City of Madison

Ze is de Koningin van de slidegitaar, koningin van de cover, koningin van de stem met een randje, koningin van de blues, koningin van de fingerpicking, koningin van de Fender Strat, koningin van het grijze lokje, koningin van de ballad, ze heerst als een koningin...maar da's hoe de dag eindigde. We begonnen wat sportiever.

Op de fiets (kun je hier gewoon op straat uit een stalling halen/huren) maken we en rondje Madison. Letterlijk rijden we een rondje om Madison en de meren. Mooie aangelegde fietsroute, keurig aangegeven en aangelegd. Door veel buurtjes aan de rand van Madison, het centrum en parken er omheen. Oké, 45 kilometer is een behoorlijk eind, maar met een beetje trapondersteuning is dat geen moeite.

Het valt op dat Madison moeite heeft met "Amerika". Niet zozeer met Amerika en waar het land als grondbeginsel voor staat, maar het Amerika waar het heen gaat. Echter honderden bordjes in tuinen, voor ramen en boven ingangen van "Black Lives Matter". Opvallend omdat ons nou juist opviel dat we nauwelijks een zwarte Madisonaar zijn tegen gekomen (los van een paar zwervers). Maar blijkbaar staat het ook nog voor iets anders, namelijk het gevoel van gelijkheid en vooral dreigende ongelijkheid. Dat blijkt ook wel uit de 10 tallen regenboogvlaggen, bordjes voor vrije keuze van abortus en het milieu die we onderweg aan huizen en in tuinen tegenkomen. Ja er ons sprake van liefde voor Amerika, maar niet zozeer voor het Amerika waar het nu langzaam heen glijdt. En het gevoel dat positieve gevoel te uiten is hier groot. Dat kan in je tuin, voor je raam, bij de ingang van de makelaarskantoor, in je supermarkt, in het cafe of (zoals vanavond) op het toneel (Bonnie was nogal uitgesproken). Ik heb meer borden voor Black lives Matter geteld, dan Amerikaanse vlaggen. En zoals zo vaak, alles wat hier gebeurt, gebeurt vijf jaar later bij ons.....je kan het van ver zien aankomen. FVD, BBB, PVV, Ja21.....t'is allemaal precies wat hier de samenleving een hele nare kant op stuurt. En ook wij doen maar net of het allemaal normaal is en erbij hoort. Maar hier hebben ze besloten dat hun liefde voor hun vrijheid en Amerika groter is en dat ze het er niet bij laten zitten. Geeft een fijne vibe als je zo door de stad fietst.

Na een visje gebakken te hebben van een prachtige visboer om de hoek met superverse vis, fietsen we naar het Overture Center for the Arts. een soort van Vredenburg, maar dan in Madison. Veel kunst, cultuur, concertzalen, etc.

In de Overture Hall (de grote zaal) passen 2255 mensen. En die zijn er ook. Stijf uitverkocht tot de laatste stoel (behalve die naast mij). Enorm hoge halfronde zaal met een enorm toneel. Lijkt qua vorm  een beetje op Carré, zo hoog en stijl. Strikt om half 8 begint Mavis Staples. 83 jaar oud en ooit onderdeel van de Stapel Singers. Maar nu solo. Wat een charme. Binnen twee tellen pakt ze de hele zaal in. Met een waanzinnige lekker country/blues/gospeltrio (Rick Holmstrom op gitaar, check die man, zo lekker). Met een heerlijke rauwe strot, heel veel soul, beetje kortademig, maar met ondersteuning van 2 achtergronzangerssen leidt ze ons een uur lang door heerlijk country/gospel/blues. Was dit het enige wat we die avond zouden zien, dan was het het geld al waard. De zaal gaat uit z'n plaat ("losen you seatbelts"). En dat kunnen Amerikanen als geen ander: in één keer opstaan en volle bak applause geven.

Na 20 minute pauze, lichten gaan uit en Bonnie Raitt and Band komen op. Goed gemutst als altijd steekt ze haar hand op, hangt de Fender Stratocaster om haar nek, telt af en gaat. Alle 2255 man gaan staan (behalve die heeeeeel dikke man die onderuit in zijn stoel ligt,  om nog te passen), juichen en slaan hun handen stuk.. Bonnie trakteer ons op een heel mooie setlist van anderhalf uur. Nieuw werk, oud werk, bijzonder werk, werk wat we al lang niet live van haar gehoord hebben. Ze vertelt verhalen, maakt grappen, speelt met de zaal en laat foutjes zien. Deze dame heeft het heel erg naar haar zin "on stage", stevig werk, kwetsbaar werk, bluesywerk, swingend werk.En dan die stem. Alle noten raak (in toon en zeggingskracht). Breekbaar als het moet, fel als het kan. En dan nog niet eens gesproken over haar gitaarspel. Het gemak waar mee ze, na 50 jaar ervaring, haar slide over de hals beweegt, verraad nauwelijks hoe moeilijk dat is. Zij doet het allemaal heel terloops, maar het is van een prachtige preciezie en smaak. Ik zeg; één van de beste bluesgitaristen ter wereld. Wat een vrouw is dit zeg....thing called love....

Bijna aan het eind van de avond vertelt ze over het verlies van haar dierbare vriend zanger/componist John Prine tijdens de Covid (en ook door Covid). Zijn nummer "Angels of Montgomery" zet ze in, wellicht wel voor de 10.000e keer. Maar het klonk nu anders, dieper, moeilijker en emotioneler. Op het einde van het nummer breekt ze en de zaal staat als 1 man op om haar door de laatste noten van het nummer te loodsen. Die trekt ze er uit in een vertragend einde van het nummer. Bij Bonnie liep een druppel uit de neus ("not really ladylike"), maar bij ons was dat niet anders. Bah, wat mooi.

Nog een even mooie als breekbare "I can't make you love me" als nagerecht en de avond is geslaagd. Deze dame heerst. Al meer dan 50 jaar staat ze op toneel (haar laatste gitarist had er de brui aan gegeven die kon het vele touren met Bonnie niet meer trekken), ze weet precies wat ze doet, waar en hoe. En toch....toch klinkt het alsof ze weer verbaasd is dat ze mensen zo raakt. Heldin.

Dus, mooie avond, bestemming Madison geslaagd.

Tot Morgen

Thing called LoveRead more