Discarica d'Inerti

De reis naar Moena is al weer een paar dagen geleden, maar was ook zeker memorabel genoeg om een footprint van te maken. In de ochtend dat we uit Oostenrijk vertrekken regent het hard. Erg hard. De planning van de dag ervoor gaf aan dat we de Großglockner Hochalpenstraße richting Italië zouden nemen. Een prachtige pasweg langs de hoogste berg van Oostenrijk. De bewolking hangt laag en we hebben goede hoop dat we op de pas door het wolkendek breken en in de zon de gletsjer kunnen bekijken. Of wat er van over is.

De pasweg start op ongeveer 700 meter hoogte en gaat op het hoogste punt naar 2504 meter. Zodra we de pasweg oprijden komt Martijn op het idee de webcam van het bezichtigingscentrum (2300m) bij de gletsjer te bekijken. Die laat bewolking en regen zien. En omdat het best flink doorregent en we nog 50+ haarspeldbochten verwachten, besluiten het plan om te gooien.

Enigszins teleurgesteld rijden we noordelijk langs Zell am See richting Kufstein, met het idee daar de snelweg op te gaan en via Innsbruck de Brennerpas te nemen. Een heel andere ervaring. Niet een pasweg met haarspeldbochten en prachtige uitzichten maar een tweebaans snelweg op 1370 meter hoogte. Het weer klaart op en we zien af en toe de zon erdoor komen. Eenmaal bij de grensovergang gekomen blijken de borden op z'n Italiaans neergezet. De resulterende foto van de grensovergang is niet eens prijsvraagwaardig, wel goed voor vijf minuten blauw liggen van het lachen in de auto.

Door wegwerkzaamheden missen we geplande supercharger net over de grens. Omrijden kost een extra uur en dat vinden we het niet waard. We besluiten te snelladen aan een lokale laadpaal in het eerstvolgende dorpje aan de Italiaanse kant en daar meteen te lunchen. Het uitzicht vanaf de snellaadplek is tekenend. Waar in Oostenrijk alles picture-perfect eruit ziet en we werkelijk geen bouwval hebben gezien, kijken we nu uit op een sporthal waar bouwvakkers ooit begonnen lijken met de sloop en toen maar weer gestopt zijn. Welcome to Italy.

Om de teleurstelling van het missen van de Großglockner in de ochtend enigszins te compenseren, rijden we binnendoor om het Sella massief richting onze eindbestemming: Moena. Val Gardena, de bloemenvallei naar het massief, is prachtig. Kleine dorpjes, kronkelende wegen en veel, heel veel motorrijders, Altijd een goed teken dat er mooie wegen aankomen.

Het Sella gebergte zelf overstijgt al onze verwachtingen. De 3000ers toppen en steile wanden aan de rand van het massief zijn imposant en in sterk contrast met de direct aangrenzende groene alpenweiden. De dorpjes waar we doorheen komen zijn minstens even mooi als die in Val Gardena. Het stikt van de skiliften en dat is niet verwonderlijk. Rondom het massief is het mogelijk de Sellaronda te skiën. Een skitour van meer dan 40 kilometer over de vier passen die om het massief liggen. We zitten te watertanden in de auto. Grote kanshebber voor wintersport 2022-2023.

Na een reis van 8,5 uur komen we aan in Moena en vinden al snel onze weg naar de bistro van het naastgelegen Hotel Faloria. Genieten van het eten (alhoewel de risotto met zalm iets te visserig bleek), de taal en de flair van de Italianen.Weiterlesen