Sucre (Capital)

Zo...we zijn weer terug in Sucre. Afgelopen twee dagen zijn we naar Potolo geweest...een heel klein dorpje in de bergen ongeveer twee uur rijden van Sucre.....als alles goed gaat.

Woensdagmorgen zijn we vroeg vertrokken met twee kleine rugzakjes met kleding en wat andere noodzakelijke dingen. We hadden dinsdag nog even een zakje of tien met coca ingeslagen en ballonnen en stuiterballen voor de kinderen. De rugzakken hebben we achtergelaten in ons hostel. Met de taxi zijn we naar de Parada salida Aeropuerto (vraag de taxi chauffeur naar de vertrekplaats van de bus naar Potolo) gebracht waar we om acht uur een plaatsje moesten boeken voor de bus. Vijf over acht waren we er.....en met uitzondering van twee plaatsjes naast de chauffeur zat de bus vol. We hebben kaartjes gekocht en zijn wat ontbijtspulletjes bij elkaar gaan sprokkelen en zijn op twee groenten kistjes gaan zitten in afwachting van het vertrek.....dat werd uiteindelijk 10.00 u....of nee, nog een half uur later omdat de chauffeur nog uitgebreid ging zitten eten in één van de kraampjes. Er werd hier en daar al wanhopig ¨vamos¨ geschreeuwd vanuit de bus die nu tot aan de deur volstond met mensen.....lekker warm in het zonnetje. Eindelijk kwam er beweging in het afgeladen werkpaard..
We reden het dorp uit en de bergen in.....en stonden om 11.00 stil voor een slagboom. Wegwerkzaamheden! De weg was enkel toegankelijk tussen 12.00 en 13.00...en tussen 19.00 en 7.00. Wachten dus...een uurtje....en iedereen stapte uit en ging eten kopen bij de kleine kraampjes langs de weg. We raakten in gesprek met de enige andere buitenlander aan boord...een Francaise Cyrine....en spraken af bij aankomst samen op zoek te gaan naar accommodatie. Om een uur of half twee reden we Potolo in....een klein dorpje van ongeveer 1400 inwoners waarvan 700 kinderen/jongeren....waar de tijd stil heeft gestaan...waar de transistor radio helemaal in is....waar verder helemaal niets is. Potolo staat bekend om het mooie handwerk....en om een museum over traditionele geneeskunst met planten, de sleutel was echter al een maand of drie kwijt wisten een aantal bouwvakkers ons te vertellen...museum gesloten dus.. We gingen gedrieën op zoek naar een slaapplek...en dat viel nog niet mee. Er bleek één hostal te zijn, maar daar was niemand thuis. Na een aantal mensen gevraagd te hebben....en enkele straten het centrum uitgelopen te zijn kwamen we uit bij Pablo...de sleutelhouder van Las Cabañas....mooie huisjes welke gebouwd zijn door Duitse vrijwilligers....en zo leuk hadden we in geen tijden gezeten! Ook van dit huisje was maar één sleutel....dus Pablo was voorzichtig.
We hebben onze zooi neergegooid en zijn het dorp ingegaan. De ballonnen, de stuiterballen en de coca viel in goede aarde en overal werden we binnen gevraagd om handwerk te komen bewonderen. We hebben wat gegeten in het enige ¨restaurant¨ van het dorp....en de hoofdstraat naast de kerk. Daarna hebben we een verkenningswandeling gemaakt en wat boodschapjes gedaan om ´s avonds in onze cabaña wat te eten. Er was in het hele dorp bijna niets te krijgen! Ons cena bestond uit een blikje tonijn (zo droog als gort), zakje mayo en ketchup, een paar broodjes en twee flessen bier. We kochten voor de gezelligheid nog wat kaarsen...en dat kwam goed uit want bij thuiskomst (en de rest van de dagen) zaten we zonder stroom. We werden door een vrouw uitgenodigd om de volgende dag te komen lunchen op de boerderij. Leuk!
Al vroeg lagen we in ons mandje om de volgende dag, na een ontbijt met jus en koekjes, op pad te gaan voor lapjes. We hadden om 9.30 een afspraak bij de bankjes op het schoolplein met de leraar van de school....hij zou ons naar een dame brengen voor een demonstratie weven...en waar we de mogelijkheid hadden om lapjes te kopen. Het was leuk! Interessant! En we hebben mooie lapjes gekocht. Daarna zijn we aan de wandel gegaan in de omgeving en hebben we ons gemeld op onze lunchafspraak bij Ramona en haar Carmelo. Het was even zoeken....want ze waren nog aardappels aan het rooien op het land. Een uurtje later zaten we onder een afdakje van takken naast het huis te genieten van aardappeltjes uit de oven, verse koeienmelk met stukjes meuk erin, kaas, een soort tuinbonen in de schil gepoft en ieder een halve gepofte calabas uit de oven. Het was gezellig...er werd gekletst en gelachen...en we gingen met ronde buikjes terug naar onze cabaña om even een tukje te gaan doen. Inmiddels was onze aanwezigheid in het hele dorp bekend....en kwam de één na de andere handwerkmoeder met stofjes aanzetten. We konden het niet laten om nog wat mooie dingen aan te schaffen welke betaald werden met harde munten, cocablaadjes en stuiterballen en ballonnen. Die avond hebben we een paar wortels, een tomaat en een blikje sardines weten te scoren. Met bier en kaarslicht was het weer een feestmaal. Ook nu lagen we er bijtijds in.
Vanmorgen hadden we zowaar zitplaatsen weten te bemachtigen in de bus van 8.30 u. De rit terug naar Sucre ging redelijk voorspoedig.....een kapotte accu....en 1.5 uur wachten bij de wegopbreking....we zijn er inmiddels wel aan gewend! We hebben de tijd gevuld met kletsen!
Bij aankomst hebben we een taxi genomen naar ons hostal.....Cyrine is geld gaan tappen en heeft een buskaartje gehaald voor de bus naar Cochabamba voor vanavond.....de meiden zijn nog wat foto´s laten ontwikkelen om naar Potolo te kunnen sturen als aandenken aan ons bezoek! Want de mensen zijn enorm vriendelijk en gastvrij!!

Al met al twee bijzonder leuke dagen! Veel leuker dan een dagtour welke je kunt boeken in Sucre.Leggi altro