij waren echter maar met twee personen en moesten 45 Bolivianos betalen.....maar daar zouden we dan een Cocha privado voor krijgen. Ook goed!!
We werden keurig om 11 uur opgehaald door twee jongens met een personenwagen en gingen op pad. Een paar straten verder stopten we op een pleintje en stapten de jongens uit bij een taxi kantoortje...en begon het wachten. Om ons heen stonden meer ¨taxi´s¨ te wachten met enkele personen er in en iedere keer als er een busje of auto stopte en er iemand uit stapte sprongen de taxi jongens er op af om ze mee te krijgen in hun taxi. We stonden dus te wachten op meer mensen in plaats van een eigen taxi te hebben naar Sucre. Na 45 minuten smoren in de auto waren we het zat en gingen naar de chauffeur toe....twee opties; of nu rijden of ons geld terug zodat we met een ander taxi konden vertrekken naar Sucre. Er ontstond een discussie, en op dat moment wist een andere regelneef nog twee mensen extra te vinden voor onze taxi van het formaat 3 x Mies (oude gewicht). We waren het meer dan zat....meer betalen voor meer service en comfort...en vervolgens in een taxi gepropt worden, een uur in de prattende zon zitten wachten en vervolgens drie uur opgevouwen zitten naar Sucre...DUS NIET!
We wilden ons geld terug...en dat was lastig. We hadden betaald aan de hostal en niet aan de chauffeur werd ons gezegd. We hadden er vanmorgen bijgestaan dat het geld betaald werd door de receptie van ons hostal aan de chauffeur...dus niet liegen!!
We konden lang wachten, maar kregen geen geld....en iedereen begon zich ermee te bemoeien en tegen ons te schreeuwen. Zo ook de eigenaar van de centrale...en stelde voor om verhaal te gaan halen bij ons hostal. Wij wilden gewoon ons geld terug om bij een andere taxi in te stappen ....maar hadden geen keuze.
Eénmaal terug bij ons hostal ontstond er wederom een discussie over wie de schuldige was....wij in ieder geval niet....en wij wilden ons geld terug, want we wilden helemaal geen taxi meer....we wilden naar de busterminal om de bus van 13.00 u te halen.....en snel!! We kregen ons geld terug van ons Hostal en konden onze reis vervolgen.....toch niet, de taxichauffeur wilde nog geld zien voor de ritjes naar het plein en terug naar het hostal...NO WAY!!
Let dus op als je in Potosi bent en gebruik wil maken van deze services....vraag even goed wat je krijgt!!
Wij hebben op tijd de bus gehaald van 13.00 en hadden beide een ruime verstelbare stoel en waren uiteindelijk met de taxi ritjes naar de terminal en van de terminal in Sucre naar ons Hostal nog de helft goedkoper uit!!Leer más
Bijzondag
15 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ ⛅ 20 °C
Gisteren zijn we op verkenning gegaan in Sucre maar wederom blijkt de Lonely Planet een verouderd document. Enkele spots waren verdwenen of verplaatst. Restaurants waren verdwenen of verhuisd en de stad leek wel doods. Er waren maar een paar restaurants open, musea waren allemaal gesloten en het VVV verhuisd en tevens gesloten. De enige toeristenwinkel, gerund door Nederlanders, had er ook geen zin in en wilde ons geen wandelingen verkopen. Vreemde toestand!! Gelukkig was restaurant Joyride, ook gerund door Hollanders, wel geopend en hebben we lekker gegeten....saté en een heerlijke salade.
We hebben het dus maar rustig aan gedaan en het vandaag opnieuw geprobeerd. Nadat we uitgeslapen hadden tot 10.00 u zijn we gaan ontbijten in de stad...en het was druk! We konden kiezen waar we wilden brunchen....alles was open. Na mijn dagelijkse fruithap met yoghurt en een verse jus...en Leen de gebruikelijke flensjes met aardbeitjes en jus...zijn we op pad gegaan.
De tours zijn erg duur in Sucre. We willen graag naar Potolo, een bijzonder dorpje waar mooi handwerk wordt gemaakt, maar voor een wandeling betaal je al vijftig dollar.
We besloten het Museo de Arte Indigena te gaan bezoeken waar een tentoonstelling is van textiel uit de omgeving om meer te weten te komen van de lapjes en de kleedjes...en het was indrukwekkend mooi en interressant. We waren vooral erg onder de indruk van het textiel uit het dorpje Potolo. Zwart met rode doeken met patronen van vreemde dieren de de chaos en de onderwereld representeren. Het meest indrukwekkende was dat de zeer gecompliceerde patronen helemaal uit het hoofd geweven worden...Het maken van een wandkleed kost ongeveer 3 a 4 maanden dagelijks 8 uur weven!
Het museum bleek ook informatie te hebben om Potolo te kunnen bezoeken.
Morgen gaan we het verder uitzoeken en regelen....donderdag gaan we op pad.Leer más
Potolo
19 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ ⛅ 21 °C
Zo...we zijn weer terug in Sucre. Afgelopen twee dagen zijn we naar Potolo geweest...een heel klein dorpje in de bergen ongeveer twee uur rijden van Sucre.....als alles goed gaat.
Woensdagmorgen zijn we vroeg vertrokken met twee kleine rugzakjes met kleding en wat andere noodzakelijke dingen. We hadden dinsdag nog even een zakje of tien met coca ingeslagen en ballonnen en stuiterballen voor de kinderen. De rugzakken hebben we achtergelaten in ons hostel. Met de taxi zijn we naar de Parada salida Aeropuerto (vraag de taxi chauffeur naar de vertrekplaats van de bus naar Potolo) gebracht waar we om acht uur een plaatsje moesten boeken voor de bus. Vijf over acht waren we er.....en met uitzondering van twee plaatsjes naast de chauffeur zat de bus vol. We hebben kaartjes gekocht en zijn wat ontbijtspulletjes bij elkaar gaan sprokkelen en zijn op twee groenten kistjes gaan zitten in afwachting van het vertrek.....dat werd uiteindelijk 10.00 u....of nee, nog een half uur later omdat de chauffeur nog uitgebreid ging zitten eten in één van de kraampjes. Er werd hier en daar al wanhopig ¨vamos¨ geschreeuwd vanuit de bus die nu tot aan de deur volstond met mensen.....lekker warm in het zonnetje. Eindelijk kwam er beweging in het afgeladen werkpaard..
We reden het dorp uit en de bergen in.....en stonden om 11.00 stil voor een slagboom. Wegwerkzaamheden! De weg was enkel toegankelijk tussen 12.00 en 13.00...en tussen 19.00 en 7.00. Wachten dus...een uurtje....en iedereen stapte uit en ging eten kopen bij de kleine kraampjes langs de weg. We raakten in gesprek met de enige andere buitenlander aan boord...een Francaise Cyrine....en spraken af bij aankomst samen op zoek te gaan naar accommodatie. Om een uur of half twee reden we Potolo in....een klein dorpje van ongeveer 1400 inwoners waarvan 700 kinderen/jongeren....waar de tijd stil heeft gestaan...waar de transistor radio helemaal in is....waar verder helemaal niets is. Potolo staat bekend om het mooie handwerk....en om een museum over traditionele geneeskunst met planten, de sleutel was echter al een maand of drie kwijt wisten een aantal bouwvakkers ons te vertellen...museum gesloten dus.. We gingen gedrieën op zoek naar een slaapplek...en dat viel nog niet mee. Er bleek één hostal te zijn, maar daar was niemand thuis. Na een aantal mensen gevraagd te hebben....en enkele straten het centrum uitgelopen te zijn kwamen we uit bij Pablo...de sleutelhouder van Las Cabañas....mooie huisjes welke gebouwd zijn door Duitse vrijwilligers....en zo leuk hadden we in geen tijden gezeten! Ook van dit huisje was maar één sleutel....dus Pablo was voorzichtig.
We hebben onze zooi neergegooid en zijn het dorp ingegaan. De ballonnen, de stuiterballen en de coca viel in goede aarde en overal werden we binnen gevraagd om handwerk te komen bewonderen. We hebben wat gegeten in het enige ¨restaurant¨ van het dorp....en de hoofdstraat naast de kerk. Daarna hebben we een verkenningswandeling gemaakt en wat boodschapjes gedaan om ´s avonds in onze cabaña wat te eten. Er was in het hele dorp bijna niets te krijgen! Ons cena bestond uit een blikje tonijn (zo droog als gort), zakje mayo en ketchup, een paar broodjes en twee flessen bier. We kochten voor de gezelligheid nog wat kaarsen...en dat kwam goed uit want bij thuiskomst (en de rest van de dagen) zaten we zonder stroom. We werden door een vrouw uitgenodigd om de volgende dag te komen lunchen op de boerderij. Leuk!
Al vroeg lagen we in ons mandje om de volgende dag, na een ontbijt met jus en koekjes, op pad te gaan voor lapjes. We hadden om 9.30 een afspraak bij de bankjes op het schoolplein met de leraar van de school....hij zou ons naar een dame brengen voor een demonstratie weven...en waar we de mogelijkheid hadden om lapjes te kopen. Het was leuk! Interessant! En we hebben mooie lapjes gekocht. Daarna zijn we aan de wandel gegaan in de omgeving en hebben we ons gemeld op onze lunchafspraak bij Ramona en haar Carmelo. Het was even zoeken....want ze waren nog aardappels aan het rooien op het land. Een uurtje later zaten we onder een afdakje van takken naast het huis te genieten van aardappeltjes uit de oven, verse koeienmelk met stukjes meuk erin, kaas, een soort tuinbonen in de schil gepoft en ieder een halve gepofte calabas uit de oven. Het was gezellig...er werd gekletst en gelachen...en we gingen met ronde buikjes terug naar onze cabaña om even een tukje te gaan doen. Inmiddels was onze aanwezigheid in het hele dorp bekend....en kwam de één na de andere handwerkmoeder met stofjes aanzetten. We konden het niet laten om nog wat mooie dingen aan te schaffen welke betaald werden met harde munten, cocablaadjes en stuiterballen en ballonnen. Die avond hebben we een paar wortels, een tomaat en een blikje sardines weten te scoren. Met bier en kaarslicht was het weer een feestmaal. Ook nu lagen we er bijtijds in.
Vanmorgen hadden we zowaar zitplaatsen weten te bemachtigen in de bus van 8.30 u. De rit terug naar Sucre ging redelijk voorspoedig.....een kapotte accu....en 1.5 uur wachten bij de wegopbreking....we zijn er inmiddels wel aan gewend! We hebben de tijd gevuld met kletsen!
Bij aankomst hebben we een taxi genomen naar ons hostal.....Cyrine is geld gaan tappen en heeft een buskaartje gehaald voor de bus naar Cochabamba voor vanavond.....de meiden zijn nog wat foto´s laten ontwikkelen om naar Potolo te kunnen sturen als aandenken aan ons bezoek! Want de mensen zijn enorm vriendelijk en gastvrij!!
Al met al twee bijzonder leuke dagen! Veel leuker dan een dagtour welke je kunt boeken in Sucre.Leer más
Pujllay Tarabuco
21 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ ⛅ 20 °C
Iedere zondag is er markt in Tarabuco, maar één dag per jaar is het feest! The most native festival in south America.....¨Pujllay¨ Tarabuco!
We zouden eerst zaterdagmiddag al gegaan zijn met de studentenbus, maar we voelden ons niet goed. Met name Mies had veel last van zijn buik....hij was de enige die in Potolo soep had gegeten...dus dat was de schuldige! We besloten om nog een nachtje langer uit te buiken om vervolgens de toeristenbus van 8 uur zondagmorgen te nemen naar Tarabuco. Er waren nog wat banaantjes voor ontbijt en een rol koekjes. De bus deed er precies 1,5 uur over...en de reis was over asvalt. Bij aankomst liepen we het dorpje in.....en het was druk! Het centrumpje was afgesloten....en er omheen stond het helemaal vol met bussen. We hadden zes uur de tijd....en begonnen met ontbijten in het enige restaurantje van het dorp. Het lag aan de andere kant en het was er nog rustig.
Daarna zijn we de markt opgegaan. De stijl van Tarabuco is anders dan van Potolo. Meer kleuren en verhaalstijl over alle dagelijkse dingen....we vinden het beide iets minder dan Potolo. We hebben het hele dorp doorgewandeld...en nog eens....en nog eens. Om lunchtijd zaten we met de camera in de aanslag naast de vip stand en zagen we het defilé aan ons voorbij trekken.....en hebben we leuke plaatjes geschoten!
De middag duurde best nog lang omdat de bus pas om vier uur vertrok....en de markt een beetje leegliep om half drie. We hebben ons vermaakt met mensen kijken en hebben de vochtbalans weer op peil gebracht...
Al met al een leuke middag....en nog aardig gekleurd onder het warme zonnetje!Leer más
Niet zeuren Michel
22 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ ☀️ 22 °C
We hadden het er vandaag over....wat we van Sucre vonden.
Over het algemeen vind ik (michel) Sucre een beetje tegenvallen. De stad is best mooi, maar erg wit. Ondanks dat er bijna iedere avond wel iets te doen is op het centrale plein is er weinig sfeer.
Met name op zondag is de stad echt doods! Gisteren kwamen we terug van onze tour naar Tarabuco en wederom stonden we elkaar aan te kijken in de straat met restaurantjes....alles was weer gesloten...bevalve restaurant Joyride...waar we de hele week al op uitkwamen....en waar we ook al twee keer film hebben gekeken....
Na een wandeling een paar blokken de andere kant op kwamen we uit bij Shanghai 2.....eenj tent die niet oogt....maar waar we wel ons groentepeil weer konden opkrikken....en nog goedkoop ook!
Terwijl ik dit schrijf zit Heleen op de PC naast me zich in te lezen over La Paz....en zit me te stangen met allerlei lekkere culinaire hapjes welke ze gevonden heeft bij de restaurants op www.vivatravelguides.com
Zo zaten we ook voordat we naar Sucre gingen zeg ik....als antwoord; niet zeuren Michel!
Vanavond om 19.00 uur gaan we met de nachtbus naar La Paz....ben benieuwd!!Leer más
Bijzondere reisnacht
23 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ ⛅ 17 °C
Zo...we zijn er!!
Wederom ging het niet zonder slag of stoot....maar het was wel leuk!
Gisteravond zijn we om 7 uur vertrokken vanaf de busterminal van Sucre voor de rit naar La Paz....twaalf uur, maar gelukkig over asfalt. We hadden gekozen voor de full cama bus....en bij aankomst zag hij er als nieuw uit. De bus was niet compleet volgeboekt en zou een tussenstop maken in Potosi. Op het laatste moment liep de bus toch nog vol met locals en werd er zelfs een lama in het laadruim gehesen....we hebben al eerder kippen, schapen, varkens en geiten gehad....maar deze was wel bijzonder!
De cama stoelen konden niet helemaal plat (zoals beloofd).....en het was enorm warm in de bus. Het werd ook niet echt veel kouder toen we vertrokken en dus kwam er een hoop commentaar van de bovenverdieping van de dubbeldekker. Wij hadden stoel 1 en 2 bij de ingang op de begane grond....net achter de chauffeurs cabine en naast de deur. De deur werd opengedaan voor verkoeling tijdens het rijden...al hadden de bovenburen daar niet zoveel aan. Na wederom veel commentaar werd er gestopt en werd geprobeerd om de ramen open te breken ....maar die zaten goed dichtgekit. Iedereen stond op straat met het zweet op het voorhoofd....het leek wel een sauna daarboven.
Ik heb van een medereiziger een deken geleend en daarmee een soort constructie gemaakt (geknoopt aan de deur, handvaten, etc) als een zeil op een zeilboot. De helft van de lucht welke door de ingang naar binnen kwam werd hiermee naar boven gevoerd zodat het tijdens het rijden een stuk koeler werd.
Even buiten Sucre moesten we wederom stoppen omdat de straat bezaaid lag met grote brokken steen welke van de heuvels gerold waren. Gelukkig was zwaar geschud in de buurt om de boel van de straat te vegen en konden we na 45 minuten weer verder.
Rond middernacht ging de deur dicht omdat het kouder begon te worden en bij de tussenstop in Potosi rond twee uur liep de bus meer dan half leeg. Daarna hebben we lekker liggen soezen in onze stoel onder een kleedje tot we rond 7 uur La Paz inreden.
Bij het uitladen van de bagage bleek de Lama, welke met uitzondering van zijn hoofd in een grote blauwe zak was geknoopt, omgevallen te zijn. Eenmaal op het trottoir keek hij nog steeds aardig tipsy....wat wil je na 12 uur!!
Wij waren nog redelijk fit....het was een prima reis geweest!Leer más
Straatleven
25 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ 🌙 5 °C
Vandaag zijn we de stad in geweest en hebben we flink gewandeld. We hebben de markten bezocht....de leuke kleine winkelstraatjes....het nationale art museum bezocht, al was het pand zelf mooier dan de tentoonstelling.....en hebben we heerlijk zitten lunchen bij één van de vele lunchtentjes waar een complete vier gangen maaltijd wordt aangeboden voor nog geen drie euro. De stad is leuk en erg levendig. Soms ook een beetje link omdat je op de stoep niet kunt lopen omdat deze volgebouwd is met handel. De bussen en de micro´s vliegen je om de oren!!
Wel leuk mensen kijken!!!Leer más
Marching Powder
26 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ ⛅ 13 °C
De gevangenis van San Pedro in La Paz is een kleine, op zichzelf staande stad-in-een-stad in het centrum van La Paz. De gevangenen kopen of huren een cel, en er zijn vele winkeltjes in de nauwe straatjes van het gevangenisterrein, dat door een hoge muur omgeven wordt. Het is een wereld op zich. Hier lopen vrouw en kinderen dagelijks binnen of wonen kinderen bij hun vader omdat de straat te gevaarlijk voor ze is. Hier lopen prostituees in en uit...hier is drugs beter van kwaliteit en goedkoper dan erbuiten....hier kun je, tegen betaling, rondgeleid worden door criminelen van het zwaarste calliber...hier slaap je buiten op het beton in de openlucht of zit je opeengepakt in een klein kamertje, of...kun je tegen betaling een luxe kamer huren met jacuzzi. Andere criminelen proberen wat bij te verdienen door ijs, sigaretten en drugs te verkopen...alles onder het toeziend oog van de ¨bewaking¨. Ook José Luis verhandeld alle soorten drugs onder het toeziend ook van de bewaking...sterker, de bewaker had de coke nog in zijn neus zitten.
Verschillende mensenrechtenorganisaties hebben inspecties verricht in de gevangenissen van Bolivia. Vastgesteld werd een ernstige schending van de mensenrechten en het niet naleven van de voorschriften voor de behandeling van gevangenen, zoals opgesteld door de Verenigde Naties. De meeste Bolivianen zijn te arm om enige vorm van rechtsbijstand te krijgen. Zodoende zit meer dan zestig procent van de gevangenen vast zonder dat er een, al dan niet eerlijk, proces heeft plaatsgevonden. Op een uitspraak moeten ze soms twee of drie jaar wachten.
Al met al een zeer bijzondere locatie om te bezoeken....één van de meest populaire attracties van backpackers! Het blijkt, ondanks verscherpte maatregelen, nog steeds mogelijk om de gevangenis te bezoeken...werd ons gezegd. Al is de situatie wel veranderd sinds een toerist een filmpje plaatste op Youtube.
We waren geprikkeld door alle informatie en gingen naar Plaza San Pedro...het plein voor de gevangenis. Hier moet je gewoon op een bankje gaan zitten en wat rondhangen...dan komt er vanzelf iemand op je af. En inderdaad...we raakten in gesprek met Moisés, een medewerker van een toeristen organisatie. Hij zou ons wel binnen kunnen krijgen. Hij liep langs de bewaking naar de hoogste baas van de bewaking en kwam 20 minuten later terug met nieuws. Hij zou ons als missionarissen van de kerk binnen kunnen loodsen....missionarissen, Heleen heeft helemaal niets met de kerk...sterker, moest vragen hoe je een kruis moest slaan...hahahaha.
We zouden om drie uur vanmiddag naar binnen kunnen. We waren er om drie uur, echter kwam Moisés niet opdagen. We belden hem en moesten een nieuwe afspraak maken voor vandaag om tien uur. Jammer!
Terwijl we nog wat na zaten te praten kwam er een jongeman op ons aflopen...José Luis...ex guide van de gevangenis. Hij deed ons een voorstel om vandaag om elf uur in het park vóór het plein te zijn.....hij zou wat regelen...tegen betaling.
Moisés was er vanmorgen om 10.30 en ging voor ons de gevangenis in en kwam terug met het nieuws dat het niet ging lukken...we moesten een brief schrijven waarin we ons verzoek deden de gevangenis te bezoeken. Het kon zeker een dag of drie duren voordat we een reactie zouden krijgen. We hebben Moisés de hand geschud en bedankt voor zijn diensten.
Om elf uur kwam José Luis en terwijl we in gesprek waren kwamen er nog vijf andere toeristen ons vragen om informatie. We zijn met José Luis kopietjes gaan maken van onze ID kaarten en zijn naar een zij ingang van de gevangenis gegaan waar hij met onze papieren naar binnen ging. Tevens moesten we vandaag ieder 100 BS betalen en gaan we morgen om 10.00 (na betaling van nog eens 100 BS bij de ingang, de gevangenis in.....is ons gezegd....
We gaan het morgen wel zien! Grote kans dat José Luis niet komt opdagen....grote kans dat we er niet in mogen en dat niemand ergens wat van weet....grote kans dat we ons geld kwijt zijn....maar voor nog geen tien euro voor ons de moeite waard om te zien of het gaat lukken.
Morgen meer!Leer más
Marching Powder II
27 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ ⛅ 14 °C
Vanmorgen stonden we er al op tijd....al voor tienen. De vijf meiden die er gisteren ook waren toen we met José Luis zaken deden waren ook op tijd. Alleen was José Luis in geen velden of wegen te bekennen. We hebben nog tot na elf uur zitten wachten....maar helaas!
We hadden al zo´n vermoeden....maar het was het proberen waard!
Jammer! We hadden het graag willen zien! Wel hebben we in La Paz de Engelse versie van Marching Powder (het boek) kunnen bemachtigen en is Heleen al over de helft. We wachten wel tot de film op de markt is!
Tip voor Globetrotters welke hetzelfde idee hebben......wees je beust van het feit dat het sinds augustus 2009 (het moment dat een bezoeker het leuk vond om een filmpje van de gevangenis op You tube te plaatsen) veel moeilijker is geworden om de gevangenis te bezoeken. De bewakers hebben nu een nieuwe bron van inkomsten gevonden samen met figuren als José Luis....zonder dat daar enige service voor geboden wordt. Vandaag een gedeelte betalen ( ook al is dat maar tien euro) en morgen de gevangenis bezoeken werkt niet!Leer más
La Paz II
29 de marzo de 2010, Bolivia ⋅ ⛅ 11 °C
Wat hebben we o.a. gedaan in La Paz de afgelopen dagen....
Het coca museum bezocht.
Enkele weetjes over coca:
*De Inca´s gebruikten eeuwen terug al Coca als verdovingsmiddel. Bijvoorbeeld bij operaties waarbij een gaatje in de schedel geboord werd om hersentumoren te verwijderen.
*Op het platteland kauwt 95% van de mannen en 86% procent van de vrouwen coca.
*Coca heeft genoeg voedingswaarde om op te overleven. In de koloniale tijd aten veel mijnwerkers niets anders dan coca...
*In het begin van de koloniale tijd verbood de kerk coca omdat het duivels zou zijn...totdat bleek dat de indigenous harder werkten met coca...het verbod werd ingetrokken.
*Amerika neemt jaarlijks 207 ton coca af voor de productie van Coca Cola, maar verwoest alle cocavelden die niet leveren aan de Coca Cola fabriek (omdat hier eventueel cocaïne gemaakt van kan worden). Ze vinden zelf dat ze hiermee "het probleem bij de wortel aanpakken" maar wat ze doen is vaak onschuldig cocaboeren de armoede in helpen terwijl de genen die daadwerkelijk cocaïne van Coca maken en de dealers vrij-uit gaan...Tevens woont in Amerika 5% van de totale wereldbevolking en gebruikt men 50% van alle cocaïne.
Museo ¨Plaza¨ de arte contemperaneo.
Mooi pand en vooral de tijdelijke tentoonstelling van de schilder Fernande Antezana was erg mooi. Zijn onderwerp is het straatleven van Boliviaanse steden..zie foto s
De "Heksenmarkt"
Kraampje na kraampje met heel bijzonder koopwaar; kruiden, drankjes en olie met de meest uiteenlopende functies; het verlichten van gezondheidsklachten, het aan je binden van die ene man of vrouw, haat zaaien, kinderen krijgen, mensen aan je onderwerpen; alles kan.
Maar ook bijvoorbeeld gedroogde padden en foetussen van lama s (zie foto) zijn er te koop.De gedroogde padden vergroten je kans om rijk te worden en de lama foetussen koop je om onder de funderingen van je (nieuwe) huis te begraven om geluk af te dwingen.
De dames de deze stalletjes runnen kunnen ook je toekomst lezen in de cocabladeren...
Gisteravond zijn we weer eens gezellig naar de bioscoop geweest. Het was nog vroeg in de middag...en dus besloten we te voet naar de bioscoop te gaan aan de andere kant van de stad. De cine van La Paz is gevestigd in een super nieuw, groot, modern pand met allerlei vreetschuurtjes van de bekende merken...en luxe winkels met D&G, en Cucci zooi. Het pand steekt wel enorm af tegen de andere pandjes in de straat.
We hebben kaartjes gekocht voor Alice in wonderland...de 3D versie...al met al nog 90 Bolivianos....en helaas alleen in het Spaans vandaag. Na een klein uurtje wachten en chemische popcorn eten mochten we de zaal in....met bril!!
And guess what....de film was in het Engels en Spaans ondertiteld. Hebben wij mazzel!! Ja...jammer, na ongeveer 20 minuten op weg te zijn werd ons gemeld dat de film gewisseld zou worden naar de Spaans gesproken versie.....10 minuten later werd na aanhoudend fluiten van de volle zaal Michael Jackson hard opgezet....nog tien minuten later ging het licht aan....weer tien minuten later begon men gratis popcorn uit te delen....en weer tien minuten later bleek de machine kapot te zijn en kwam er helemaal geen film meer. Een uur later hadden we ons geld terug na een lange rij bij de kassa...en gingen we de stromende regen in op zoek naar een taxi.Leer más
Corroico
1 de abril de 2010, Bolivia
We zijn verkast van La Paz naar Coroico…richting de Amazone. Rond twaalf uur hebben we ons hostal verlaten met een extra tas met een hoop nieuwe aankopen. We gaan deze middag 3000 kilometer zakken…en zijn op weg met de taxi naar het vertrekpunt van de microbusjes. Bij aankomst werd er al weer flink aan onze jasjes getrokken ….een zelfde situatie als toen we naar Sucre gingen vanuit Potosi. We kunnen met een taxi mee...kost 50 BS, en als we meteen willen vetrekken komt er nog eens 50 BS bij...en de taxi doet er twee uur over...wel opgepropt op elkaar zitten...en we moeten wachten op nog twee andere passagiers.....nee laat maar!!
Met een ander kunnen we nog mee in een reeds afgeladen micro busje...voor 15 BS p.p....en de bagage kan achterin op de achterbank....laten we dat maar doen! Nog even vier appels halen en wat koek en zopie voor onderweg, want het gaat zeker drie uur duren. Het was nog even lastig om een redelijke plek met beenruimte te bemachtigen....maar met bijbetaling van nog eens 15 BS konden we vertrekken voor een mooie tocht door de hoge bergen...en over voornamelijk strak asfalt! Onderweg moest er een paar keer gestopt worden om belasting te betalen....en één keer moesten we de drugscontrole passeren. Grappig....iedereen zit met dikke coca wangen in de bus...en we worden gecontroleerd op drugs door militairen met bolle wangen, sommigen zelfs met twee....hahahahaha. En natuurlijk mochten we gewoon doorrrijden!!
Na een aantal stops onderweg waarbij bagage van het dak geladen moest worden...en het restant weer opnieuw vastgebonden...kwamen we aan in het mooie berg doprje Coroico. Met een taxi werden we doorgereden naar Sol y Luna....een door Duitsers gebouwde en in het verleden beheerde hostal. Het deed ons een beetje denken aan die hostal met die moeilijke naam in Vilcabamba. We werden ontvangen door Maria...een localo en minder vriendelijk....en er bleek nog een kamer voor ons beschikbaar genaamd Saya...voor 140 BS per nacht. Een leuke kamer, een leuk complex met zwembaden, privé cabañas, massage ruimten en een restaurant. En met mooi uitzicht op de bergen!
Bij aankomst vroeg Maria wat onze plannen waren....hoezo? Nou...het is Semana Santa....en zondag rijden er geen bussen. We zijn als eerste naar de terminal gelopen en hebben buskaartjes gekocht voor de bus van Zaterdag....om 12.30 uur bij de kerk op het plein...dan met een klein busje naar het opstappunt in het volgende plaatsje....en hopelijk hebben we plaatsen voorin, zoals ons beloofd bij het boeken, want anders zitten we 16 uur in een stuiterbus, zonder wc, zonder airco, zonder iets!! We gaan het wel zien.....we gaan in ieder geval op weg naar Rurrenabaque...richting Amazone!!Leer más
Valt mee!
6 de abril de 2010, Bolivia ⋅ ⛅ 25 °C
We zijn twee dagen langer gebleven in Coroico. Zondag waren er verkiezingen in Bolivia en het was pasen...er reden beperkt bussen....en het zou lastig kunnen zijn om accommodatie te vinden. We hebben ons ticket voor, volgens de Lonely Planet, één van de vervelendste wegen van Bolivia twee dagen uitgesteld en hebben we twee dagen langer aan het zwembad gelegen.
Gisteren waren we er helemaal klaar voor....laat maar komen die weg!!
De datum van ons kaartje werd veranderd van een 3 naar een 5...en volgens zeggen bij de balie waren de afspraken hetzelfde....een plaats vóór in de bus!
Zoals afgesproken stonden we om 12.30 uur op het plein vóór de kerk...niet alleen, twee Hollandse meiden en een Duitse stonden ook te wachten.....er gebeurde niets! Om 12.30 uur Boliviaanse tijd kwam de dame van het verkooppunt op ons af met de mededeling dat we twee blokken verder moesten zijn....inpakken en wegwezen dan maar. Ze liep met ons mee en gaf ons ieder een geel papiertje van de busmaatschappij met de naam van de buschauffeur en onze stoelnummers voor de bus waarvoor we in een ander dorp moesten opstappen.......stoelnummers 25 en 26....da´s volgens ons niet voorin! Ze had ons moeten omboeken naar een andere maatschappij....jammer dan!
Twee blokken verder ging de dame terug naar haar kantoortje en liet ons achter met de mededeling dat er over tien minuten een taxi zou komen om ons naar het andere dorp te brengen waar rond 14.00 / 14.30 uur de bus langskomt. Na een Boliviaans kwartier stopte er een barrel voor ons neus waar we met vijf ¨man¨ plus bagage in gepropt werden.....en gingen op pad. Aangekomen bij de opstapplaats probeerde de chauffeur nog extra geld te vragen...maar daar trapten we niet in.
Het was druk.....veel bussen kwamen voorbij....veel taxi´s, busjes, en ook redelijk wat backpackers...allemaal afgezet op deze plek met hetzelfde doel. En bij iedere bus die de richting van Rurrenabaque op ging moesten we vragen of we op de lijst stonden. Nee, jullie bus is kleiner en komt over 15 Minuten, en hij is is blauw met geel....Nee, de Turbus is groot en komt over een half uurtje en hij is blauw met zilver. We hebben alle bussen gevraagd. Ondertussen vertrokken alle ander backpackers mer redelijke luxe ¨cama¨ bussen...en bleven we met de twee Hollandse meiden over....tot iets over vijven!! Daar kwam ie aan....klein....een oud barrel....en drie uur later dan gepland. En de chauffeur had haast....inpakken en wegwezen!! Jammer....er waren wat stoelen dubbel geboekt...en het was nog even passen en meten, maar toen zat iedereen....klaar voor de ¨zware tocht van een uur of zestien¨. Het eerste gedeelte was over verharde (niet geasfalteerde) wegen waar goed te rijden viel. Opvallend in Bolivia is dat bij het inhalen in de bergen de andere weghelft gekozen wordt...in het begin even schrikken, maar als iedereen het blijkt te doen werkt het prima!! Om 19.00 uur werd er gestopt voor 20 minuten diner bij een groot restaurant. Daarna gingen we de nacht in....werd alles nat van de regen....werden de wegen wat slechter en werden de kuilen naar mate we Rurrenabaque naderden hier en daar groter. Dan weer even langzaam...of door het water of de modder.....maar geen zieken, iedereen lag lekker te suffen of muziek te luisteren.....en we waren twee uur eerder dan gepland op de plaats van bestemming!! Nou ja!! We hebben weinig geslapen....maar dat wisten we van tevoren.....maar het viel ons echt erg mee!! De weg van Tupiza naar Tarija.....die was pas erg.....daar is dit een peuleschilletje bij!!
We hebben ons af laten zetten bij Hotel Oriëntal.....en nadat we ontbeten hadden en ieder een heerlijk zoete halve grapefruit uitgelepeld hadden...en vers carambola sap uit eigen tuin hadden gehad zijn we een paar uurtjes gaan liggen. Ik ga Heleen wakker maken.....het is 12.30.....we gaan het dorp verkennen....en ons laten informeren over de Pampas!Leer más
Feest!
7 de abril de 2010, Bolivia ⋅ ☀️ 28 °C
Rurrenabaque is leuk! De vegetatie is hier weer compleet anders dan in Coroico. Het plaatsje is relaxed en de straten zijn heel breed. Het belangrijkste vervoersmiddel hier is de brommer taxi...doet een beetje oosters aan. We zijn hier precies op het goede moment.....het regenseizoen is voorbij...de vegetatie is prachtig.....geen muggen en sandfly�s (in Coroico zijn we beide werkelijk lek geprikt) maar wel weer knalblauwe vlinders (die zich helaas niet laten fotograferen)....en de temperatuur is heerlijk. We werden gewaarschuwd voor hoge luchtvochtigheid en meer dan 32 graden....maar in Rurrenabaque is het koeler.
Hotel Oriëntal ligt aan het centrale park....maar is heerlijk rustig. We hebben een typische tropenkamer....geen ramen maar gaas....en geen dekens maar een dun lakentje....in La Paz lagen we nog onder drie dekens. Het is hier ook iets lager....zaten we in La Paz nog tegen de 4000 meter...zitten we in Rurrenabaque op 230.
Vandaag is het feest....Heleen is jarig! We hebben unaniem besloten dat we beide dit jaar niets aan onze verjaardagen doen, en het volgend jaar pas vieren! Ondanks dat hebben we onszelf gisteravond wel getrakteerd op een borreltje en gaan we vanavond ergens lekker eten. We zullen het niet te laat maken want morgen ochtend gaan we de pampas in. Vanavond nog even een kleine rugzak inpakken met wat spullen voor drie dagen. We zijn benieuwd....o.a.zwemmen met roze dolfijnen en piranha�s vissen...
Eerst nog even lekker ontbijten morgenvroeg....altijd weer een leuk begin van de dag in hotel Oriëntal.Leer más