United States
Grand Traverse County

Discover travel destinations of travelers writing a travel journal on FindPenguins.
Travelers at this place
    • Day 1

      Time is on my side (Rolling Stones)

      July 10, 2022 in the United States ⋅ ☀️ 24 °C

      Terwijl onze Boeing 787 (30 minuten te laat) op Brussels AirPort zich opmaakt voor "take off" landt naast ons de prive-jet van de Rolling Stones. Zij doen vanavond hun concert in het Koning Boudewijn Stadion als wij via Chicago naar Traverse City in Michigan vliegen.

      De overstap op Chicago wordt nog spannend. Binnen een uur moeten we door de customs heen, koffers van de band halen, koffer langs douane loodsen, koffers afleveren voor de aansluitende vlucht, treintje nemen naar volgende terminal, daar door de beveiliging heen, gate zoeken en in vliegtuig stappen. En met de (on)vriendelijkheid van de gemiddelde airportmedewerker en de ook daar redelijk chaotische gang van zaken door personeelsgebrek, wordt dat een spannend uurtje. 3 minuten voor het vliegtuig vertrekt stappen we hijgend in ons toestel. Naast ons een Amerikaan die hetzelfde traject heeft afgelegd met een hoofd alsof een hartaanval aanstaande is, zweet langs zijn rug en ontblote onderbenen (ja Amerikaanse mannen mogen wel overal heen in korte broek) en bloedend aan zijn hand omdat hij iets te paniekerig karretjes, koffers of treindeurtjes heeft vastgepakt.

      Precies op tijd komen we aan op Traverse City Airport. 10 minuten later arriveert Robbie met "Miss Sum" (haar lieve logeeradres afgelopen dagen) en Chantelle (uitwisselingsstudent een jaar voor Robbie, die toen bij Miss Sum verbleef, uit Lelystad komt en ook toevallig deze weken in Traverse City is) op de airport. Robbie was al een paar dagen eerder naar Traverse City gevlogen om samen met haar high-schoolvrienden van vorig jaar het plaatselijk Kersenfeest te vieren.

      Miss Sum staat er op dat ze ons naar ons ruilhuis rijdt. Wat een luxe.

      Ze stuurt haar auto Traverse City uit de scenic highways M-37 naar het noorden op. We rijden over een 30 kilometer lange smalle landtong van nog geen 2 kilometer breed naar het oude stadje van Old Mission op de punt van de tong (zie hier de literaire verwijzing naar de band uit de eerste zin van deze blog).

      We rijden door een heuvelachtig landschap met elegante grote houten huizen en villa's. Miss Sum vertelt dat hier de "rich and famous" van Traverse City wonen. Het is een lappendeken van wijnboerderijen (witte wijn), kersenboeren (de bomen hangen vol rood glimmend fruit), dichte bossen en appelboomgaarden. Steeds met aan de Oost- of de Westkant zicht op het enorme Traverse Meer. 5 kilometer van ons huis is de landtong zo smal dat we aan beide zijde worden ingeklemd door het enorme meer.

      2 kilometer voor het einde van de landtong slaan we af het gravelpad in naar ons ruilhuis voor de komende week, van Joel en Susan (die nu lekker in Almere zitten....ook leuk) . Een prachtige houten woning op palen omringd door bos. Een soort van "enorme boomhut" volgens Erica. Voor ons huis ligt een strandje aan de oostzijde van het meer. En rond het huis is het stil......muisstil.

      Het huis is prachtig, groot en hoog, met een iets te bruine Amerikaans inrichting. En ook hier weer (we hadden dat eerder in Vermont), het huis staat zo afgelegen dat er voor geen enkel raam een gordijn zit. Nee ook niet op het toilet en in de douche.

      Na een snel afscheid van Chantelle en Miss Sum maken we een ronde door het huis, pakken de auto uit de garage en rijden een stukje terug langs de M-37 om te gaan eten in "The Jolly Pumpkin Restaurant & Brewers". En zo kennen we Amerika weer: iets te vrolijke serveerster, merchandisewinkel bij de ingang, 500 koffiemokken aan haakjes aan het plafond, bruine zit/statafels, eigen gebrouwen bier, veel humaan-rumoer en een menukaart vol pizza, ribs, fried fish en coleslaw. Prima plek voor een eerste avondmaal.

      Als afsluiter van de dag nog even het strandje op, kijkend hoe de zon langzaam achter de (wolken en) de landtong met Suttons Bay verdwijnt. Rond het huis is het nu aardedonker. De enige lichtjes die we nu nog zien zijn de oogjes van beesten die rond ons huis dwalen. Tot morgen.
      Read more

    • Day 4

      Castles made of sand (Jimi Hendrix)

      July 13, 2022 in the United States ⋅ ☀️ 22 °C

      Vanuit ons huis is het 2 kilometer lopen naar de lighthouse van The Old Mission, het uiterste puntje van het schiereiland. Het is stil, heel stil. Alleen wij en een paar chipmunks. De lucht kleurt donkergeel aan de kant van het meer waar de zon opkomt. De vuurtoren ligt verlaten bij. Zover het oog reikt, is er geen mens te zien.

      Dat is sowieso prachtig hier, het ontbreken van kunstlicht. Er zijn geen huizen nabij, er zijn geen straatlantarens, laat staan industrie of winkelcentra. En dan pas zie je hoe mooi de hemel is.

      We rijden rond het  middaguur richting Traverse City en steken het schiereiland daar dwars over. 35 kilometer bijna aaneengesloten bos. Af en toe een dorpje of een werkplaats.

      Einddoel van de autorit is Sleeping Bear Dunes. 60 kilometer lang duinlandschap langs de kust van Lake Michigan. Een soort Kennemerduinen op steroïden, zeg maar. Vele malen hoger, langer, breder en ruiger. 

      Eerst een broodje bij Shipwreck Cafe . Nou ja, broodje.....half stokbrood met 2 ons vleeswaren, komkommer, sla, tomaat, olijven en mayonaise.

      Dan het park in. Een mooie wandeling door het bos omhoog en vlak voor de kust van Lake Michigan loopt een steil duinlandschap bijna in een rechte lijn naar beneden het water in. Eindeloos ver reiken de duin. 

      We sjokken door het rulle warme goudgele zand. Het lucht is kraakhelder, dus je kan mijlenver kijken. Toch is de overkant van het meer niet te zien. Zuidwaarts moet ergens Chicago liggen. Maar je ziet er niets van. Alleen glashelder donkerblauw water. Het zandpad kronkelt omhoog en omlaag door de enorme duinen. Te mooi om onbelopen te laten. Maar de dames zijn een beetje te lui om de hele track uit te lopen en dus lopen we halverwege weer terug. Da's dan weer een beetje jammer. 

      We rijden nog een kilomer of 20 over de scenic route door het park over kronkelweggetjes, over mooie overdekte bruggetjes en maken nog een paar kleine hikes.

      Op 1 daarvan komen we op de grootste en hoogste duin (140 meter) van het park uit,  met aan de noordzijde een prachtig uitzicht over een dal van zand en kleinere duinen. Daar staat een jolige jonge parkranger uitleg te geven. Dat kunnen ze hier als geen ander. Met veel verve, enthousiasme en met een stralend gezicht vertelt hij nog even waarom het park "Sleeping Bear" heet. Een tranentrekkend zielig verhaal: het is vernoemd naar een oude legende van de Natives. Een enorme bosbrand aan de overkant van Lake Michigan zou een moederbeer en twee cubs  het water ingejaagd hebben, op zoek naar veiligheid. Ze proberen zwemmend de overkant van het enorme meer te bereiken. Maar de jonge cubs zijn te klein en verdrinken tijdens hun zwemtocht. Moederbeer haalt de overkant wel. Zij blijft eenzaam wachten. Dagen, weken, maanden lang. Op de top van een bergje wacht ze,  in de hoop dat haar cubs alsnog de overkant halen en aan wal komen. Uiteindelijk valt ze in slaap. Het stuivende zand bedekt de slapende wachtende moederbeer en dat zou uiteindelijk de enorme duin worden die het nu is...De Holy Spirit heeft uit respect voor de liefde en het doorzettingsvermogen van de moeder op de plek waar de cubs verdronken zijn, twee eilandjes laten ontstaan.......zoiets begreep ik van de iets te rap ratelende Ranger. "Maar het kan ook door een grote gletsjer zijn ontstaan", zegt hij er haastig achteraan.

      Wie het zeker weet mag het zeggen. Mooi is het wel.

      Tot morgen
      Read more

    • Day 2

      Shrimp and Grits (Tedeschi Trucks Band)

      July 11, 2022 in the United States ⋅ ☁️ 23 °C

      Soms hoef je een menukaart niet verder door te nemen, je weet het gelijk. Dat heb ik bij Shrimp and Grits, maar daarover later meer.

      Iets te vroeg op vanwege de jetlag. Mooi de gelegenheid om het dag te zien worden in het bos. Vandaag gaan we een stukje memorielane doen met Robbie. Ze neemt ons mee langs plekjes in Traverse City waar zij vorig jaar rondhing met haar vrienden.

      Dat begint in een troosteloze Shoppingmall. Heb al nooit goed begrepen waarom we in Nederland denken dat we het fenomeen "Shoppingmall" moeten kopiëren van de VS. Ik heb er hier in al die bezoeken aan Amerika geen een kunnen ontdekken die succesvol en gezellig is. Ook in Traverse City niet. Ingeklemd tussen de gebruikelijke Wendy's, McDonalds, Wallmart, Tirecentres en Loewe's ligt het er halfverlaten een beetje te verslonzen. Maar blijkbaar wel aantrekkelijk voor de hangjeugd van Travers City en omstreken.

      Daarna door naar Front Street, het centrum van Traverse City. Er zijn meer steden in Amerika die het toch lukt om centraal in de stad een lange winkelstraat te hebben met uitsluitend leuke kleine alternatieve boetiekjes, winkeltjes, bierbrouwertjes, eettentjes, ijsbereiders en coffeehuizen. Ook hier. Zeker 3 kilometer lang winkeltje na winkeltje, zonder ook maar 1 bekende keten te zien. Geen Starbucsk, Macdonalds, H&M of Burger King te zien. Kom daar maar eens om in het centrum van lukraak welke stad in NL.

      We lopen langs Northside de winkelstraat helemaal af en eindigen rond de lunch bij Folgarelli's. Een Italiaanse lekkernijenwinkel met rekken vol sauzen, pasta's, wijnen, kruiden en oliën. Langs één kant van de winkel is een counter van een meter of 15 met daarin een keur aan worsten, kazen, olijven en broodjes. Dus daar een broodje besteld en aan een tafeltje (onder de op de wand geplakte aanprijzingen van Folgarelli's uit kooktijdschriften, dagbladen en reisgidsen) opgegeten. Heerlijk en op z'n Amerikaans: net iets te veel vleeswaren voor 1 mens.

      Via de Noordzijde de winkelstaart weer terug gelopen en flink geshopt. We worden door Robbie nog even vakkundig langs de bootjes aan de waterkant geleid om daarna weer in de auto te stappen. Raar idee, dat ze hier bijna dagelijks door de straten sjouwde met haar eigen possie. T'is een charmant stadje, al neemt langzaam de toeristenwinkel het hier ook over van de kleine 1 persoons winkeltjes. Dat kersen belangrijk zijn voor deze streek mag helder zijn (Cherry capital of the world), maar om nou overal kersen in te stoppen en ze te pas en te onpas in winkeltjes te leggen, is misschien iets te veel van het goede. We zagen kersenjam, kersen sap, kersen in chocolade, in droge worst, in kaassaus, in limonade, in zeepjes, in granola, in hondenvoer, in bier, in BBQ saus, in taarten, in mosterd, in ijs, in koekjes, in drop, in mierikswortelsaus, in jelly, in azijn, in ahornsiroop, in scones, in honing, in boter. Het ergste is, ik hoef niks geks te verzinnen, het is er allemaal echt.

      Op weg naar huis nemen we een kleine detour en buigen af naar Old Mission, aan e oostkust van de Peninsula. Daar staat nog een oude General Store. Zo'n typische Amerikaanse Winkel van Sinkel uit de tijd van de burgeroorlog en ver daarvoor. Wat ooit een oude handelspost, verzamelplek en cafe was aan The American frontier, is later een winkel geworden waar je alles en niets kunt krijgen, een hapje kunt eten en je verwonderen aan oude antieke spullen.

      Deze Generalstore opende 160 jaar geleden, en is daarmee de oudste winkel van Michigan die nog open is. En nog steeds is het er lekker rommelig. Je kan er een broodje krijgen, eigen gebakken cookies kopen, een hapje eten in de keuken, je ijsje laten dippen in chocolade, kogels kopen, toiletpapier aanschaffen en blikvoer inslaan. T'is lallemaal opgestapeld op ongeveer 150 vierkanten meter. En geen centimeter is onbenut.

      Als we 's avonds na een powernap op zoek gaan naar eten komen we uit bij de plaatselijk Grill, met op de menukaart Shrimp en Grits. Een lekkernij uit het zuidelijk deel van Amerika: een gele graanpap met kaas, daaroverheen een pittige jus en daarop gegrilde Garnalen in cajunkruiden. Oh, zo lekker.....plaatselijk biertje erbij en we sluiten de dag af.

      Tot Morgen!
      Read more

    • Day 5

      Asylum (John Legend)

      July 14, 2022 in the United States ⋅ ☀️ 24 °C

      Achter het huis ligt een kano, voor het huis een strand aan de Grand Traverse Bay. Het is bijna 25 graden. Dus 1 + 1 is 2. We slepen de kano het grindpad af, steken de weg over en schuiven hem het water in. Lekker peddelen. We hebben het meer helemaal voor ons alleen.

      Als we langs de enorme villa's met witte veranda's langs het water kanoën, vertelt Robbie dat ze vorig jaar wel eens met Aaron meeging om "onderhoud" aan de boten te doen van de rijke oligarchen die hier wonen. Het "onderhoud" bestond soms uit niet meer dan de boot toedekken met een zeiltje. Daar huren ze mensen voor in.

      Na de lunch rijden we naar "The former Traverse City State Hospital", The Commons. Een oud psychiatrisch hospitaal uit eind 1800 in Victoriaanse stijl. Het ging er een beetje anders aan toe als in andere "gekkenhuizen". “Beauty is therapy” luidt het devies: geen dwangbuis , maar leuk creatief knutselen en de schoonheid van natuur. Een groot complex met parken en boerderijen waar de patiënten konden werken. Nu wordt het beetje bij beetje opgeknapt en zit het vol met kleine ondernemertjes, bierbrouwers, koffiebranders, wood-oven bakers en sieradenknutselaars. Leuk sfeertje.

      De middag hebben we afgesproken met Alissa, Aaron en de kinderen. Het gastgezin waar Robbie vorig jaar een heel schooljaar heeft verbleven. Ze hebben na Robbies vertrek hun huis verkocht en reizen nu in een witte verbouwde schoolbus Amerika rond van geloofsgenoten naar geloofsgenoten. Bijzonder is dat het gaat om Skate-Ministery's. Een skatepark als kerk. Zo proberen ze op een "hippe" manier het geloof te verspreiden. Bijzonder.

      De familie leidt nu een nomadenbestaan en hebben zo toch al mooi grote delen van Amerika zo bereist. Van het noorden tot diep in het zuiden van Texas. Maar deze zomer verblijven ze weer even in de buurt van Suttons Bay om familie en vrienden te bezoeken. En dus ook de gelegenheid om Robbie weer even te zien.

      Tegen de (her-)ontmoeting werd een beetje op gezien. Robbie heeft wat gemengde gevoelens bij haar jaar in het gezin (ja het geloof was daarbij een schisma) en het contact verliep (en verloopt) soms wat moeizaam. Maar uiteindelijk zijn zij wel de reden dat wij hier nu zijn. Hadden zij Robbie niet uitgekozen als uitwisselingsstudent, had ik nooit geweten van het bestaan van Suttons Bay. Laat staan dat ik er naar zou zijn afgereisd. En dat zou jammer zijn, want het is hier prachtig.

      We hebben afgesproken om met z'n allen een kleine wandeling te maken door het park nabij het oude psychiatrisch ziekenhuis. De kinderen waren al behoorlijk uitgewoond omdat ze de hele week al bijbelklas hadden gehad. Na wat heen en weer gepraat, uitwisseling van wat laatste belevenissen en een kleine wandeling door het elfjesbos, rijden we uiteindelijk na een uurtje naar een plaatselijke bierbrouwerij voor een lekker pilsje en wat pretzels in de zon. Dan vallen de luikjes van de kinderen dicht. Mooie gelegenheid om afscheid te nemen. Het was goed zo.

      En nog meer dan we al wisten valt het op hoe goed de Engelse spraak van Robbie is. M'n mond viel deze week al open toen ze een iets te opdringerige verkoopster op even Amerikaanse als beleefde wijze van katoen gaf. De verkoopster komt met een heel verhaal op Robbie af hoe zij speciaal voor Robbie het meeste prachtige vestje heeft gevonden dat perfect pas bij de kleuren van haar outfit, heerlijk zacht is en "so cute" is. In plaats van op Hollandse wijze een beetje lomp "No Thank You" te mompelen, begint Robbie goedlachs een heel verhaal tegen de verkoopster dat ze het vestje ook gezien had, er inderdaad helemaal weg van is, het ook heerlijk zacht vindt, ook perfect zou passen bij haar Mom-jeans, maar dat helaas haar koffer al helemaal vol zit en het er dus niet meer bij past. Verkoopster uitgeluld.

      En dat valt (ons) ook op dat als ze tegen de kinderen of Alissa praat. Het is niet meer te horen dat ze niet van "hier" is.

      In het gekkenhuis-complex zit ook een Mexicaan met echte Tamales. We nemen een zak vol mee naar huis om ze daar lekker op te peuzelen ("don't eat the husk").

      Tot morgen.
      Read more

    • Day 3

      Let her go (Holly Williams)

      July 12, 2022 in the United States ⋅ ⛅ 18 °C

      De M-22 werd een paar jaar geleden in Amerika uitgeroepen tot de mooiste Scenic Route. Robbie legde het oostelijk deel van deze weg vorige jaar bijna dagelijks af. Op weg naar school, naar huis, met vrienden, op weg naar uitstapje of om ergens te gaan chillen.

      De M-22 start in Traverse City en meandert noordwaarts langs het water over de landtong aan de andere kant van het meer bij ons huis. Op het meest noordelijke puntje van het schiereiland buigt de M-22 weer zuidwaarts af langs de westkant. Ooit bedoelt als een transportweg langs havens. Een prachtige weg door bossen, eindeloze kersengaarden, met telkens een prachtig uitzicht over de meren, langs vissershavens, langs strandjes, nabij jachthavens en met soms uitzicht op grote rode landbouwschuren. De dorpjes zijn stuk voor stuk liefelijk. Oude houten huisjes die met liefde zijn hersteld en onderhouden. Soms in vrolijke kleuren, zoals in Suttons Bay, soms verwaaid en verkleurd in Leland, waar vissers nog dagelijks hun vers gevangen vis in grote ovens roken.

      T'is gek, want Robbie leidt ons zonder een spoor van twijfel van plek naar plek. Als een volleerde TomTom navigeert ze ons van herinnering naar herinnering. Gek, omdat ik me ineens realiseer dat zij hier een jaar lang een leven heeft geleid waar ik eigenlijk niet zo veel van weet. Waar ik op basis van haar verhalen en een paar foto's een eigen beeld van heb gecreëerd. En dat beeld is lang niet altijd gelijk aan de werkelijkheid. Alles is (net een beetje) anders als dat het in mijn hoofd zit. T'is groter, levendiger, mooier, zachter en diverser dan ik me had ingebeeld. Of het nu gaat om de gangen in haar school, de landerijen om haar huis, de cafeetjes in het dorp of de wegen er naar toe, alles heeft veel meer "kleur". Ik kom hier als een reiziger voor het eerst van m'n leven, zij is hier een soort van thuis. Zij heeft hier vrienden gemaakt die ik niet ken, zij heeft hier op plekken gelopen waar ik nooit heb gelopen, zij heeft geslapen op een plek die mij vreemd is. Kleine meisjes worden groot.

      IMG_2351IMG_2345IMG_2364

      We bezoeken strandjes, dorpjes, speeltuintjes, haar schoolgebouw (we worden het hele gebouw rondgeleid), haar (gast)huis, ontmoeten een vriendin in een plaatselijke boekhandel, drinken koffie bij haar favoriet ontbijtplek, treffen een klasgenootje in de vissershaven, halen een broodje bij haar lievelingsshack. Overal komen verhalen. Soms kennen we de verhalen. Soms zijn ze voor ons nieuw.

      IMG_2375IMG_2369

      Tegelijkertijd moet het voor haar ook vreemd zijn. Vorig jaar werd ze hier gedropt als vreemdeling in een hechte kleine samenleving. Ze vertrok na een jaar als vriendin van velen, van de een op de andere dag . En nu is ze (een jaar later) ineens weer terug in dezelfde omgeving die niets is veranderd (en toch ook weer een jaar verder is). Allemaal een beetje verwarrend.

      Neemt niet weg dat we alle drie genieten. T'is een prachtige streek en ik snap goed dat Robbie een beetje verknocht is aan Suttons Bay en omgeving. En het was fijn om dat samen met haar te mogen bekijken.

      Tot morgen
      Read more

    • Day 3

      Day 3: Travel to Petoskey

      July 2, 2022 in the United States ⋅ ☀️ 66 °F

      Today we got up a little early to break down camp. Then we took the TART trail from our campground to downtown Traverse City. It is like a Riverwalk pathway by some old train tracks. That trail was so busy!!

      Today was the official start to the Cherry Festival. They have a pancake breakfast to celebrate. You have to catch the pancakes! They flip them to you!! And there is cherry topping and cherry syrup to put on them (once you've caught them). We got to eat right on the edge of the bay.

      We got to see the opening ceremony and shopped around the festival before heading back. We had one backpack full of fresh cherries and the other full of cherry flavored food for Gary. 😋

      We drove to School Forest Trail in Boyne. They have a new lot and a new start point. I told Gary it looked like they were building a whole new trail system and connecting it to School Forest. The new stuff was good, but there was a lot of climbing at the beginning! 🚴

      One part that frustrated me was that from 10 to 13 on Wild Hog (W) is one direction all the time towards 13. We kept wanting to go the other direction. They need to rethink that part of the trail and what they are trying to do. But other than that it was a good ride!! Gary was worried that it was going to be a short ride, but he forgets that we rode 9 miles this morning already (to downtown)!

      From there, we headed towards food at Beard's. I know it was only 4 pm, but we didn't eat lunch and I was hungry! We split a pizza and had some good beer. And, of course, we got ice cream for dessert from Kilwins on our way to the campground.

      This campground is so big! And it has a beach. So we went down to see if we could watch the fireworks there, find some ice, and check out what was what. After munching on some cherries on the beach, we finally got cleaned up, and headed off for some sleep. 😴
      Read more

    • Day 2

      Day 2: Traverse City

      July 1, 2022 in the United States ⋅ ⛅ 66 °F

      So there was a thunderstorm last night...

      Not much sleep...

      But we got up and went biking at VASA. It changes directions every year. They just started doing this during the pandemic, so this is the first time we are riding the dirt in the new direction. I actually liked it better! I'm surprised! I liked it so much in the original direction, but this way seems so much more fun! The downhills seem longer.

      From there we went to Kayak, Bike, Brew for a paddle to four breweries. All along the way I was getting contact information to do runs up here next year! Four gave me contacts!! And I got one "maybe" from a fifth. That was pretty successful! The beer was good and it was a perfect day for being on the water! And we met some interesting people.

      All day, the Blue Angles we're practicing for tomorrow's air show. So we got to see all the stuff early because we were out on the water! They were so loud! But it was still really cool! I had to remind myself to keep paddling!

      Then it was on to dinner. I wanted to go to The Big Salad for dinner, but they closed early because the Blue Angels were practicing and were too loud!! 🙄 We ended up at Middle Coast for dinner. The waitress was new and the kitchen had just opened last week. So it was an adventure just getting our food. It tasted good though.

      Back to Moomers for dessert. Gary got cherry moobalie and amaretto cherry. I got watermelon, coconut, and butter pecan. All the flavors were great!

      Then it was finally back to camp for a shower and some much needed sleep! Tomorrow is the Cherry Festival and on to Petoskey.
      Read more

    • Day 309

      Sleeping Bear Dunes National Park 🌻

      July 17, 2021 in the United States ⋅ 🌙 20 °C

      What an amazimg day!
      We did a hike and stoid on the edge of the dunes, overlooking lake Michigan.
      We stopped for ice coffee in Glen Arbor and went dipping the refreshing water of Esch beach.

      Ended the day at a VERY good restaurant in Traverse city...

      Ella is already dreaming of about tomarrow...
      Read more

    You might also know this place by the following names:

    Grand Traverse County, Гранд Травърс, গ্রান্ড ট্রাভার্স কাউন্টি, Condado de Grand Traverse, Grand Traverse konderria, شهرستان گراند تراوس، میشیگان, Comté de Grand Traverse, Grand Traverse megye, Գրանդ Թրավերս շրջան, Contea di Grand Traverse, グランドトラバース郡, Grand Traverse Comitatus, Grand Traverse Kūn, Hrabstwo Grand Traverse, گرینڈ ٹراورس کاؤنٹی, Comitatul Grand Traverse, Гранд-Траверс, Округ Гранд Траверс, گرینڈ ٹریورس کاؤنٹی، مشی گن, Quận Grand Traverse, Condado han Grand Traverse, 大特拉弗斯縣

    Join us:

    FindPenguins for iOSFindPenguins for Android