Reset search
Bolivia
Satellite

Bolivia
Cochabamba

Discover travel destinations of travelers writing a travel journal on FindPenguins.
Top 10 Travel Destinations Cochabamba
Show all
Travelers at this place
    • Zuid Amerika
      211
      Day 13

      Dag 13: Salar de Uyuni (part two)

      July 17 in Bolivia ⋅ 🌙 12 °C

      Uyuni ligt op 3600 meter boven zeeniveau. We zijn daarom de afgelopen dagen in etappes hoger de Andes ingegaan om aan de hoogte te wennen. Maar nu zijn we eindelijk hier!
      Manuel neemt ons mee in zijn rode jeep. Het is prachtig weer: strak blauwe hemel en een heerlijk zonnetje dat ons op warmt. Zonnebrillen mee om niet teveel blootgesteld te worden aan de UV-stralen en het felle licht.
      We rijden de witte vlakte op. Wauw wat een uitzicht! Het lijkt op sneeuw in Lapland, maar dan anders en vooral niet koud. Surrealistische! 13.000 km3 zoutvlakte, 40.000 jaar geleden ontstaan uit twee meren. Eerst kon het smeltwater niet weg. Later droogde de meren op en ontstond Salar de Uyini.
      De hele middag zijn we op de zoutvlakte en laten we wat we zien op ons in werken. Genietend van de zon na een aantal koude dagen.
      Manuel houdt van gekke foto-experimentjes en daar doen we braaf aan mee. Het resultaat is toch wel grappig.
      Het hoogtepunt van de dag is het zien van de zonsondergang op deze bijzondere plek. En daar hoort natuurlijk een biertje bij.
      ‘s Avonds nemen we de nachtrust op weg naar Cochabamba.

      Uyuni ligger 3600 meter över havet. Vi har därför åkt i etapper högre upp i Anderna under de senaste dagarna för att vänja oss vid höjden. Men nu är vi äntligen här!
      Manuel tar oss med i sin röda jeep. Vädret är vackert: klarblå himmel och en härlig sol som värmer oss. Vi tar med oss solglasögon för att inte utsättas för mycket för UV-strålar och starkt ljus. Vi kör in på den vita slätten. Wow vilken utsikt! Det ser ut som snö i Lappland, men annorlunda och framför allt inte kallt. Surrealistiskt! 13 000 km3 saltsläta, skapad av två sjöar under 40 000 år. Smältvattnet kunde inte rinna bort och när det torkade upp skapades Salar de Uyini. Vi tillbringar hela eftermiddagen på saltöken och njuter av solen efter några kalla dagar. Manuel gillar tokig fotoexperiment. Resultatet är kul. Dagens höjdpunkt är att se solnedgången på denna speciella plats. Och då ingår förstås en god öl.
      På kvällen tar vi nattbussen till Cochabamba.      Read more

      See translation
    • Zuid Amerika
      Day 14

      Dag 14: Cochabamba here we are!

      July 18 in Bolivia ⋅ ☀️ 7 °C

      Om 6.00 uur rollen we enigszins brak de nachtbus uit. Het was weer een wilde tocht met een buschauffeur die naar onze smaak net wat te hard reed over de kronkelwegen in de bergen, Maar we hebben ook geslapen in de comfortabele ligstoelen. In dit land rijden geen treinen, dus de nachtbus is het vervoersmiddel voor lange afstanden.
      We zijn in Cochabamba, Markus tweede jeugdstad in Bolivia. Hier woonde hij van zijn 10e tot 16e, Hier heeft hij met zijn broers en zus op de Zweedse school gezeten, waarvan drie jaar intern op internaat, omdat zijn ouders in de jungle werkten.
      31 jaar geleden waren Markus en ik hier samen voor het laatst, we kenden elkaar toen nog maar net. Overal herinneringen en heel veel veranderingen.
      We worden hartelijk ontvangen door Juan Carlos, een goede vriend van Markus’ vader. Samen hebben zij ontwikkelingswerkprojecten opgezet en opgebouwd. Ze werken nog steeds samen. In april was Farfar (opa) zelf nog hier.
      We mogen het appartement van Juan Carlos lenen. Na prima en minder prima hotels, nu een mooie eigen stek in het centrum van Cocha, wat zijn we toch bofkonten! En eindelijk ook weer zomerse temperaturen.

      We ontdekken de stad met de micro, de kleurrijk bus die je overal ziet rijden. We bezoeken de Zweedse school, die nu een school is voor kinderen met een beperking. Voor Markus een heel bijzondere dag. Hij roept de hele tijd ‘jongens, we zijn in Cochabamba!’

      Klockan 06:00 rullade vi lite möra ur nattbussen. Det blev ännu en vild tur med en busschaufför som kör lite för fort för vår smak på de slingrande vägarna i bergen, men vi sov även en god stund i de sköna ligstolarna. Det finns inga tåg i det här landet, så nattbussen är transportmedlet för långa sträckor.
      Vi är i Cochabamba, Markus andra barndomsstad i Bolivia. Han bodde här från 10 till 16 års ålder. Här gick han svensk skola med sina bröder och syster, varav tre år på internatskola, eftersom hans föräldrar arbetade i djungeln. Markus och jag var senast här tillsammans för 31 år sedan, vi hade precis träffats . Minnen överallt och massor av förändringar.
      Vi välkomnas varmt av Juan Carlos, en god vän till Markus pappa. Tillsammans har de satt upp och byggt upp utvecklingsprojekt. De arbetar fortfarande tillsammans. Farfar var senast här i april. Vi kan låna Juan Carlos lägenhet. Efter bra och mindre bra hotell, nu ett härligt krypin i Cochas centrum, vilken tur vi har! Och äntligen sommarvärme igen.
      Vi upptäcker staden med mikron, den färgglada bussen som köra överallt här. Vi besöker Svenska skolan som nu är en skola för barn med funktionsnedsättning. En väldigt speciell dag för Markus. Han ropar hela tiden "hör ni, vi är i Cochabamba!"      Read more

      See translation
    • Zuid Amerika
      11
      Day 15

      Dag 15: La Cancha en Johnny

      July 19 in Bolivia ⋅ ☀️ 25 °C

      Een vaste plek hebben, geeft rust om ieder lekker je eigen ding te doen: uitslapen, op het balkon zitten kletsen of een boekje lezen, eigen ontbijtje maken met groente en fruit (daar doen ze hier niet aan).
      Na een luie ochtend lopen we naar de Cancha, een immens grote markt waar de Bolivianen alles kopen en verkopen. Je kan het zo gek niet bedenken of je vindt het daar!

      In de avond ontmoeten we Johnny Fuentes, Markus’ jeugdvriend. Een fijn en hartelijk weerzien. Johnny neemt ons mee naar een typische peña, waar de traditionele band Amaro speelt. Weer een heel andere sfeer dan in Salta, maar ook hier wordt vol toewijding gedanst en gezongen. En, ja ook wij doen mee.
      We eindigen in een Karaokebar. Bijzonder om te zien hoe Karaoke hier beleefd wordt. Mannen en vrouwen staan mega serieus te zingen voor een vrijwel lege zaal, misschien omdat bijna iedereen vals zingt 🤪. Maar dat kan de pret niet drukken. Wij kunnen natuurlijk niet achterblijven en geven een heus gezinsoptreden.
      Fantastisch om Johnny weer te zien en via hem een inkijk te krijgen in het uitgaansleven hier.      Read more

      See translation
    • Zuid Amerika
      Day 17

      Dag 17: natuurpark Pairumani

      July 21 in Bolivia ⋅ ☀️ 21 °C

      21 juli, de verjaardag van mijn moeder. Ze is er al anderhalf jaar niet meer, en nog steeds heb ik de neiging haar te bellen, ook nu. Ik had haar zo graag verteld over deze fantastische reis. In de katholieke kerk van Cocha bidden we een gebedje voor haar ❤️.
      Daarna gaan we naar natuurpark Pairumani. Gisteren zeiden we nog dat het goed gaat met onze magen, maar vannacht is Abel ziek geworden. Hij blijft thuis in zijn bedje.
      Johnny wijst onderweg overheidsgebouwen aan en vertelt over de corruptie in zijn land. Wil je bijvoorbeeld een baan bij de overheid, dan moet je lid zijn van de politieke partij die aan de macht is en 10% van je salaris afstaan aan de partij. Voor ons onvoorstelbaar, maar hier een deel van het systeem.
      Als we aankomen in het park.
      Zien we overal gezinnen kamperen en barbecueën, een geliefd zondagsuitje. De tocht naar boven is best pittig, het uitzicht prachtig. Het Andesgebergte ziet er iedere keer weer anders uit, deze keer hebben we uitzicht op een diepe kloof en de stad Cochabamba.

      21 juli, min mammas födelsedag. Vi saknar henne nu ett och ett halvt år, och jag har fortfarande en längtan att ringa henne, även nu. Jag hade gärna berättat för henne om denna fantastiska resa vi gör. Vi går till katolska kyrkan i Cocha och ber en bön för henne❤️. Sedan åker vi till Pairumani Naturpark.
      Igår sa vi att våra magar mår bra, men i natt blev Abel sjuk. Han stannar hemma i sin säng. Johnny visar oss på regeringsbyggnader längs vägen och berättar om korruptionen i sitt land. Om du till exempel vill ha ett statligt jobb måste du vara medlem i det politiska partiet som har makten och skänka 10 % av din lön till partiet. Overkligt för oss, men här är en del av systemet. När vi kommer till parken ser vi familjer som campar och grillar överallt, en populär söndagsutflykt. Promenaden upp är ganska tuff, men utsikten är vacker. Anderna ser olika ut varje gång, denna gång har vi utsikt över en djup ravin och staden Cochabamba.      Read more

      See translation
    • Zuid Amerika
      Day 18

      Dag 18: verslavingskliniek

      July 22 in Bolivia ⋅ ☀️ 13 °C

      54 jaar geleden vertrokken Mary en Klas Gunnar Axelsson met vijf zoontjes op een vrachtschip via Chili naar Bolivia (markus was 1 jaar). Hun droom was missie- en ontwikkelingswerk doen en Klas Gunnar werd pastor.
      Eind jaren 80 kwamen ze in het jungle-gebied Chapare terecht, waar veel boeren coca verbouwen. Eerder werden ze al geconfronteerd met kinderen die onder de bruggen van Cochabamba leefden en lijm snoven. Mary en Klas Gunnar besloten een opvanghuis te starten voor (verslaafde) kinderen in Chapare. Later startten ze als tweede fase een kliniek voor jongeren in Cochabamba. Vriend Juan Carlos raakte toen ook betrokken.

      Vandaag bezoeken we met Juan Carlos de kliniek in Cochabamba, waar inmiddels jonge mannen van 18 tot 30 behandeld worden. Ze worden geplaatst via de rechtbank en hebben vaak een ernstig criminele achtergrond. Er worden zo’n 40 mannen behandeld op twee afdelingen. Met name de eerste afdeling, waar ze binnenkomen, is heftig. Het afkicken brengt veel angsten met zich mee waardoor jongeren zich zelf beschadigen of proberen te ontsnappen. Er is veel structuur en alles ziet er goed georganiseerd uit. Heel anders dan 31 jaar geleden toen we de kliniek, die nog in de jungle was, bezochtten. Toen erg armoedig door weinig middelen, het was meer een dak boven het hoofd. Nu behandeling, goed eten en prima ruimtes (nog steeds niet te vergelijken met de luxe die wij in Nederland hebben). Juan Carlos is duidelijk de baas hier. Twee jongens liggen vast op bed, omdat ze geprobeerd hebben te ontsnappen. Hij spreekt hen streng toe. Ze weten dat dit hun laatste kans is. De rechter zal hen naar de gevangenis sturen en het is bekend dat daar veel misbruik plaatsvindt. Een tante van een van de jongens zit verdrietig in de wachtruimte en heeft een lange reis gemaakt toen ze hoorde dat haar neef zijn plek in de kliniek op het spel had gezet. Ouders zijn niet in beeld.
      Met privacy komt het niet zo nauw. We worden overal rondgeleid, zelfs waar een groepsessie bezig is. Goed leiderschap en grenzen stellen is hard nodig. De kliniek heeft eerder bijna moeten sluiten, omdat het personeel stal en er chaos was. De overheid betaalt niets voor meerderjarigen. Alles wordt betaald door de kerk en Juan Carlos, soms ook ouders. In de kliniek werken psychologen, een medicus, sociaal-pedagogen en bewakers.
      Elias en Jona (Abel is nog ziek) zijn onder de indruk en realiseren zich hoe goed zij het getroffen hebben en welke kansen zij krijgen. Het voelt ongemakkelijk om in een kring te staan met deze kansarme jongens die nog zo’n lange weg te gaan hebben en het misschien niet gaan redden. Sommigen kijken je leeg en moedeloos aan, anderen zijn nieuwsgierig. Op de tweede afdeling is duidelijk een andere stemming/sfeer en merk je dat de jongens al verder zijn in hun proces. Opnames duren ongeveer drie jaar en er is nog lang nazorg, omdat terugval veel voorkomt. Ze worden niet losgelaten. Vaak zijn er veel problemen in de gezinnen en moeten de jongens alles op eigen kracht doen.
      Als de jongens stabiel zijn wordt onderwijs aangeboden, sommigen gaan uiteindelijk naar de universiteit, anderen krijgen een leerplek om een vak te leren. Voor Nederlandse begrippen lijkt dit normaal, maar in dit land is deze opzet en hulp echt uitzonderlijk.
      Juan Carlos legt niet voor niets zijn hart en zijn geld in dit werk. Hij is als jongere zelf ook vele jaren verslaafd geweest en pas na een opname en behandeling gaan studeren. Hij is nu psycholoog, geeft les aan de universiteit, heeft meerdere bedrijven en is een welvarend man. Hij is ook vader van acht kinderen en voedt de jongste drie alleen op. Zijn geloof helpt hem elke dag om koers te houden, vertelt hij. Hij ziet Markus’ vader als zijn moreel en geestelijk mentor, ze hebben nog steeds veel contact.

      Het bezoek heeft me geraakt, niet alleen vanwege mijn hulpverlenershart, maar ook omdat we zien wat Markus’ ouders hier samen met anderen opgebouwd hebben en hoe dit een verschil kan maken. Soms wordt er negatief gedaan over geloof, dat is niet meer van deze tijd. Toch biedt dit hier veel mensen houvast en richting om vanuit een goed hart het juiste te doen.

      In de avond zijn we uitgenodigd in het familierestaurant van Johnny, waar meerdere van zijn broers en zussen werken. Hun specialiteiten is gedroogd lamavlees met aardappels, ei en mais. Het smaakt ons goed.
      Markus heeft met Johnny, Oswaldo en Orlando in een bandje van de de kerk gespeeld en er worden veel herinneringen over deze tijd opgehaald. Twee zoons van Oswaldo spreken goed Engels, waardoor ook de jongens een levendig gesprek raken.

      För 54 år sedan åkte Mary och Klas Gunnar Axelsson med fem söner på en lastbåt via Chile till Bolivia (Markus var 1 år). Deras dröm var att göra missions- och utvecklingsarbete och Klas Gunnar blev pastor.
      I slutet av 1980-talet flyttade de till Chapares djungelområde, där många bönder odlar coca. Tidigare konfronterades de med barn som bodde under Cochabambas broar och sniffade lim. Mary och Klas Gunnar bestämde sig för att starta ett barnhem för (beroende) barn i Chapare. Senare, som en andra fas, startade de en klinik för unga i Cochabamba. Vännen Juan Carlos började då också engagerade sig.

      Idag besöker vi kliniken i Cochabamba med Juan Carlos, där unga män från 18 till 30 behandlas. De placeras genom domstolen och har ofta en allvarlig kriminell bakgrund. Ett 40-tal män vårdas på två avdelningar. Den första avdelningen, där de startar, är särskilt intensiv. Att sluta använda droger kan medföra ångest som gör att man skadar sig själv eller försöker fly.
      Det är mycket struktur och allt ser välorganiserat ut. Mycket annorlunda än för 31 år sedan när vi besökte kliniken som då fortfarande låg i djungeln. Då var det ett enkelt hem på grund av brist på resurser. Nu finns det behandling, tillräckligt med mat och ett bra boende (fortfarande inte jämförbar med lyxen vi har i Nederländerna och Sverige).
      Juan Carlos är helt klart chefen här. Två killar ligger fastspända i sängen för att de försökte fly. Han tilltalar dem strängt. De vet att detta är deras sista chans. Domaren kommer att skicka dem till fängelse och det är känt att det sker en del övergrepp där. En faster till en av killarna sitter ledsen i väntrummet efter att ha gjort en lång resa när hon hörde att hennes kusin hade äventyrat sin plats på kliniken. Föräldrar är inte med på bilden. Integritet är inte så mycket av ett problem. Vi visas runt överallt, även där en gruppterapi pågår. Bra ledarskap och att sätta gränser behövs verkligen. Kliniken fick tidigare nästan stänga eftersom personalen stal och det blev kaos. Staten betalar ingenting för ungdomar över 18. Allt betalas av kyrkan och Juan Carlos, ibland också av föräldrarna. På kliniken arbetar psykologer, socialpedagoger och vakter. Elias och Jona (Abel är fortfarande sjuk) är imponerade och inser hur bra de har det och vilka möjligheter de får. Här bor killar som fortfarande har en lång väg att gå och kanske inte kommer att klara sig. Vissa tittar tomt och förtvivlat på oss, andra är nyfikna. Det är helt klart en annan stämning på andra avdelningen och man märker att dessa pojkar redan har kommit vidare i sin process. Behandlingarna tar cirka tre år och det är lång eftervård, eftersom återfall är vanliga. Det är ofta många problem i familjerna och killarna måste göra allt på egen hand. När de är stabila erbjuds utbildning, några går så småningom till universitetet, andra får en lärlingsplats för att lära sig ett yrke. Detta verkar normalt sett utifrån holländska och svenska standarder, men i det här landet är denna behandling och hjälp verkligen exceptionell. Det är inte utan anledning som Juan Carlos lägger ner sitt hjärta och sina pengar på detta arbete.
      Som ung var han själv beroende i många år och började studera först efter intagning och behandling. Han undervisar nu på universitetet, har flera företag och har det bra. Han är också pappa till åtta barn och uppfostrar de tre yngsta ensam. Hans tro hjälper honom att hålla riktning varje dag, säger han. Han ser Markus pappa som sin moraliska och andliga mentor, de har fortfarande mycket kontakt.

      Besöket berör mig, inte bara på grund av mitt arbete inom det sociala, utan också för att jag såg vad Markus föräldrar har byggt här tillsammans med andra och hur de gör skillnad. Ibland pratar man negativt om tro, och säger att det inte längre är av denna tid. Ändå hittar många människor vägledning i tron och hjälper det dem att göra det rätta utifrån ett gott hjärta.

      På kvällen är vi bjudna till Johnnys familjerestaurang, där flera av hans bröder och systrar arbetar. Deras specialitet är torkat lamakött med potatis, ägg och majs. Det smakar gott! Markus spelade i ett kyrkband med Johnny, Oswaldo och Orlando och många minnen kommer tillbaka från den tiden. Två av Oswaldos söner talar bra engelska, vilket gör att också ungdomarna kan föra livliga samtal.      Read more

      See translation
    • Zuid Amerika
      Day 16

      Dag 16: Wilstermann en verassing

      July 20 in Bolivia ⋅ 🌙 12 °C

      Terwijl Markus en ik al snotterend thuis bleven, gingen de jongens naar de sportschool. De nachtelijke bustochtjes met een raam open vanwege de ventilatie door de stoffige bergen, eisen hun tol.
      In de avond gaat het gelukkig beter en is er een verrassing. We worden door Jona, Elias en Abel meegenomen naar een knus restaurant met heerlijk eten. Een bedankje voor de mooie tijd die we hier hebben. De jongens zijn verbaasd dat ze nog geen behoefte hebben om zelf meer op pad te gaan. Met name Jona had vooraf aangegeven om misschien zelf een paar dagen te willen reizen. Als je al op jezelf woont, ben je niet meer gewend langere tijd met ouders en broers te zijn.
      Onderweg zien we een kleurrijke processie, vermoedelijk ter ere van een heilige.

      Als kers op de taart een activiteit waar de mannen alle vier naar uitkijken: een voetbalwedstrijd bijwonen van Wilstermann, de club van Cochabamba en waar Markus gek van was toen hij hier woonde. Johnny heeft natuurlijk een clubcard en regelt kaartjes.
      Tjonge, wat een ervaring! Het temperament van de Latijns-Amerikanen wordt hier wel duidelijk. Het merendeel van de wedstrijd wordt er gediscussieerd met de scheidsrechter en op de grond gelegen. Spelers kronkelden over de grond van de pijn, om weer vrolijk op te staan als de scheidsrechter niet gevoelig is voor hun actie. De harde kern van de club heeft een eigen vak waar met trommels en toeters de hele wedstrijd vol passie liederen gescandeerd worden. Johnny geeft aan dat het behoorlijk grove verwensingen naar de tegenstander zijn. De supporters staan met ontbloot bovenlijf te springen op de banken. Het is duidelijk dat veel jongeren in deze club een doel vinden in het strijden voor de club (arm en rijk). Als een eigen goal van de tegenpartij wordt afgekeurd en Wilstermann met 0-1 verliest, wordt de stemming grimmig. De scheidsrechters worden onder ME-begeleiding afgevoerd. Er worden lange slurven opgeblazen naar de kleedkamers, zodat de tegenpartij ongeschonden het veld kan verlaten, want er wordt het een en ander naar beneden gegooid van de tribune. Johnny legt uit dat deze wedstrijd niet anders is dan andere wedstrijden. Zo zie je maar weer, ieder land heeft zijn eigen gewoontes.

      Medan Markus och jag stannade hemma med en rejäl förskyllan, gick grabbarna till gymmet. De nattliga bussresorna med öppet fönster för ventilation genom de dammiga bergen har sitt pris. Som tur mår vi bättre på kvällen och får vi dessutom en överraskning. Jona, Elias och Abel tar oss till en mysig restaurang med utsökt mat. Ett tack för den underbara tid vi har här. Pojkarna är förvånade över att de inte känner behov på att resa lite på egen hand. Särskilt Jona hade tänkt att han kanske ville resa några dagar själv. Han bor själv och är du inte längre van vid att vara med föräldrar och bröder under längre perioder.
      På vägen dit ser vi en färgglad procession, troligen för att hedra ett helgon. Grädden på moset är en aktivitet som killarna i vår familj ser fram emot: att gå på en fotbollsmatch av Wilstermann, Cochabambas fotbollsklubb och Markus i klubb när han bodde här. Johnny har såklart klubbkort och ordnar biljetter. Vilken upplevelse! Latinamerikanarnas temperament blir tydligt här. Större delen av matchen går åt till att bråka med domaren och ligga på marken. Spelare vrider sig på marken av smärta, bara för att gå upp glada igen när domaren inte är känslig för deras show. Klubbens hårda kärna har en egen avdelning där sånger skanderas passionerat med trummor och horn under hela matchen. Johnny förklara att det är ganska oförskämda rop mot motståndaren. Supportrarna hoppar på bänkarna med bara överkroppar. Det är tydligt att många unga i denna klubb finner ett mål i vardagen med att kämpa för klubben (rika och fattiga). När ett självmål från motståndarlaget underkänns och Wilstermann förlorar med 0-1 blir stämningen dyster. Domarna avlägsnas under poliseskort. Långa trunkar blåses upp till omklädningsrummen, så att motståndarlaget kan lämna planen oskadda, eftersom saker kastas ner från läktaren. Johnny förklarar att den här matchen inte är annorlunda än andra matcher. Så ser man, varje land har sina egna seder.      Read more

      See translation
    • Amérique du Sud
      1
      Day 193–196

      Cochabamba

      July 11 in Bolivia ⋅ ☁️ 22 °C

      J75

      100km
      16km/h
      834m⬆️ 2015m⬇️
      Max altitude 4122m
      6h28 actif, 10h18 total

      Finalement, nous n’avons pas reçu de visite des villageois, mais nous n’avons pas spécialement bien dormi non plus, attentifs au moindre bruit suspect et surtout avec le bruit des poids lourds montant ou descendant la côte avec le bruit du moteur qui force. Sur le point de se remettre en selle, je me rends compte que ma roue arrière est à plat… et nous n’avons plus de chambre à air de rechange puisque Jérémie les a toutes utilisées hier… pas le choix, nous allons toutes les réparer tant qu’à y être! Plus d'une heure et demi plus tard, le temps de défaire l'équipement, démonter la roue, réparer toutes les crevaisons, remonter le tout, nous sommes sur la route. Au bout de 2h, Jérémie a son tour a eu une crevaison, heureusement nous avions réparé toutes les chambres à air, et que c'est arrivé peu avant le restaurant de notre 2eme déjeuner. Pendant que nous mangeons nos sandwiches aux oeufs frits (une spécialité de la région visiblement), au moins 5 personnes différentes nous ont interpellés : "Il fait froid non?!", nous ne pouvions qu'acquiescer... Nous pensions que nous avions 60km de descente et 40km de plat devant nous... en fait les 60km de descente étaient entrecoupées de petites montées que nous n'avions pas anticipées, et le vent s'est mis de la partie et était contre nous la plupart du temps. C'était assez épuisant! Les descentes n'étaient pas forcément plus reposantes puisqu'il fallait être extrêmement attentifs, la voie est simple dans chaque sens, avec beaucoup de trafic notamment de camions. Certains transportaient d'immenses roches, ou des ballots de recyclage, et n'allaient pas vite dans les descentes, il fallait les doubler prudemment.

      Nous sommes arrivés dans la périphérie de Cochabamba au crépuscule, il y avait pas mal de trafic. Heureusement, nous étions en ville, alors ce n'était pas si problématique d'être arrivés à la noirceur. Cochabamba est une grosse ville, la 4ème plus grosse du pays, mais il semble y avoir beaucoup d'argent ici. Sur la route, nous voyons beaucoup de commerces de toutes sortes. En arrivant dans le quartier de notre Airbnb, c'était une ambiance complètement différente : de grands édifices de condomimums d'au moins 10 étages, partout autour de nous. Beaucoup de bâtiments sont encore en construction d'ailleurs... On sent qu'il y a de l'argent ici! Notre guide dans l'Amazonie nous avait dit que Cochabamba bénéficiait beaucoup de l'argent du narco-trafic, c'est probable parce qu'on a du mal à comprendre d'où vient autant de richesse, d'investissement dans l'immobilier, de voitures dispendieuses (beaucoup de VUS neufs...)...

      Comme prévu, le climat à Cochabamba est plus doux, environ 20 degrés en journée, et c'est probablement plus au soleil. Notre Airbnb est dans un immeuble avec piscine sur le toit. Nous en profitons!

      La première journée à Cochabamba se passe à gérer nos besoins de voyage : réparation de vélo (mon pédalier faisait crrrcrrrcrr dans les derniers 100km...), achat d'articles d'hygiène etc. Quel plaisir de marcher dans la ville en sandales, alors que nous avions si froid dans l'altiplano!

      La deuxième journée, nous faisons un tour en ville pour réaliser à quel point c'est une ville agréable. Il y a un quartier plus historique, très beau et bien préservé. Certaines rues style monumentales rappellent la ville de Mexico. Le reste est occupé par beaucoup d'immeubles en hauteur, mais l'ambiance reste agréable : pas trop de trafic, de bruit, de nuisance. C'est la première fois qu'on se dit qu'on pourrait vivre dans une ville pendant notre voyage. C'est l'anniversaire de Jérémie, nous célébrons dans un bon resto de parilla (grillade). Ça sent l'influence de l'Argentine, tout proche!

      Pour le troisième jour, direction le marché de la Cancha, apparemment le plus gros marché de Bolivie! Jérémie y fait réparer la ligne Entel de son téléphone, je fais remplacer le zipper de mon sac bananes, et on fait quelques emplettes. Et finalement, rangement de nos affaires, éparpillées partout dans notre petit Airbnb, et préparation pour les prochains 6 jours de vélo en direction de Sucre, notre prochaine étape.      Read more

      See translation
    • Andes et Tentes
      Day 133

      Cochabamba Pedale

      May 11, 2023 in Bolivia ⋅ ☁️ 22 °C

      Bien arrivés à Cochabamba hier ! Aujourd'hui nous sommes allés rencontrer Freddy dans son atelier.

      Freddy bosse tout seul dans son association Cochabamba Pedale. Il invente des systèmes qui utilisent des vélos et pédaliers pour servir à autre chose que la simple mobilité. Par exemple, il a créé un vélo moulin pour que les paysans puissent émietter le maïs.

      Après nous avoir expliqué ses projets, il nous a proposé de travailler dans son atelier pour quelques jours. Nous allons essayer de construire un petit commerce ambulant. L'idée est de reprendre son vélo mixeur qui est statique et de reproduire le même principe sur un vélo mobile. Cela permettrait à quelques boliviens de vendre des smoothies dans la rue tout en pouvant déplacer leur stand facilement et d'en vivre. On a trouvé un système qui permettrait de n'utiliser qu'un pédalier. Affaire à suivre      Read more

      See translation
    • SÜDAMERIKA • ROADTRIP
      2
      Day 329

      Cochabamba

      October 10, 2023 in Bolivia ⋅ ☀️ 29 °C

      Wir stehen etwas außerhalb der Stadt bei Javier und seiner Familie im Garten. Dort lernen wir Lisa & Chris aus München kennen und gemeinsam feuern wir am Abend den Pizzaofen an.

      Mit dem Micro fahren wir für 2 BOB (umgerechnet etwa 0,27€) ins Stadtzentrum. Es gibt keine festen Haltestellen, wer mitfahren möchte hebt einfach die Hand und gibt dem Fahrer später Bescheid wenn er wieder aussteigen möchte. Zuerst steuern wir den Palacio Portales an, doch leider sind die Tore über die Mittagszeiten geschlossen.

      Von da aus laufen wir etwa 4km durch die Stadt, vorbei am Plaza 14 de Septiembre bis hin zum Gran Mercado La Cancha. Der Markt setzt sich aus mehreren kleineren Märkten zusammen und soll der größte Straßenmarkt Südamerikas sein. Wir erledigen unsere Einkäufe und verlieren uns in dem riesigen Labyrinth aus schmalen Gassen. Von Lebensmittel, über Spielzeug, Kleidung und Musikinstrumente, Haushaltsgeräte und modernste Technik bis hin zu toten Lamaföten (dazu später mehr aus La Paz) gibt es wirklich alles zu kaufen. Zwischendrin immer wieder kleine Garküchen. Schätzungen zufolge gibt es in Cochabamba mehr als 100.000 Händler mit mobilen oder festen Ständen, die meisten davon befinden sich hier und viele sprechen Quechua.

      Über der Stadt steht die mit über 40m zweithöchste Christusstatue der Welt, das Wahrzeichen der Stadt. Die Statue wurde nach Vorbild des Cristo Redentor in Rio de Janeiro erbaut.      Read more

      See translation
    • TravelerBolivien -Joels Wurzeln 🇧🇴❤️
      5
      21
      Day 1

      Angekommen bei Joels Oma in Cochabamba

      December 6, 2023 in Bolivia ⋅ ☀️ 26 °C

      🛩 Nachdem wir einen Horrorflug mit dauerhaften Turbulenzen über dem Ozean hatten, sind wir um 5 Uhr früh Ortszeit in Cocabamba gelandet :)

      ⛰️Direkt am Flughafen machte sich bei mir der geringe Sauerstoffgehalt durch die Höhe bemerkbar. Cochabamba ist 2500 Meter hoch. Mir war schwindelig und ich hatte das Gefühl der Boden bewegt sich 😄

      🏠🥹❤️Angekommen beim Haus von Joels Oma Yolanda (die beiden haben sich seit 20 Jahren nicht mehr gesehen haben) gab es eine emotionale Begrüßung und gleich erst mal einen Coca Tee (der gegen die Höhe hilft) mit Joels Oma, Onkel Johny und Cousin Louis.

      Mir ging es immer schlechter und Joel merkte die Höhe auch langsam. Also ging es ins Bett. Nach paar Stunden Schlaf ging es mir wieder viel besser aber Joel schlechter. (Kopfschmerzen, Fieber, Müdigkeit) So eine Anpassung an die Höhe kann für unseren Körper echt anstrengend sein.

      🍵 🍗Danach gab es Pollo (Hühnersuppe) mit Salsa von Joels Omi und frische Mango.

      Wir können sagen: Nur hier schmecken die Mangos nach Mangos 😄🥭

      Jetzt ruhen wir uns weiter aus, damit sich unser Körper an die Höhe gewöhnt. Drückt uns die Daumen, dass das klappt, denn in 3 Tagen geht's über 1000 Meter höher nach Lapaz. Wir werden sehen.

      Wir knutschen und drücken euch alle und können jetzt bei 25 Grad schon sagen -> wir sind ganz in Südamerika angekommen.😄 Den Schnee vermissen wir doch nicht 😉😄

      Saludás Joel & Nicole ❤️❤️🇧🇴      Read more

      See translation

    You might also know this place by the following names:

    Cochabamba, كوتشابامبا, Kuchawampa, Кочабамба, ཀོ་ཅ་བང་ལྦ་, کوچابامبا, קוצבמבה, CBB, コチャバンバ, კოჩაბამბა, 코차밤바, Kočabamba, Quchapampa, โกชาบัมบา, Kočabamb, 科恰班巴

    Join us:

    FindPenguins for iOSFindPenguins for Android

    • 2024© FindPenguins
    • Home
    • About us
    • Blog
    • Group Tracking
    • Press
    • Terms
    • Privacy Policy & Cookies
    • Support
    • Legal notice