Ordu

Helaas blijkt bij het ontwaken dat we ons nog op precies dezelfde plek bevinden als waar we gisteravond waren gaan slapen. Dat is op zichzelf niet echt een verrassing, maar in ieder geval wel teleurstellend. Een blik uit het raam leert dat onze lieve Heer vannacht ook niet heeft besloten het verhaal van Noach te herhalen en dit gokparadijs in zee te storten. Een opluchting, maar in zekere zin ook weer een teleurstelling. De straten zijn in ieder geval een stuk leger dan de avond ervoor, wat maakt dat we dit Sodom en Gomorrha snel achter ons kunnen laten.

Vanaf Batoemi is het niet ver naar de grens met Turkije, het eerste mijlpaaltje dat we hopen te slaan voor de reis van vandaag. Vanwege redenen moeten de vier passagiers hier lopend over de grens, terwijl de bestuurder de grens met de auto passeert. Het ruime uur dat we nodig hebben om de grens te passeren, winnen we direct terug doordat de klok een uurtje achteruit gaat. Vlak na de grens klinkt achter ons een vertrouwd gerommel en materialiseert een bekende Volvo in de achteruitkijkspiegel. We zijn toch vroeg vandaag, dus een uitgebreid ontbijt met onze Utrechtse maten kan er wel vanaf. Zij blijken in Tbilisi een berg Sovjetposters, -boeken en -handleidingen te hebben gekocht. Toch leuk om een keer door de grootste nachtmerrie van je bachelor (Аэродинамика / Aerodynamica) te bladeren in een vreemde taal. De formules worden er overigens niet makkelijk of moeilijker van. Onze vrienden hadden dezelfde conclusie getrokken over Batumi en hadden daarom vandaag besloten ook vroeg te vertrekken, wat een toeval.

Bijgepraat op weg proberen we de zon voor te blijven. We stoppen vandaag nog om een moskee te bekijken in Trabzon en we bereiken grote hoogtes met het bezoeken van het Sümelaklooster, half uitgehouwen uit een berg. Best een gaaf klooster, ware het niet dat het blijkbaar best een toeristische trekpleister is en dat het nogal mistig en regenachtig is. Sta je dus wederom in de drukte, en nu ook nog nat, net jammer. Ook de dagopdracht valt daarmee in het water: het lukt niet om zowel de auto als het klooster in één foto te vatten. Gemiste kans. Tussen de wolken staan is dan altijd wel weer een bijzondere ervaring, die nooit gaat vervelen.

De zon heeft ons al lang en breed ingehaald wanneer we stoppen in Vakfikebir voor de avondmaaltijd. Hier valt het ons op dat dit deel van Turkije toch welvarender lijkt te zijn dan de delen waar we eerder zijn geweest. Het terrasje langs het water lijkt in vormgeving op de overige terrasjes in het straatbeeld en er lijkt daadwerkelijk iemand over de indeling van deze straat te hebben nagedacht. Het stadje doet vrij westers aan, en er is ook meer groen te zien dan in midden-Turkije. Uiteraard mogen we de zaak niet verlaten zonder met de chef op de foto te gaan, om vervolgens het laatste stuk van de reis voort te zetten in het donker. De Zwarte Zee dient, net als de afgelopen en komende dag, als een waardevol kompas. Zolang ie rechts ligt, gaat het goed. In Perşembe bevindt zich de eindbestemming, waar Ar op de valreep de pot Hongaarse honing nog weet te ruilen voor 1 kg theebladeren.

Eve gidiyorum,
MEn savoir plus