Jalal-Abad oblast

Het is tijd om te vertrekken naar Arslanbob, een dorpje dat vlakbij het grootste walnootbos ter wereld ligt. Terwijl we op een taxi wachten komt er een man naar ons om een praatje te maken. Hij ziet er Russisch uit, ik schat hem zo’n 30 jaar en hij stelt zich voor als Igor De Gaulle, sniper van beroep. Hij lijkt nogal verward en ratelt in het Russisch terwijl hij voor zich uit staart en veel handgebaren maakt. Ik versta af en toe een paar woorden zoals “granaat”, “Amerikanen” en “schieten”. Op zulke momenten vind ik het echt jammer dat ik geen Russisch praat en zijn verhaal kan leren kennen. Zou die kerel een getraumatiseerde soldaat zijn die over zijn verleden in het leger praat? Of heeft hij gewoon te veel vodka op en kletst hij uit zijn nek? We blijven helaas in het ongewisse want daar komt onze taxi en we nemen afscheid van Igor De Gaulle.

Onze rit van Bishkek naar Arslanbob duurt maar liefst 12 uur. De chauffeur rijdt stevig door en passeert trage vrachtwagens in elke blinde bocht, zoals we al gewoon zijn in het verkeer hier. Als er een auto van de andere kant komt dan moet die maar wat opschuiven. We krijgen wel weer mooie uitzichten te zien en Shazammen erop los om de Russische en Kirgizische pophits later nog eens te kunnen beluisteren. Na al die uren krijgen we echter hoofdpijn van de muziek en worden we misselijk door de vele haarspeldbochten. Om 1u ’s nachts ploffen we eindelijk in ons bed in de B&B van Abdul.

De volgende dag verkennen we Arslanbob. Het is woensdag, marktdag. Het hele dorp lijkt wel op de markt rond te lopen. We wurmen ons langs de standjes met vlees, honing, fruit, hoofdeksels, beha’s,… en kijken onze ogen uit. De vrouwen dragen allemaal mooie en kleurrijke traditionele kledij en hoofddoeken. Abdul wist ons te vertellen dat bijna 100% van de bevolking hier etnisch Oezbeeks is, zoals in de meeste steden in het zuiden van Kirgistan. Je voelt direct een heel andere vibe dan in het noorden. De dagen erna doen we nog uitstapjes naar de kleine en grote waterval en uiteraard naar het grote walnootbos.

Daarna raken we met een combinatie van marshrutkas en taxi’s tot in Arkyt, het dichtste dorpje bij het Sary Chelek meer. Sabira, een oud-leerkracht Engels, is onze gastvrouw en verwent ons met lekker eten (o.a. zelfgemaakt brood en confituur) tijdens de 3 dagen dat we hier blijven.

De volgende dag voelt Vé zich slap dus vertrek ik alleen te voet naar het Sary Chelek meer, 15km verderop. De eerste 8km gaat het licht bergop, de volgende 4km zijn al wat lastiger. Enkele auto’s en marshrutka’s stoppen en bieden me een lift aan, maar ik wil helemaal tot aan het meer te voet stappen. Na een dikke 2 uur neem ik een korte pauze aan een mooi uitzichtpunt. Vanaf hier is het nog 3km stappen zonder al te veel hoogteverschil.

Net voor ik weer wil vertrekken, stopt er een auto met 3 lokale veertigers. We begroeten elkaar en ze doen teken dat ik mag meerijden. Ik probeer ze te bedanken maar ze blijven gesticuleren dus besluit ik toch toe te happen. Ze spreken geen Engels maar met wat gebaren slagen we er in om mekaar deftig te verstaan. We zijn nog geen 5 minuten ver als de auto weer stopt en de mannen 2 flessen vodka boven halen. Ondertussen wordt er ook brood en salami boven gehaald om tussendoor een bodempje te leggen. Op nog geen kwartier tijd krijg ik 4 glazen vodka die ik als gast natuurlijk niet kan weigeren. Miljaar, ik voel het al serieus, en we zijn precies nog maar begonnen. Ik begin al te hopen dat ze mij die 15km terug naar Arkyt willen voeren vanavond.

De chauffeur, Choibek, zet de auto in gang en we rijden tot aan het meer. Na een klein wandelingetje wordt de vodka weer boven gehaald maar gelukkig krijgen we ook een bord warm eten om te delen. Al wordt ik er niet bepaald nuchterder op. Daarna ga ik (als enige) een stukje zwemmen in het super heldere water van het prachtige meer. Terwijl ik weer opdroog raak ik aan de praat met een koppel Kyrgiziërs dat goed Engels spreekt, de vrouw blijkt in Londen gestudeerd te hebben. Ze bieden me direct wat te drinken aan, vodka natuurlijk, maar deze keer in een “cocktail” met cola.

Choibek en zijn compagnons doen teken dat we weer gaan vertrekken dus ik neem afscheid van de andere locals. We stoppen nog eens aan het uitzichtpunt waar ze mij eerder op de dag oppikten. Daar wordt een watermeloen aangesneden en daar hoort uiteraard... vodka bij. Ik ben blij dat ze mij daarna vlak aan het guesthouse van Sabira afzetten en ik val op de kamer direct als een blok in slaap. De gastvrijheid van de locals, het is soms een hele ervaring!

De dag erop gaan we samen naar het meer. Zonder vodka. Na een uur wandelen kunnen we meeliften met een vriendelijk gezin uit Bishkek. Ze bieden ons zelfs aan om vanavond nog mee met hen terug te rijden naar Bishkek. We bedanken vriendelijk omdat we nog een nacht bij Sabira blijven slapen. Hadden we in de toekomst kunnen kijken, dan hadden we echter direct ja gezegd…

Vé waagt zich aan een duik in het water en daarna genieten we van de zon. Voor we naar huis gaan doen we nog een stevige wandeling in de bergen. Op de terugweg naar Arkyt is er helaas geen enkele auto die wil stoppen of plaats heeft dus de stevige wandeling krijgt een verlenging van 4 uur. Daarna slapen we als roosjes.

De terugweg naar Bishkek blijkt geen lachtertje, uiteindelijk doen we 15 uur over een rit die in 6 uur zou kunnen. Met 7 personen en een hele hoop bagage zitten we opeengepakt in de taxi. Garagebezoek wegens motorpanne, file, een stuk van een achterwiel dat loskomt en vervangen moet worden,… Het zijn maar enkele van de hordes die we moeten nemen vandaag. We belonen onszelf door een 4-sterrenhotel te boeken voor 2 nachten. We genieten voor het eerst in 2 maanden van de luxe. Een normaal toilet en een goeie douche leer je hier wel appreciëren!

De beelden van dit verhaal: https://photos.app.goo.gl/dHgXiKVscdzi1qqo7もっと詳しく