Oceanië

Vandaag huren we fietsen, want we willen natuurlijk wijn proeven nu we hier zijn ;) Noch Nieuw-Zeeland noch Australie is echter een fiets-vriendelijk land. Geen fietspaden, alleen heel af en toe hier en daar in de steden. Het niet echt aangenaam op de gewone weg te rijden en bovendien is alles zeer langgerekt en ook het landschap niet echt prikkelend. Dus al snel veranderen we onze route en verkorten. Onze eerste geplande stop maken we in Chateau Tanunda. Hier sluiten we ons ook aan voor een rondleiding. Eind 18e eeuw hebben zich hier 30 mannen verenigd en een soort van wijncoöperatie opgericht. Ze bouwden gelijk groot, want toendertijd werd al gedacht aan export. Reden was o.a. dat in Europa, en speciaal in Frankrijk, vele wijngebieden door ongedierte verwoest waren.
Naast wijn werd ook hoger percentage drank gebrand. Toen echter tijdens de oorlog een grote scheepslading wijnbrand op zee ten onder ging, moest helaas faillissement aangevraagd worden. Er werd nog geprobeerd te privatiseren, maar ook dat mislukte. De verkoop van het label was een feit, en het slot inclusief grondstuk werd verlaten achtergelaten. Eerst eind jaren 90 wordt het totaal bouwvallige slot, dat inmiddels meer als duiventil dienst deed, door een privaatman gekocht en volledig nieuw opgebouwd. En met succes, hij heeft het wijngoed nieuw leven ingeblazen en wordt sinds 2011 elk jaar o.a. met de Berlijner wijnprijs geeerd.

De eerste wijnboeren waren van Duitse afkomst. In de plaats Hahndorf, nog een stukje weg van hier, is tot op heden blijkbaar alles nog ‚op z’n Duits‘. Maar ook in Tanunda getuigen kleine Lutheraanse kerken, Duitse straatnamen en ook namen van wijngoeden van deze tijd. In een klein woongebied rijden we door de Lehmann-Strasse en dan… daar is zowaar de Kramer-Strasse :0) De Lehmann-Strasse leidt naar het wijngoed Peter Lehmann. Daar maken we een stop en wel grappig, want hier kunnen we de wijnverkoper nog wat over Duitse wijnen bijbrengen. Hij vertelt ons dat ze in hun wijnseminaren leren, dat de Riesling altijd zoet (Spaetlese) is. Wij laten hem weten dat dat niet (meer) zo is ;)
Herr Lehmann heeft het wijngoed tot zijn dood in 2013 geleid. Het is toen verkocht aan de ‚Golden Tail‘, een hele grote onderneming. Deze wijn kunnen we ook bij ons kopen (let maar eens op een etiket met een gouden kangoeroe). Ze hopen nu dat het label ‚Peter Lehmann‘ zich meer in Europa zal kunnen etableren. Maar aangezien hun huidige aanbod aan wijnen enorm is, zal dat ongetwijfeld niet zo volledig blijven bestaan. Dat hebben we bij ons ook al zien gebeuren (in het mooie Varnhalt bv). De Riesling hier vinden we in ieder geval de beste, als we de 4 verschillende wijngoeden met elkaar vergelijken. En dan mogen we zelfs nog van een heel speciale Shiraz proeven, kost 60$ per fles en staat niet op de proeflijst (maar was toevallig open)… dat is niet mis!

Conclusie: Er zijn vele (kleine) wijngoeden waarvan we 4 zeer mooie bezocht hebben. Maar afgezien van de Shiraz, vinden we de meeste wijnen… net niet zullen we maar zeggen. De Shiraz is de beste druif hier, maar van die smaak moet je natuurlijk ook houden. De omgeving is lang niet zo mooi als je het vergelijkt met b.v. de Duitse wijnlandschappen. De heuvels van het Badener land maken het natuurlijk extra mooi, maar ook in de Pfalz kun je over de eindeloze ietwat heuvelige wijngaarden kijken. Hier is echter alles vlak en daarmee zijn de wijngaarden niet zo goed te zien. Het is hier ook veel warmer en daarom ziet alles er veel meer uitgedroogd uit. Op de fiets is het hier dus niet echt een highlight. Voor de wijnkenner wel een aanbeveling, maar niet meer dan dat.Weiterlesen