Solvang

Geslapen zoals gisteren, dikwijls wakker dus.
Ontbijt met de vliegtuigen over ons hoofd scherend, daarna inpakken en wegwezen.
Interstate 405 is de aangegeven richting, het is rond negenen en ook hier spitsuur, 7 rijvlakken en nog aanschuiven, het is tot de eerstvolgende interstate 10, die wij niet nemen, dat er enige verlichting komt in het verkeer, en zoals het weer klaart alles meteen op.
De afslag naar Interstate 101 vinden we vlot want alles staat goed aangegeven en de GPS weet de weg. Aan de Santa Monica mountains verlaten we op eigen gelegenheid de I 101 om via de Kanan Dume Rd naar de Pacificatie Coast Hyw te rijden, de meest populaire route onder Amerika-reizigers te rijden. Dirk is ondertussen genoeg vertrouwd met de knopjes om de radio te testen, à ja want nu rijden we zonder GPS dus moeten we niet luisteren naar wat ze zegt.
Aan een mooi uitzicht op de Santa Monica mountains stopten we langs de weg waar een wagen stond, het was een ranger van het Monica State park. We raakten aan de babbel en ze wees ons een mooi wandelpad even verderop; het Backbone Pad. We waren nog vroeg genoeg om even dit pad te nemen tot in de canyon.
Rechtdoor via dezelfde Kanan Dume Rd kwamen we eindelijk op de I 1. De zee, even een stop aan La Piedra Beach voor een zeezicht en nog 30 km via de mooi slingerende highway.
We rijden naar Solvang een van oorsprong Deens dorp en dat doen we via de gewestweg 154 die ons door een prachtig landschap voert, we houden verschillende stops om mooie foto's te nemen.
De weg ernaartoe was prachtig, Solvang zelf +/- te kitcherig, wel Deens opgevat maar allemaal winkels, eetgelegenheden, molens, Deense geveltjes, maar erachter pure comerce. Het was wel gezellig om te wandelen en we aten er bij 'De Viking' iets met meatballs en rode kool, die wel lekker was, en een bol aardappelpuree zonder smaak. Met eindelijk een glas rode wijn!
Na onze wandeling namen we de weg naar de Nojoqui Falls, een 7 mijl voorbij Solvang. Het was een weg door een bos en met bomen zoals we in het zuiden rond Charleston zagen, zo met van die hangende neofieten aan. De Falls liggen in het Santa Barbara country park, we konden een heel eind binnenrijden, langs BBQ voorzieningen en picnic plaatsen, zodat we uiteindelijk nog maar 10 min te wandelen hadden. Spijtig maar de waterval was droog maar je zag wel goed aan de mosbegroeing waar ze loopt. Ik was niet gerust want aan het begin van de hike stond een waarschuwingsbord betreffende mountain lions, en dat ze aanvallen zonder dat je ze gehoord hebt , dat je dus best wat lawaai maakte tijdens het wandelen, het maakte wel dat ik vanalles hoorde, geritsel en zo!
Terug in de auto namen we de langere ecoroute op de GPS, mits een beetje aandacht en af en toe een beetje omweg bereikten we toch San Luis Obispo. We reden 174 mijl vandaag en zagen mooie landschappen, nog een kleinigheid eten en met een glaasje wijn mijn verslag schrijven.
PS! Je gelooft het nooit maar nu was er toch een programma op TV waarbij men laat zien hoe de mountain lions meer en meer opduiken in bewoond gebied, en hoe ze een mannelijke wandelaar aanvielen. Gelukkig zag ik dit niet op voorhand want dan had ik dat pad naar de Nojoqui Falls nooit genomen.Leggi altro