Hope

Vandaag sponsoren we per ongeluk de Flat Earth Society in het dorpje waar Rambo is gefilmd. Bind die sweatband maar om, want we gaan weer op pad.

De eerste paar dagen deden we maar weinig kilometers, maar gisteren en vandaag samen doen we er +1200 km. Er zijn ook vaak werken bezig, want de afgelopen jaren zijn er redelijk wat lawines geweest die delen van de autosnelwegen hebben vernield. Het gevolg voor ons is dat je niet zo snel opschiet op de bergwegen waar er dus ook nog eens werken zijn.

"Dumb en dumber" heeft ons geleerd dat we best niet plassen in een leeg flesje tijdens een lange rit, dus doen we een pit/pis/eetstop in "Hope". Één van de eerste zaken die we zien is een enorm, houten beeld van John Rambo. Erg trots zijn ze hier op het feit dat een deel scènes zijn opgenomen in het dorpje. Het is er wel helemaal niet druk of toeristisch, want in één van de typische diners naast de weg waar we gaan eten, zitten enkel een handvol locals die er hun dagelijkse bestelling komen verwerken. Ons oog valt op "eggs benedict" (twee eieren, Hollandaise saus, dikke lap ham en twee bagels) en een bacon-cheese burger met friet. Nadien valt ons oog ook op het bordje "headquarters flat earth society". Het eten is er zo lekker dat we bijna twijfelen om een lidkaart aan te vragen, maar we zitten boven de IQ-vereisten voor het clubje.

Onze AirBnb voor de komende twee dagen ligt een 15tal km uit Vancouver, in het veel rustigere en groenere North Vancouver. Veel check-ins in Canada zijn "self" check-ins waarbij je de code van de voordeur krijgt van de eigenaar en je dus niet per se iemand ziet bij aankomst. We hoorden de eigenares Barb wel boven met enkele vrienden en dat ze een feestje hadden, maar we wilden hen niet storen, dus maakten we nog een wandeling in een nabijgelegen bos. Barb maakte het verder wel érg gezellig, denken we (Cannabis is legaal in Canada, fun fact tussendoor). Toen we nadien op het terras nog wat zaten te praten kwam ze afgestruikeld door het huis, deed ze de schuifdeur open, stelde ze zich heel wazig voor, sloot de deur en deed deze op slot (!). Gelukkig geraakte we nog via onze kamer binnen. Een halfuur nadien kwam ze nog eens langs en stelde ze zich opnieuw voor. "Hi, I'm Barb." kwam er ineens weer uit in het midden van het tweede gesprek. Barb, de midnight toker. Wat een ervaring.

De laatste ervaring van vandaag: Eva die tijdens het rustig zitten ineens een berenkontje achter een boom ziet wegglippen. Die had vast en zeker ook zin in onze chips. We snappen waarom Barb de deur zo goed op slot houd. Of dacht ze van ons wat beren snacks te maken? We houden onze Rambo sweatbands toch nog maar even aan...Okumaya devam et