Bikepacking adventure Norway

Toen we wakker werden voelde ik me vies. Na de fietstocht van gisteren was ik door mijn zenuwen niet alleen ongewassen gebleven, ik stonk nu ook naar houtrook. Immers, waar een kampvuur is is rook, en die komt altijd naar jou als omstander toewaaien, ongeacht de daadwerkelijke windrichting. Dus ik moest eraan geloven. Na een kopje koffie en een ontbijtje met brokjes, liep ik aan de hand van mijn veel stoerdere vriend naar de beek waar hij gisteren al was geweest voor een wasbeurt.

De beek bleek zo fantastisch als Matthijs gisteren al had verteld, en ik toen voor het gemak even had genegeerd. Je kon er inderdaad komen via het karrenspoor naar het eenzame huisje in de weide, maar die lag toch nog wel een eindje verderop. En vanaf een afstandje bezien zag het er daar uitgestorven uit. Het water kon je bereiken door eerst een bruggetje over te gaan en daarna over enkele grote rotsen te klauteren. De beek startte met een flauwe waterval en liep verder over gigantische rostblokken die zacht afgesleten waren door stromend water dat er misschien wel eeuwenlang overheen had gevloeid. Daarna volgde een verrassend horizontaal stuk en tenslotte stroomde het water het hoekje om, verder naar beneden. Op dat horizontale stuk was een kom ontstaan dat op een natuurlijk zwembad van marmer leek. Het deed me bijna denken aan zo'n luxe spa. Op de bedding lagen geen losse stenen of takken noch was er algenaanslag te zien. Het water was prachtig helder en zag er zo uitnodigend uit dat alle aarzeling van me af was gegleden, ik alle kleding uittrok en zonder gêne in bad ging. Wel wat voorzichtig natuurlijk, gebruikmakend van mijn handen, want ook zonder algen had het glad kunnen zijn en bovendien was het water aardig koud. Het hielp wel dat Matthijs me voor was gegaan. Matthijs prijsde mijn dappere daad expres heel theatraal en we lachten hard om elkaars kreten om de kou. Nee, ik denk niet dat ik ooit een goeie Wim Hoffer word. Maar niemand kan ontkennen dat je toch een soort energieboost krijgt van zo'n koude doop.

Maar na deze baddersessie werd het hoog tijd om de tent in te pakken en koers te zetten naar onze volgende bestemming. Want er stond ons heel wat te wachten. Op de planning stond namelijk een bergweg met maar liefst 42 haarspeldbochten, die leiden naar een gravelpad gelegen op 1.000 meter hoogte. Daarom heet die weg Tusenmeteren, wat 'duizend meter' betekent. De legendarische bergweg wordt ook wel de Noorse versie van de Boliviaanse dodenweg ('s werelds gevaarlijkste weg) genoemd, althans, zo gaat de mythe. De Tusenmeteren werd meer dan honderd jaar geleden aangelegd, het kostte bijna 30 jaar om 'm te bouwen, en hoewel hij na de opening in 1934 nog de "mooiste weg van Europa" werd genoemd kwam deze bergweg na de oorlog en de jaren die volgden in de vergetelheid. In de sixties werd er een veiliger alternatief aangelegd lager in de vallei, en in de daaropvolgende 60 jaar kwam de oude bergweg zelfs totaal in verval door aardverschuivingen en erosie. In 2020 echter werd er geld ingezameld om 'm te restaureren. En een jaar later (dus nog maar 2 jaar geleden!) ging deze ooit vergeten weg weer open, speciaal voor fietsers en wandelaars. Echter, vanwege de ouderdom van het traject, het hooggelegen smalle pad langs verticale hellingen en de aardverschuivingen die er nog regelmatig plaatsvinden in dit afgelegen gebied, is het geen weg voor risicomijders. Dat was de weg die wij vandaag zouden nemen.Read more