Paul Chevrolet is Goin’ South

April - May 2015

Van 20 april tot 5 mei 2015 reizen Paul Chevrolet en zijn Rockin' Cadillacs van Nashville naar New Orleans om te proeven waar hun muziek zijn roots heeft. Volg ze op deze TravelBlog. Read more

Date ascending

Traveler Paul Chevrolet is Goin’ South
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- Apr 30, 2015, 10:20pm
- 🌫 19 °C
- Altitude: 21 m
- United States Louisiana Orleans Parish New Orleans McDonogh Monument 29.951066, -90.07153229°57’4” N 90°4’18” W
Day 11
Video killed the radio star
April 30, 2015 in the United States ⋅ 🌫 19 °C
'T is clip-dag vandaag. De reis van Lafayette naar New Orleans gaan we gebruiken voor de clip bij de song die we hebben opgenomen in Memphis. Tijdens het rijden is het de bedoeling dat we aan locatiescouting doen: zoeken naar een plek met Amerikaanse cliché's, bij voorkeur in vervallen staat. En dat is gelukt. Een Amerikaanse veranda, vergeelde reclameborden voor BBQ's, een gele schoolbus, een vervallen cowboysaloon. Eerst start Gert met een uitgebreide doorloop van het kamerawerk. Hij zoekt door zijn lens naar de juiste beelden en juiste kameravoering. En dan is het playbacken geblazen. Snap nu waarom Herman Brood dat het moeilijkste onderdeel van zijn muzikanten-zijn vond. Maar de eerste shoots zijn leuk geworden.

Tegen de avond rijden we New Orleans binnen. Wat een stad is dit. Feestgangers die ons de weg naar ons appartement regelmatig blokkeren, taxi's in elke straat, hotdog kramen die overdwars op de toch al smalle straten staan.

Ons appartement ligt op een halve blok huizen van Boubonstreet, het middelpunt van het feestgedruis. We wonen nu boven het enige schnitzel-café van New Orleans. Wie ooit bedacht heeft een schnitzel paradijs in New Orleans te beginnen, weet ik niet, maar die heeft wel een behoorlijk vrije geest gehad. Ons balkon van 12 bij 2 meter ligt aan de straat. Een majestueuze plek om naar de straat, de stad en zijn kostgangers te kijken.

New Orleans is lastig te beschrijven aan mensen die er nog nooit zijn geweest. Het is om te zien misschien wel 1 van de mooiste steden van Amerika. Kleine straatjes, huizen met Spaanse balkonnetje en bloemen en veel leuke winkeltjes en restaurantjes met terassen. Dat klinkt bijna lieflijk en dat is het ook, maar het is ook iets anders. Alles loopt hier in het extreme door elkaar. Alleen al in de Franse Quarter, wat eigenlijk niet eens zo groot is, is het een onwaarschijnlijke combinatie van architectuur, kunst, muziek, sex en eten. Alles is er en zit gewoon naast elkaar. In de ene tent staat een tam Jazz orkest de solo te begeleiden van een stokoude klarinetist, aan de overkant van de straat staat een hardrockband te beuken, door de ramen van een romantisch huis schreeuwen dragqueens met iets te lage stemmen om aandacht, een deur verder speelt een Brass Band heerlijk funk, daarnaast zit een peepshow genaamd "barelyl legal", op een hoek van de straat zitten een violiste en een gitariste onwaarschijnlijk goed nummers te spelen die het midden houden tussen zwaar klassiek, jazz en zigeunermuziek, een block verder zit een man bijna ontkleed met een plastic paardenkop op zijn hoofd op een paar emmers te tikken, in een zaal vol feestende mensen staat een grote band jaren 70 disco en funk de zaal in te spuwen, kunstenaars tonen hun werk in mooie ateliers, voodoo priesters die je van je demonen af helpen, kleine Cajunstyle honky tonks om heerlijk te eten en grote sjieke balzalen waar uitgebreide culinaire diners worden geserveerd. En overal is muziek....over al.

En zo extreem als de omgeving is, zo extreem van soort zijn ook de bezoekers. Half ontklede Engelse dronkaarden, vrijgezellenfeestjes verkleed als engeltjes, opgekrikte rappers, vrouwen op veel te hoge hakken met veel te strakke jurkjes, groepjes vrienden op stap zonder de vrouw, groepjes vriendinnen op zoek naar lust, brave stelletjes, muziekliefhebbers, losers en zwervers, zakenlui. Alles door elkaar. En dat in een prachtige Spaans aandoende omgeving en een temperatuur van ongeveer 22 graden. En dat alles onder wakend oog van de New Orleans Police force die op elke hoek van de straat aanwezig is en vooral dient als decor voor menig uitgelaten vriendinnen groepje die graag met de officier en zijn paard op de selfie wil.
En de Mississippi stroomt rustig door.

Uiteraard is het eten hier weer fantastisch. Het ziet er vaak niet echt fraai uit, maar het smaakt allemaal zo lekker. Dus na een bord Jambalaya en blackened garnalen en een flinke portie breadpudding hebben we ons gestort in Bourbonstreet. Al je zintuigen worden tot in de extremen geprikkeld. Vlak na middernacht op ons balkon geslopen en vanuit onze loge nog een uurtje de feestgangers bestudeerd.Read more
See translation
0 likes
Traveler Paul Chevrolet is Goin’ South
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- May 1, 2015, 10:20pm
- 🌙 21 °C
- Altitude: 21 m
- United States Louisiana Orleans Parish New Orleans McDonogh Monument 29.951066, -90.07153229°57’4” N 90°4’18” W
Day 12
I'm just a girl
May 1, 2015 in the United States ⋅ 🌙 21 °C
Dag 1 van Jazzfest in New Orleans start met een heerlijk loopje van 5 kilometer van ons huis naar het festivalterrein. Dwars door de "zwarte" wijk Treme ( voor diegene die de gelijknamige tv-serie nog niet gezien hebben, ga dat doen. Is de mooiste serie die ik ooit gezien heb). We worden door de bewoners na geroepen. "Have fun on Jazzfest". Ja, vier witte mannen met korte broeken en rugzak maakt gelijk duidelijk wat je komt doen in de Treme.

Jazzfest is zo'n festival waar het programma er niet toe doet. Het is prachtig weer, er zijn 12 podia, er is heerlijk versgemaakt eten en drinken te over en je deelt het met nog 60.000 liefhebbers. Dus ja, wat kan er mis zijn. Niks.

We ontbijten maar gelijk uit 1 van de vele stalletjes: een mufuletta (dik belegd broodje met ham, kaas, olijven en kappertjes), broodje brisquet (zacht klaargestoomd rundvlees) en een broodje creoolse kip. Uiteraard afgesloten met frozen Mango.

De muziek is vandaag zo divers als het maar kan zijn. We beginnen met Kirsten Diable. Volgens Steef een vrouw met vele kwaliteiten: lange benen, hot pants aan, grote elektrische gitaar om haar schouders, lekker zingen, lang blond haar, fijne liedjes en een lekker portie uitstraling. De eerste ontdekking is alvast in de pocket.
Paloma Faith brengt een aangename revue van popmuziek met zang en dans, Chermaine Neville kan de familievlag niet helmaal dragen, Erica Falls RnBt relaxed door de set, The Jambalaya Cajun Band laat zien dat 50 jaar dezelfde liedjes spelen best kan (we zijn de Rolling Stones van de Cajun, grapte de violist in hoogopgetrokken bandplooibroek met rode bretels), Shooter Jennings (zoon van Waylon en Jessi Colter) zingt de laaste sporen van een fles Bourbon van zijn stembanden, Rosie Ledell trekt als een waanzinnige aan haar trekzak, Dirty Dozen Brass Band spelen een spetterende lange set New Orleans funk, Rockin Dopsie raspt zijn vingers kapot op een wasbord terwijl hij zo vals als een kraai Zydeco klassiekers speelt en No Doubt sluit op een overvolle weide de dag af met een springerige set liedjes die alle kanten uitvliegen maar perfect passen bij het warme weer.

Het kippenvel momentje kwam van Reverend John Wilkinson. De Dominee begint zijn set met redelijk uitgekauwde blues schema's, met teksten die in elke regel getuigen van de geneugten van het geloof en de heer. Na een nummertje of 5 krijgt 1 van zijn 3 dikbillige dochters de ruimte om in het tussenstuk haar getuigenis van de heer in zang om te zetten. Op aansporen van haar vader blijft het tussenstuk zich maar herhalen en dochterlief gaat steeds dieper in haar hart en schreeuwt annex zingt annex scheurt het er uit. Je voelt het borrelen in de enorme tent met ongeveer 1500 zittende mensen. De eerste mensen staan op, er worden aanmoedigingen geschreeuwd naar het podium, overal in de enorme zaal getuigen mensen van hun geloof door keihard "Yeah" te schreeuwen na elke regel tekst. En bij de 10e herhaling van het tussenstuk zang door dochterlief explodeert de zaal. En golf van geschreeuw, gefluit, geroep, en gegil vult de hele tent en houdt minuten aan. Iedereen staat op. Boem! Collective effervescence in zijn puurste vorm heb ik geleerd bij sociologie (zoek maar op, is van Durkheim).
Kippenvel tot in m'n bilnaad. Je zou er bijna van gaan geloven.

Maar naast de muziek was er natuurlijk het eten: aarbeien-balsamico-ijs, etouffe van rivierkreeftjes, creoolse broodje gevuld met worst, pepperoni en mozzarella, Jambalaya, broodpudding met witte chocolade, garnalenbroodje, red beans and rice, Crawfish strudel en veel heel veel strawberry-lemonade.

Fijne dag dus.

Om 1 uur 's nachts maken we nog een rondje door de stad. De grote meerderheid van de bezoekers op Bourbonstreet is ladderzat of knetter stoned. Midden op de straat staat een groot houten kruis met daaromheen een aantal mensen die het geloof uit schreeuwen. Op deze plek proberen mensen te overtuigen van een braaf christelijk leven lijkt mij redelijk zonde van je tijd. 1 van de discipelen is met de Bijbel in de hand, wijzend naar verschillende citaten uit het oude testament in gesprek met een man van een jaar of zestig, type zwerver. Maar de blik van de man verraad dat zijn gebruik van geestverruimende middelen een goed gesprek op basis van inhoud in de weg staat. Hij doet alsof hij luistert, maar concentreert zich scheelkijkend maar op 1 ding: niet omvallen.

Wij vallen om 2 uur ook om en gaan na een afzakkertje op op ons terras naar bed. Beneden houdt het feestlawaai nog uren aan.Read more
See translation
0 likes
Traveler Paul Chevrolet is Goin’ South
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- May 2, 2015, 10:20pm
- 🌫 20 °C
- Altitude: 21 m
- United States Louisiana Orleans Parish New Orleans McDonogh Monument 29.951066, -90.07153229°57’4” N 90°4’18” W
Day 13
Moon over Bourbon Street
May 2, 2015 in the United States ⋅ 🌫 20 °C
Tweede dag Jazzfest. De heenweg lopend door Treme gebruiken we om extra opnamen te maken voor de videoclip. Treme leent zich daar perfect voor met zijn mooie Victoriaanse huizen met veranda's en trapjes om de voordeur te betreden. Soms in perfect gerestaureerde toestand, maar vaak ook afgebladderd of zelfs compleet vervallen. Veel oude verrotte stoepen voor de deur en mooi oude bomen met veel aftakkingen. Daarnaast is Treme de oudste "zwarte" wijk van Amerika en is de broeinest van muzikaal New Orleans. Dus hoe toepasselijk willen we het hebben. Veel passanten vragen zich wel af wat ik precies zit te doen zittend tegen een oude verwoeste Amerikaanse bak mijn mond bewegend op muziek uit de iPhone.

De laatste opnamen voor de clip hebben we vannacht gemaakt op Bourbon street. Was heel erg grappig om te doen. Hoewel het vannacht volle maan was en de neonreclames die aan elk café hangen bulten licht geven, zou het toch onvoldoende licht zijn voor de clip. En ons idee was dat ik in een behoorlijke pas tussen het feestende volk door ons nummer zou zingen/playbacken. Gert Jan bediende de de camera en moest achteruit door Bourbonstreet lopen om mij te filmen, Ries zou Gertjan geleiden door de mensenmassa en Steef zou er naast lopen met een lamp om mijn geplayback uit te lichten met een zaklamp. Al gelijk in de eerste take bleek dat dit fantastische beelden oplevert. Mensen reageerden allemaal heel grappig als we in gezwinde spoed door het volk heen playbackten. High fives, zwaaiende mensen, toegeworpen glimmende kralenkettingen (is een bijzondere gewoonte hier om bij festiviteiten kralenkettingen te gooien), gekke bekken en gejuich maakte de beelden bijna geregisseerd. Rond 1 uur vannacht waren we klaar en hebben we een afzakkertje gepakt in de oudste kroeg van New Orleans, Lafittes Blacksmith shop.

Maar eerst was daar nog de tweede dag van het Jazzfest. De zaterdag, we waren gewaarschuwd, is de drukste dag van het festival. Nou druk was het. Er was geen doorkomen aan. Overal mensen, mensen, mensen. Dus zwerven van podium naar podium was er niet bij. Selectief kiezen en op tijd op je plek zijn was het devies .

De eerste was Marcia Ball. In Europa een totaal onbekende dame, maar een grote dame in New Orleans. Gekleed alsof de de huishouding zo gaat doen en met een uitstraling van een gemiddelde huisvrouw gaat ze met haar benen gekruist achter haar piano zitten. Ze begint te spelen en je denkt, oe oe, die dame kan de boogie op de piano spelen. Vervolgens begint ze te zingen met een vergruisde stem en valt een rete strakke band in met een vette hammondorgel en een vierkoppige blazerssectie. In een set van ruim een uur neemt ze ons mee langs talloze plekken in Louisiana. Als ze de ballad "Lousiana they tried to wash you away", over de Katrina ramp, inzet krijgt ze het veld met 20.000 man doodstil.

Marc Broussard soult op het volgende podium als een jonge mengeling tussen Huey Lewis en Southside Johnny een lekker anderhalf uurtje weg. Dan proberen we het podium te bereiken waar de 89-jarige Jerry Lee Lewis ("the last one stading" van de rock en roll dinosaurusen) misschien wel voor het laatst een optreden ten beste geeft
. Nou ja,te beste.....halverwege de set komen we eindelijk aan op het veld. Jerry blijkt al niet meer te verstaan, zijn geram op de piano loopt konsequent een halve tel achter de band aan, hij zit ver voorover gebukt achter zijn piano. Gelukkig speelt de band strak, waardoor de nummers te herkennen zijn. Maar Amerikanen houden nu eenmaal van helden en vergeten deze niet als ze oud en versleten zijn. Dus elk nummer wordt door 30.000 man met gejuich en geklap ontvangen. Als hij zijn set beëindigd met Great Balls of Fire en hij opstaat en zijn afscheidsbuiginkje maakt, zwaaien 30.000 mensen hem uit. Alsof ze willen zeg, dank voor alles en daar ga je. Bewust of onbewust realiseert zich iedereen op de veld dat het heel goed de laatste keer kan zijn dat ze hem live aan het werk zien. Ontroerend.

Elton John pakt het geheel anders aan. Met een totaal over de top geluid, veel bombast, een akelig lelijk pak, 12 synthesizers, een overtuigend goed humeur, Leo Beenhakker uit de tanningsalon op gitaar slingert hij de ene hit naar de andere over het totaal volgepakteveld met 40.0000 loeihard meezingende Amerikanen. Dit wordt ons allemaal te veel....Na Candles in de Wind gaan wij ons heil elders zoeken.

Nog snel een gumbo en een breadpudding met rum gesnoept en nog even met de heupen los bij de gespierde reus op trekzak, Dwayne Dopsie and the Zydeco Hellraisers. Alleen al met zo'n naam verdien je een Award, vind ik.

En voor de foodies, we aten ook nog: crawfish Monica, boudinballs, breadpudding in rum, crawfish enchillada, crawfish sack, oysterpatties, crawfish beignets, alligator pie, fried tomatoes, chicken Po'boy.Read more
See translation
0 likes
Traveler Paul Chevrolet is Goin’ South
- Show trip
- Add to bucket listRemove from bucket list
- Share
- May 3, 2015, 10:20pm
- 🌙 20 °C
- Altitude: 21 m
- United States Louisiana Orleans Parish New Orleans McDonogh Monument 29.951065, -90.07153329°57’4” N 90°4’18” W
Day 14
I know what it is to miss New Orleans
May 3, 2015 in the United States ⋅ 🌙 20 °C
Laatste dag. Jazzfest. Maar eerst kwam 's morgens het bericht dat een bookingsagent in Lafayette graag optredens wil regelen in Louisiana voor ons, "next time we're arround". Dat brengt onze koppen even op hol. Afgesproken dat we met "the dude" in gesprek gaan om te zien wat dat voor een nieuw hoofdstuk kan opleveren.

Jazzfest was vandaag een stuk rustiger. Gelukkig. Veel locals, weinig toeristen. En gelijk is de sfeer anders. Nog relaxter. Ruimte dus om heel veel verschillende dingen te zien:
- Anders Osborne met een rare mengeling van beachboys, New Orleans blues en veel te lange psychedelische solos.
- Decan John is een klein mannetje met een groot orkest op een veel te groot podium
- The Meters met jaren 70 funk, toen hun tijd ver vooruit maar nu enorm ouderwets.
- The Radiators met zeer degelijke oude mannen rock.
- Kim Carson met onvervalste country snik, blonde wapperhaartjes en slidegitaar.
- Lenny Kravitz met veel poses, strak gitaarwerk en een feestende menigte.
- Higher dimension of Praise, gospel in zijn meest eenvoudige soort, groot koor, piano, drum hammond en een voorganger. Maar oh wat lekker is dat.
- The City of Love met nog meer gospel (want ja het is zondag) van een 60 man groot gospelkoor, maar nu gemengd met rap, en breakdance. Wat een feest.
- the Blind Boys of Alabama.......dat is iets speciaals. 4 zwaar bejaarde blinde mannen worden begeleid door een heerlijke band. De mannen klinken individueel zeer breekbaar, maar samen is hun gospel zo diep. Ene kippenvel moment na het andere. Al 75 jaar zingen deze "jongens" van een blindenschool in Alabama de sterren van de hemel: "to spread the message" . Het 5e lid kan niet meer mee op tour, te oud. Maar na 3 nummers wordt deze stokoude man het podium op geduwd in een rolstoel. Hij zit ineen geschrompeld in een iets te roze (en iets te groot) pak en begint een mop te vertellen die ellenlang duurt. Als hij klaar is liggen de andere 4 boys in een deuk. Wij hebben er niet veel van begrepen. Dan zingt hij een deuntje, wordt omhoog getrokken door twee helpers die hem heftig heen en weer schudden. Het moet op dansen lijken. De zaal gaat uit zijn dak. Hij wordt weer afgevoerd en de overige 4 zetten de show voort. Als 1 van de blind boys ook nog zingend de zaal in gaat lopen, explodeert het publiek in de enorme tent.
- The O'Jays in witte pakken met danspasjes zetten ze de hele Congo-weide op de kop.
- Steve Winwood speelt zo saai als dat hij er uit ziet.
- Trombone Shorty geeft al een korte gast performance bij Lenny Kravitz (hij is oud bandlid bij Lenny). Maar met een soloshow na Lenny mag hij het festival afsluiten. Doet hij elk jaar. Opgegroeid in de Treme, de wijk waarin het festival plaats heeft, is dit een thuiswedstrijd en dat is te merken. Beukend en met ongelofelijk veel energie zet hij als laatste de weide met 40.000 man in vuur en vlam met zijn lekkere mengeling van funk, hardrock, jazz en latin.

Nog snel na de laatste noten de voedsel stalletjes af om die dingen te eten die we nog niet hadden gehad. Tot het laatste bordje smaakt alles te gek (jamma jamma, fried plantanes, kip op een stokkie, alligatorsauce piquante shrimp, grits, pecan catfish, pecan bourbon icecream, crawfish bread, boiled crawfish)

En dan naar ons appartement, inpakken. Dan zit de de reis erop. Twee weken was te kort is de conclusie. Maar gelukkig hebben we de foto's nog. En de nieuwe single.....en de videoclip.

Let's take a ride from Nashville tot New Orleans..........binnenkort te koop.Read more
See translation
0 likes

Paul Chevrolet is Goin’ South

Video killed the radio star

I'm just a girl

Moon over Bourbon Street

I know what it is to miss New Orleans