Je kunt me volgen op mijn Pacific Crest Trail (PCT) wandeltocht door de Verenigde Staten. Ik zal op deze pagina regelmatig een korte update en enkele foto's plaatsen. Weiterlesen Netherlands
  • Tag 14

    Dag 14, Off trail

    21. Mai in den USA ⋅ 🌬 13 °C

    Het postkantoor in Pie Town sluit om 12:00, dus ik moet er voor die tijd zijn om mijn doos met eten op te halen. Om 6:15 zet ik de benen er weer onder, iets later dan ik had gehoopt, verslapen…

    Ik ben wel lichtelijk teleurgesteld in de progressie van het herstel van mijn voet. Hij is nu wat dik vanaf het midden van mijn voet tot een stuk van mijn scheen. Het vreemde is dat de eerste paar honderd meter wat pijnlijk zijn, maar als ik een ritme kom er niet zoveel aan de hand is. Het is weer een stuk zandweg naar Pie Town, dus de kilometers gaan relatief snel voorbij.

    Ik kom op de Pie Town road wat me doet denken aan Lil Nas X, de hele weg heb ik 🎵I’m gonna take my pack to the Pie Town road, Im gonna hike til I can’t no more🎵 (lichtelijk ironisch, zie hieronder)

    Maar de situatie met mijn voet zit me niet lekker, het zier er erg slecht uit en blijkbaar is een halve dag rust niet voldoende om wat van herstel te zien. Helaas is Pie Town niet de plaats om fatsoenlijk rust te kunnen pakken, het dorp biedt niet zoveel behalve een postkantoor, restaurantje en een hostel. Het hostel wordt druk bezocht door wandelaars, dus daar ga ik geen rust vinden. Daarbij is er ook geen supermarkt, wat ook niet handig is.

    Onderweg zie ik dat er een busservice is naar Albuquerque. Dat staat me wel aan, ik kan daar een hotelletje pakken voor een paar dagen, benen omhoog, ijs erop, maw herstelwerkzaamheden.

    Eenmaal in het dorp bekijk ik mijn opties even, het is 220 dollar enkel 😳 voor de bus. Dat is me wat te gek, dus dat plan valt in duigen. Het volgende dorp is via de kortste weg nog meer dan 100km verderop, ook geen goed plan om die nog te gaan lopen.

    Ik ga eerst maar even mijn pakje halen en daarna naar het restaurant waar we afgesproken hebben. Ik bestel wat eten en zit wat op maps te kijken. Ik zie dat Quemado niet zover is, het heeft een motel en een supermarkt. Ik leg mijn situatie aan de eigenaresse van het restaurant uit en vraag of het makkelijk is om daarheen te liften, waarop ze reageert, blijf je daar in het motel? Mijn zus runt die tent, ik bel haar wel even of ze je komt oppikken.

    Met nog een beetje ongeloof over hoe makkelijk ik een ritje versierd heb ga ik weer aan tafel zitten vertel mijn wandelmaatjes dat ik een paar dagen rust ga pakken oftewel ‘off trail’ ga. Ik zal ze voorlopig niet meer zien, maar je weet nooit. Canada is nog ver.

    Deze beslissing is voor mij wel erg lastig, ik kan me er maar moeilijk bij neerleggen dat dit nodig is. Maar ik ben blij dat ik nu op een bed lig en een zak ijs op mijn been heb. Hopelijk zie ik snel verbetering en kan ik weer aan de wandel🤞.
    Weiterlesen

  • Tag 13

    Dag 13, Davila Ranch

    20. Mai in den USA ⋅ 🌬 23 °C

    Plan vandaag is enkel om naar Davila Ranch te gaan, ik moet mijn enkel wat rust geven. De laatste twee ochtenden zag het er goed uit, een beetje stijf de eerste paar honderd meter maar dan eigenlijk geen klachten. Tot het moment dat ik stop, inmiddels is het niet alleen de enkel de opzwelt maar ook een deel van mijn voet en scheen. Dus een korte wandeling vandaag en een halve dag rust doet me hopelijk goed.

    De wandeling vandaag brengt niet zo heel veel spannends. Er is na een klim tot bijna 3000m een vuurtoren, helaas is de ranger er niet, dus ik kan er niet in. Maar ik kan toch een heel eind weg kijken.

    Verder is het enkel zandweg naar de ranch. Rond het middaguur kom ik daar. Ik ontmoet John, de eigenaar en hij laat me de plaats even zien. Er is een keuken, toilet, douche en een wasruimte. Gebouwd in een soort van schuurtje. Er zijn eieren, uien, aardappelen en bonen voor hongerige wandelaars. Dus ik maak daar maar een mooie lunch van. Gedurende de middag blijven en wandelaars arriveren en tegen de avond zijn we zelfs met zeven. Er zijn niet veel mensen die nu in dit gebied zijn en op een of andere reden zijn ze allemaal hier.

    Ik heb mijn filter gespoeld, de was gedaan en gedoucht. Ik voel me herboren.

    Mijn lunch wordt gereproduceerd in zevenvoud voor avondeten, op wat boomstammen en een gammel tafeltje hebben we een simpel maar erg smakelijk diner.

    Hoewel het heel gezellig is vandaag, wil ik het toch niet te laat maken. Ik moet voor het middaguur in het volgende dorp, Pie Town zijn om mijn pakketje met eten op te halen.

    👋👋
    Weiterlesen

  • Tag 12

    Dag 12, Zo’n dag…

    19. Mai in den USA ⋅ 🌬 24 °C

    Omdat ik gisteren eind van de dag zo zwaar had heb ik vandaag geen wekker gezet, rust is de beste remedie voor een vermoeiend lichaam. Rond zessen raken de eerst zonnestralen mijn tent en dat haalt mij uit dromenland. Mijn enkel lijkt weer wat beter, minder dik wel nog wat gevoelig, laten we vandaag wat rustig aan doen.

    Niet ver van waar ik gekampeerd heb zijn weer twee route mogelijkheden. Een hoge en weer een lage, de lage heeft water. Dus de lage heeft mijn voorkeur, anders moet ik het bijna 20km redden op 1,5 liter water. Ik ben al een tijdje onderweg maar ik heb de afsplitsing nog niet gezien, als ik mijn telefoon erbij pak zie ik dat ik al een heel eind op de hoge route ben. Oeps, water op rantsoen vanaf nu. Het is hier wel mooi en ik krijg een aantal fraaie uitzichten.

    Als later de routes weer gecombineerd zijn ben ik totaal gefixeerd op het volgende waterpunt. Wederom ben ik niet op aan het letten, als ik nog een keer de route check zie ik dat ik er een heel eind vandaan ben. Hoe heb ik dat in godsnaam voor elkaar gekregen. Ik ben niet eerste die hier is gelopen, ik zie een aantal schoenafdrukken en ook pootafdrukken van een beer (😃). Nu ik op de verkeerde route ben betekent dat dus ook dat het water nog verder weg is. Ik bekijk even hoe ik terug kan komen op de CDT, terug gaan is voor mij geen optie, dus ik wil een weg voorwaarts die terugkomt op de CDT. Ik schijn een beetje geluk te hebben vandaag, ik zie een blauwe vlek, wat meestal een meertje oid is en daarna kan ik vrij makkelijk de route weer oppakken. Dus eerst maar naar het meertje, niet al te fris water, maar ik klaag niet.

    Ik doe nog even mijn schoen uit en zie nu dat mijn scheen ook wat rood begint te worden en wat begint op te zwellen. Op advies van mijn zusje leg ik vakkundig een (druk) verbandje. Hopelijk helpt dat wat.

    Richting het eind van de middag kom ik wat grasland achtig landschap en het wit/gele gras doet me denken aan de scene in The Gladiator waar Russel Crowe, ofwel Maximus Decimus Meridius, commander of the Armies of the North, General of the Felix Legions and loyal servant to the true emperor, Marcus Aurelius, father to a murdered son, husband to a murdered wife, uh afijn, ik dwaal af. Waar Crowe hallucineert met zijn vingers door het gras richting vrouw en kind loopt. (Hoewel hij eigenlijk door een tarweveld gaat) Wat een film zeg (ja, ik ik houd me wel bezig hoor 😜).

    Ik maak kamp op ongeveer 26km van een ranch, waar ik morgenmiddag een halve dag rust wil nemen. Dat heeft mijn enkel nu wel echt nodig, ik wil graag vooruit maar het lichaam moet het ook kunnen uiteraard.

    👋👋
    Weiterlesen

  • Tag 11

    Dag 11, Poppin pills

    18. Mai in den USA ⋅ ☀️ 15 °C

    Mijn eerste gedachte als ik wakker word gaan naar mijn enkel. Ik voel niets raars nu, even rotatie maken, hm, lichtelijk pijnlijk als mijn maximaal gestrekt houd. Check twee, visueel. Hij ziet er ok uit, ik kan de contouren van mijn enkel weer herkennen. Goed genoeg voor mij, lets go!

    Voor de zekerheid nog wel wat ibuprofen voordat ik vertrek en dan is het de zandweg opzoeken. Jep, nu is een zandweg, bijna 50km 😳. Maar goed, het gaat initieel door een grote open vlakte, dan een bos, weer een vlakte en nog een bos. Beetje afwisseling is er wel. Ik zie wel veel leven in het bos, herten, kalkoenen en zelfs een vos. Heel cool.

    Ik prijs mezelf gelukkig met de weg nu, aangezien het in ieder geval een vlak oppervlak is, dus ik hoef mijn voeten (lees mijn enkel) niet in moeilijke posities te brengen. Ik heb er dus ook nauwelijks last van. Bijna aan het einde van de weg kom ik twee CDT wandelaars tegen, Mark en Sarah. Sarah vraagt, hoe is het me je enkel? Huh wat? Blijkbaar heeft beaver ze al ingelicht over de situatie haha. In ieder geval wel weer leuk om nieuwe mensen te ontmoeten, de CDT is maar een eenzaam avontuur voor het grote deel (tot nu toe althans).

    Vanaf waar ik ze ontmoet heb is het nog 10km naar water, dat wil ik vandaag sowieso nog doen anders wordt het weer flink met water sjouwen. Deze 10km volgt eindelijk weer een pad ipv de weg en ik weet niet of het aan mij ligt maar het sloopt me helemaal. Ik ben dan ook enorm blij als ik om 20:00 water heb en horizontaal kan. Gvd dat was even afzien.

    Ik bekijk mijn enkel nog even en schrik toch wel, van een enkel is geen sprake. Het is een grote opgezwollen bedoeling. Oepsie, toch weer teveel gedaan ben ik bang. Ik gun mezelf vnv iets meer rust dan ik initieel van plan was en maak morgen wat korter. Ik heb meer dan genoeg eten om mijn dorpbezoek evt met een dag uit te stellen. Nog maar wat pillen schuiven en lekker gaan slapen 💤.

    👋👋
    Weiterlesen

  • Tag 10

    Dag 10, High / Low

    17. Mai in den USA ⋅ ☀️ 23 °C

    5:00, de wekker gaat. Tja, ik wil vandaag weer 50km op de teller krijgen en dan is een vroege start wel het beste begin.

    De sectie van het pad waar we nu zijn heeft veel verschillende alternatieve routes. De twee ‘grote’ zijn de ‘high route’ of de ‘low route’. Gisteren heb ik een stukje high gedaan omdat dat het makkelijkste was vanaf de cliff dwellings, daarna een pad gevolgd naar de lage route, die mooier zou moeten zijn.

    Deze ochtend vervolg ik de lage route totdat ik bij een intersectie kom die me naar de hoge route kan brengen. Ik heb gisteren een stukje van de hoge gedaan en dat beviel me goed, daarbij begint de lage een beetje charme te verliezen. Dus ik begin aan de 300m klim om in een bos uit te komen, hm, ik had gehoopt dat ik uitzicht zou hebben op de kloof waar de lage route doorheen loopt.

    Na 15km kruisen beide routes elkaar en kies eieren voor mijn geld en kies nu de lage. In een mum van tijd sta ik weer in de Gila rivier. Het is dan misschien wat lastiger lopen maar wel wat mooier.

    Ik ben vandaag met iets te veel vertrouwen de rivierkruisingen te lijf gegaan, ik heb ergens mijn enkel wat gedraaid en halverwege de dag begin ik hem te voelen. Ik heb er niet veel van gedacht, een pijntje hier en daar af en toe is niet zo gek. Als ik rond de klok van vijf bij een openbare kampeerplek aan gekomen, gelegen aan een meer doe ik even mijn schoenen uit. De rivier hoeven we vanaf hier niet meer door als het goed is, dus even het grid uit de schoenen halen en wat laten drogen terwijl ik mijn avondeten opeet. Wat me nu op valt is dat mijn enkel toch aardig wat dikker is dan de andere 🙁.

    Waar ik eigenlijk van plan was om nog een uurtje of twee door te stappen brei ik er nu maar een eind aan. Weinig zin om iets re forceren. Daarbij heb ik hier stromend water en een toilet, dus een prima kampeerplek.

    Met wat ibuprofen in mijn mik ga ik slapen, hopelijk staat er morgen wat beter voor.
    Weiterlesen

  • Tag 9

    Dag 9, Gila Cliff Dwellings

    16. Mai in den USA ⋅ ☀️ 18 °C

    Nog voordat ik goed en wel de slaap uit mijn ogen heb gewreven sta ik alweer kniediep in gila rivier. Dat blijkt het thema te zijn van deze ochtend, paar honderd meter op land en dan weer de rivier door. Nou was ik er al aardig van overtuigd dat ik mijn kindfase nooit helemaal ontgroeid ben maar vanochtend bevestigd dat nog maar eens. Zonder er over na denken elke keer vol de rivier in lopen en met een grote glimlach er aan de andere kant weer uit.

    Tegen het eind van deze sectie is er een natuurlijke hotspring waar ik even ga kijken en niet kan laten om er in te gaan liggen. Niet dat het veel ‘zin’ heeft op een dag die al wat warm aan het worden is.

    Volgende stop is een klein dorpje met een winkeltje wat een populaire stop is voor wandelaars. Tot mijn verbazing zijn er al drie gasten als ik aan kom lopen, beaver, smash en kaboom. Het blijkt best lastig om hier weg te komen, het eten is er warm het drinken koud en ook nog goed gezelschap.

    Op iets van 5km van het winkeltje zijn de Gila Cliff Dwellings die graag wil gaan bekijken. Ik hoor dat het om 4 uur sluit en dat is eigenlijk al een gemiste kans gezien de tijd. Niet veel later loop ik weer aan, met een zakje crispy cheetos (aanrader) om het leed van de weg wandeling te verzachten. Ik check nog snel even online en zie dat de cliff dwellings om 16:30 sluiten. Dat kan ik nog wel halen! Dus ik besluit om er voor te gaan, onderweg begint het ineens enorm te regenen, waar heb ik dat aan verdiend? Nah ja, regenjas uit de tas en verder. Als ik om 16:01 (!) bij de cliff dwellings kom verteld de ranger me dat ze net gesloten zijn, ik kan haar helaas ook niet overhalen om een uitzondering voor me te maken. Ze verteld wel dat er in de buurt nog wat meer bezienswaardigheden zijn, daar ga ik maar langs dan is het toch niet helemaal voor niets geweest. Wel erg jammer dit, ik kan het dus niet laten zien maar ik raad iedereen even aan om de gila cliff dwellings te googlen.

    Na mijn kleine uitstapje zoek ik het pad weer op en het is waanzinnig mooi vandaag. Ik loop over hoog gebied met uitzichten op allerlei hoge kliffen, daal dan af via een kleine kloof met een klein riviertje erin en dezelfde soort massieve rotswanden. Het is moeilijk om ze op de foto te krijgen, ze torenen tientallen meters boven me uit. Erg indrukwekkend. Daarna kom ik weer bij de gila rivier uit en mag ik verder waar ik het vanochtend achter heb gelaten. Rivier in en rivier weer uit.

    Vandaag is een goed voorbeeld waarom ik deze tocht onderneem. Prachtige omgeving en natuur, beetje uitdaging en gelijkgestemde die er net zoveel van genieten.
    Weiterlesen

  • Tag 8

    Dag 8, Gila River

    15. Mai in den USA ⋅ ☀️ 22 °C

    De dag begint aardig fris, zeg maar gerust koud. Ik twijfel even of ik mijn jas aan moet trekken, ik zie er vanaf want ik zie de zon al door de bomen schijnen.

    Het is vandaag een aardig klim door een rotsachtig landschap. Er is hier duidelijk veel vulkanische activiteit geweest gezien het gesteente en de rotsen. Het loopt voor geen meter, maar ik moet het er maar mee doen he.

    Een paar uurtjes onderweg slaat mijn hart opeens een paar slagen over. Een dikke ratelslang op het midden van het pad en hij is boos, klaar om aan te vallen. Ik ben gelukkig nog op enkele meters afstand. Ik roep naar beaver die een stukje achter me loopt en de enige optie die wij kunnen verzinnen is recht de helling op, door het struikgewas en takken die me in mijn gezicht slaan. Het is een hele onderneming, zwetend en lichtelijk bloedend vind ik weg terug naar het pad. Ik kijk nog even achterom, jep, hij is er nog en ik ben er voorbij 😅. Hoe die het voor elkaar krijgt om precies daar te gaan liggen…

    Beide toch wel aardig geschrokken vervolgen we de klim. Ik vind na een tijdje een mooie plek bij een stroompje om even te lunchen en de ogen dicht te doen. Na een uurtje ontspanning ga ik toch maar weer de dag voortzetten. Wat volgt is een lange afdaling naar de Gila River. Vanaf hier volg ik deze rivier tot ik in het volgende dorpje ben. En als ik volg zeg is dat equivalent aan ‘doorkruis ik die 20x’. Het pad is moeilijk te volgen en ik moet al mijn navigatieskills uit de kast halen. Mijn telefoon in de juiste richting wijzen 😜. Elke keer als ik aan de oever van de Gila kom is toch even dubbelchecken of ik hem hier wel moet oversteken. Na verloop van tijd word ik er toch wat handiger in en loop ik zelfs stukken stroomopwaarts door de rivier. Het niveau van de rivier is gelukkig al wel veel gezakt, van wat ik gehoord heb was het een maand geleden buiknavel diep, bij mij is niet hoger gekomen dan net over mijn knieën. Dit beetje avontuur is precies wat ik even nodig had 👍.

    Ik heb beaver niet meer gezien na mijn lange lunchbreak, grote kans dat ik hem morgen tref in het dorpje. Het lijkt wel of wij de enige twee zijn die de CDT lopen op dit moment. Van wat we gehoord heb is er een aardige groep niet meer ver voor ons, we gaan het zien.

    Ik ga mijn tent opzetten en in slaap vallen zal geen probleem zijn vandaag met het gekabbel van de rivier op de achtergrond, dat is het perfecte slaapliedje voor mij😉.

    👋👋
    Weiterlesen

  • Tag 7

    Dag 7, Are you heading for Canada?

    14. Mai in den USA ⋅ ⛅ 25 °C

    Ik heb een goed nacht achter de rug, hoewel ik nog niet veel buiten heb geslapen deze trip doet een zacht matras me toch goed. Als ik mijn nest uit rol is beaver al weg om wat klusjes te down in het dorp. Ik eet mijn ontbijt in het gezelschap van Julie, ze heeft veel te vertellen over de omgeving en ik ben hongerig naar informatie 😉. Het enige wat ze me verteld heeft waar ik niet zo blij mee ben is dat er blijkbaar nog een flink pak sneeuw gedumpt is in Colorado. Misschien moet ik wat gas terugnemen zodat ik daar zonder al te veel problemen door kan, stof tot nadenken.

    Ik loop rond negenen richting het dorp voor second breakfast, boodschappen en stop bij de outdoorwinkel. Na een paar honderd meter hoor ik iemand roepen ‘are you heading for Canada?’ Waarop ik reageer, yes sir! Hij stelt zich voor als Hans een Zweedse immigrant, ook hij heeft veel te vertellen over de omgeving en ik ben nog steeds een en al oor. Ik vind het altijd leuk dat mensen weten wat je doet en graag even een praatje maken.

    Ik haal een enorme breakfast burrito en loop dan richting de outdoorwinkel. Mijn opblaaskussen is op de naad open gescheurd, een eerder poging om dit te fixen met wat superlijm is mislukt. Dus ik haal maar een nieuwe. Ik haal ook nog een nieuw paar sokken, één van de twee setjes die ik bij is al een aardig eind heen. Waarom ik die in godsnaam meegenomen heb 🧐.

    Volgende stop is de supermarkt om mezelf in leven te kunnen houden de komende dagen. En ik haal nog wat lunch die ik later in het park nuttig.

    Inmiddels 12:30 geworden, tijd om weer wat kilometers te gaan maken. De weg het dorp uit is ook de eerste 10km asfalt, maar om een of andere reden deert het me een stuk minder dan gisteren. Een paar kilometer onderweg hoor ik Beaver achter mij roepen, hij heeft besloten ongeveer dezelfde tijd te vertrekken maar kwam uit een ander deel van het dorp. We lopen veel van de dag samen wat wel fijn is, wat ouwehoeren, oorlogverhalen vertellen en uiteraard lachen.

    Na de wegsectie klimmen we snel het bos in en krijgen hier en daar een keer een fraai uitzicht. Het is allemaal niet spectaculair maar het is zo fijn om van de weg af te zijn en in deels beschutte en rustige omgeving te lopen.

    We maken kamp bij de eerste legitieme rivier die we tot nu toe zijn tegengekomen, het is niet veel maar het is stromend water (fuck yeah). Het is de eerste dag dat we de 20 mijl (jaja ik ben tijdelijk geconverteerd tot het imperiaal systeem) niet gehaald hebben. Maar het voelt goed om even wat minder te doen.

    👋👋
    Weiterlesen

  • Tag 6

    Dag 6, Silver City

    13. Mai in den USA ⋅ ☁️ 24 °C

    Door het ‘gelanterfant’ van gisteren ben ik in een onhandige situatie terechtgekomen. Het volgende dorp, Silver City is iets meer dan 50km verderop. Mijn idee was om ergens rond de 10km voor het dorp kamp te maken en de volgende dag erheen te gaan. Wat ik niet scherp had is dat de laatste 17km van het ‘pad’ verharde weg is, asfalt dus. Weinig kans dat ik daar een kampeerplek ga vinden. Dat laat me dus twee opties, de 34km doen en daar (hopelijk kunnen) kamperen of vandaag het dorp in. Degene die me een beetje kennen weten wel dat er in dit geval voor mij eigenlijk maar één optie is, Silver City here I come.

    Het bos waar ik start transformeert langzaam weer in een vlakte met lagere begroeiing nu er weer afgedaald wordt. Ik kom in een kloof en volg een opgedroogde rivierbedding. Nog steeds erg fraai, vooralsnog niets te klagen.

    Dat begint als ik bij het asfalt kom, de 17km het dorp slopen me fysiek en mentaal. Er is geen beschutting, de zon is fel en het asfalt warm. Ik word nu van twee kanten gegrild wat ook z’n tol eist op mijn voeten. Ik probeer zoveel mogelijk een stukje langs de weg te lopen maar dat is helaas niet overal mogelijk.

    Ik begin me langzaam af te vragen wat ik godsnaam aan het doen ben, dit is FUBAR (saving private ryan), dat is het enige wat in me opkomt.

    Nah goed, ook aan die ellendige weg komt een eind en ik loop richting in hostel/airbnb dat veel wandelaars gebruiken. Niemand aanwezig, hm. Beaver spullen liggen wel op het terras, hij zal iig niet ver weg zijn. Ik pak een stoel, doe mijn schoenen uit en wacht wel even op gezelschap.

    Ik ontmoet de eigenaar, Julie, en het enige wat ze voor me kan betekenen is een matras op de vloer in beaver’s kamer. Hij is akkoord, dus dat is geregeld.

    ‘Downtown’ is 1,5km verderop en ik heb echt geen zin meer om te lopen. Beaver pakt de enige fiets hier en brengt een burger voor me mee terug, ondertussen kan ik even in de douche en de was doen.

    Morgenochtend eerst even het dorp in, ik heb nieuwe sokken nodig en mijn (opblaas)kussen is stuk. Daarna kijken we wel weer verder.

    Oh btw, voor de (flauwe) filmliefhebbers, Rat Race is een race richting Silver City, ik vind het cool iig 😜.

    👋👋
    Weiterlesen

  • Tag 5

    Dag 5, I am legend

    12. Mai in den USA ⋅ ☀️ 14 °C

    Geen wekker vandaag, gisteren heb ik het later moeten maken dan ik gewild had, dus lekker uitslapen. Het is nog steeds een vakantie 😉. 7:15 heb ik alles weer ingepakt, ik moet enkel nog wat water halen. Wat me nu opvalt is dat de koeienstront er letterlijk in drijft, dat heb ik gisteren niet opgemerkt 🤔. Nou, we gaan erachter komen hoe goed mijn filter werkt.

    Met tegenzin haal ik nog enkele liters water uit het meertje, beter dit dan geen water…

    Na 5km kom ik bij een zandweg uit waar een watercache is met nog zeker 40L water. Hoe heb ik dat gisteren kunnen missen op mijn kaart 🤦‍♂️. Maar goed, gisteren de 5km extra moeten doen was ook geen pretje geweest. Ik dump mijn koeienstrontwater en vul mijn flessen met lekker fris water. En als kers op de taart is er ook trail magic in de vorm van blikjes frisdrank, nou dat gaat er wel in 😋.

    Voor de rest van de dag is de watersituatie beheersbaar, ik moet dan wel af en toe 3,5L meesjouwen maar verder geen problemen. 3,5L is niet extreem, maar als je beseft dat mijn tas zonder eten en drinken rond de 5kg weegt is het dus zeker wel merkbaar.

    Ik heb de woestijn nu even achter me gelaten en ik mag daadwerkelijk wat gaan klimmen, het terrein is wat heuvelachtig en transformeert langzaam in een bos. Gila National Forest. Ik ben helemaal in mijn hum vandaag, de temperatuur is wat lager omdat we aardig wat hoger zijn, de zon is nog wel fel, maar het bos biedt beschutting en het is een prachtig omgeving. Ik neem meer pauzes dan gebruikelijk en leun af en toe tegen een boom aan om er extra van te kunnen genieten. Opmerkelijk hier is dat de boomgrens omgekeerd is, vanaf een bepaalde hoogte beginnen ze blijkbaar te groeien, moedertje natuur 🧐😜.

    Door mijn late start en de hoeveelheid stops kom ik niet zover vandaag, daar lijken mijn benen en voeten geen enkel probleem mee te hebben. Ze moeten nog steeds wat wennen aan de omslag in levenstijl.

    Ik ben vandaag geen ander persoon tegengekomen, ik lijk Will Smith wel, die als enige (of een van de weinige) de apocalyps heeft overleefd. Het is Gila en ik vandaag, we maken een goed team 😉. Morgen kom ik de buurt van een stad, kijken of daar nog levende zielen te bekennen zijn, het zal me benieuwen.
    Weiterlesen

Sei dabei:

FindPenguins für iOSFindPenguins für Android