Refugio Villarrica

Terwijl Bollie een zwart met oranje puntje op de berg wordt, plof ik me met de camera in de hand op mijn poep in de steentjes. Deze morgen, toen we vertrokken om een taxi naar het startpunt van de loop te vinden, was het mistig en een beetje aan het regenen. Gelukkig ligt Centro de Ski Pucon op 1460 meter, wat betekent: boven de wolken. Het is zalig zitten in het zonnetje met vulkaan Villarrica langs mijn rechterzijde en een immens wolkenveld langs links. Er piepen bergeilandjes bovenuit. Het duurt nog even voor ik de camera neerleg.

Er ontstaat een smalle roze slang op de berg. De meeste lopers dragen het officiële knalroze truitje. Van hieruit gezien gaat dat precies vlot naar boven. Na 50 minuten komt de eerste loper alweer voorbij. De 9 zwaarste kilometers zitten erop. Zot! Ik zit blijkbaar op een ideaal plekje om te supporteren want ik zie alle lopers goed aankomen.

Ik kan niet wachten tot Bollie passeert. Hij verrast me al na 1u30 met een bezoekje. Veel sneller dan de 2 à 3 uur die de organisatie voorspeld had voor de gemiddelde loper. Hij komt even bij me op de steen zitten en schud het verzamelde zand en steentjes uit zijn schoenen. Het is lastig maar hij voelt zich goed. Nog een kusje en poepekletsje en daar gaat hij alweer. Go Bollie!! Wanneer ik hem een volgende keer zie, zal het aan de finishlijn zijn.

Stiekem ben ik blij dat ik niet meedoe met de loop. Ik denk dat het iets te zwaar zou zijn voor mij. Het is bewonderenswaardig hoe enthousiast en stralend en vol goesting de lopers (zeker Bollie) aan de start staan. Ik snap het niet echt, omdat ik daar altijd met een ei in mijn broek sta, mij afvragend wat ik hier doe. Wat mij heeft bezield om dit te doen. Na de start loopt het gelukkig wel altijd los.

Bij alle trailruns waarop ik aanwezig was heb ik die lachende gezichten gezien. Dat zorgt mee voor de speciale trailsfeer. Veiligheid, fun, mekaar helpen, persoonlijke groei en een zijn met de natuur staan op de eerste plaats. Het is een familiaal gebeuren. Iedereen is welkom, van jong tot oud, met vacht of zonder vacht,… en dit op of naast het loopterrein. Ik kijk enorm op naar de fysieke en mentale kracht van trailrunners.

Zo’n trailrun vind ik een supergoeie leerschool voor zelfkennis, zelfredzaamheid, zelfzorg en zelfvertrouwen. Tijdens het lopen oefen je “het dicht bij jezelf blijven”. Je bent niet alleen. Maar enkel jij kan het doen. Er is niemand die je over de meet gaat dragen. Wat er gebeurt is volledig jouw verantwoordelijkheid. Jij hebt de controle. In het begin had ik zo weinig vertrouwen in mezelf dat ik niet alleen een trail durfde lopen. Als ik er eentje liep, liep Bollie altijd mee met mij.

Ik ben lang heel hard voor mezelf geweest. Helemaal niet lief en zorgzaam. En op die moment vertrouwde ik mezelf nog niet genoeg om te geloven dat ik dat nu wel zou zijn. Dat heeft wat tijd nodig gehad. Stap voor stap toonde ik aan mezelf dat ik voor mezelf wil en kan zorgen. Zodat ik op een goede dag mijn eerste trail alleen liep. Och wat een bang hartje toen, maar heel fier en blij met mezelf wanneer ik met een smile de finish bereikte.

Terug naar Pucón. Het zonnetje prikt een beetje in mijn ogen. Ik frul nog wat in mijn boekje terwijl ik af en toe opkijk naar de aankomende lopers. De snelsten sprinten over de eindstreep. Wat een tijden. Ik applaudisseer extra luid als de eerste dame toekomt. Girlpower! Ik kijk reikhalsend uit naar Bollie. Wat duurt het wachten lang als je naar iets uitkijkt. Even een wandelingetje maken en nog wat foto’s nemen.

Daar sta ik dan weer op mijn supporterspost. Is dat Bollie? Oh… nee… die misschien?... Ah nee toch niet. Is dat em?... Dat zou wel kunnen… Ik zie het nog niet goed. Is dat wat oranje? Ja! En een ruitjesbroek? Ja! Bollie is daar! Woepwoep, he made it! Een high five en dan loopt hij over de meet. Well done mister Bollie!! Hij eet wat kaasblokjes en grabbelt er wat mee voor mij. Daarna nog een donut gevuld met crème en een worstenbroodje.

Dan zijn we klaar om een lift terug naar Pucón centrum te nemen. We hebben sjans. Een jonge Chileense gast ziet het zitten om ons mee te nemen. Hij heeft ook de 25km gelopen en herkende Bollie aan zijn geruite broek. We komen veilig aan in Pucón. Daar wast Bollie zijn 5 stoflagen weg onder de douche en dan is hij weer “het manneke”.

Klaar voor nog een laatste reünie met Charlotte. Dennis is er helaas niet bij want zijn koorts is weer terug. Charlotte vertelt ons dat ze morgen naar Temuco vertrekken omdat daar een tropisch instituut is waar ze Dennis verder willen laten onderzoeken. Dat klinkt niet goed, misschien is het dan toch malaria.

Er wordt toch geklonken met prosecco op de prestatie van Bollie, alsook op het snel opklaren van Dennis zijn gezondheidstoestand. Het is een gezellige avond die afgesloten wordt met heerlijke tiramisu.

Vanuit het oogpunt van een niet nader genoemde loper, zag het er zo uit: https://photos.app.goo.gl/F4FVAnJofD3aN9E2ARead more