Övörhangay Aymag

Op een donderdagochtend vertrekken we vanuit Ulaanbaatar. Onze chauffeur blijkt last minute toch niet te kunnen maar hij heeft zijn zoon als vervanger voor ons geregeld. Zijn zoon is alleen wel een beetje jong en alles wijst erop dat dit zijn eerste trip met toeristen is.. Vader beweert dat hij 23 is, hijzelf zegt hij dat hij 21 is, en wij denken dat Jambo eerder 18 is, maximaal. Echt prettig vinden we het niet maar we hebben geen andere keuze.

Als we wegrijden uit Ulaanbaatar staat ons een lange rit te wachten. We rijden naar Karakorum, wat ooit de hoofdstad van het Mongoolse rijk was. Onderweg valt Jampot bijna in slaap en hij moet aan het stuur trekken om te voorkomen dat we van de weg afrijden. Doodeng. We hebben er meteen spijt van dat we er niet op hebben gestaan een meer ervaren chauffeur mee te nemen.

De oude stad is mooi. Iets totaal anders als wat we tot nu toe hebben gezien, ook al zien we hier voor het eerst veel andere toeristen. Het Erdene Zuu monastery is voor ons -komende vanuit Tibet- op het eerste oog niet zo indrukwekkend. Toch is het een bijzondere plek. Het is het oudste overlevende boeddhistische klooster in Mongolië, en het werd als een van de weinige boeddhistische plekken gespaard tijdens de Sovjet-tijd. We bezoeken ook nog even het museum in Karakorum, waar we eindelijk onze kennis kunnen bijspijkeren over Dzjengis Khan. Het is moeilijk te geloven dat het Mongoolse rijk het grootste rijk in de wereldgeschiedenis was. Een rijk van de Donau tot aan China.. Kun je het je voorstellen? 1 op de 200 mannen wereldwijd schijnt zelfs een directe afstammeling te zijn van Dzjengis, niet te geloven.

Vanuit Karakorum rijden we de natuur in. We stoppen onderweg bij een uitkijkpunt. Het is weer prachtig maar ook weer zo anders dan het Mongolië wat we tot nu toe hebben gezien. Opnieuw veel offroad rijden, met als verschil dat Jampot níet zo goed weet hoe dat moet. Als we voor de zoveelste keer bijna vast zitten en weer eens de verkeerde weg hebben genomen, zit hij met witte knokkels aan het stuur, ondertussen wanhopig bellend met zijn vader. Wij ondergaan het, terwijl de zon steeds lager aan de hemel komt te staan en we stilletjes aan beginnen te twijfelen of we voor het donker nog een geschikt kampeerplekje zullen weten te vinden. Hij is trouwens niet de enige die moeite heeft met de niet bestaande wegen. Onderweg zien we veel mensen met lekke banden, want door de regen van de afgelopen dagen is het offroad rijden niet gemakkelijker geworden.

ALs het bijna donker is vinden we eindelijk een plekje. Snel parkeren we de bus en zetten we onze tentjes op. De altijd blauwe luchten hier in Mongolië zijn nergens te bekennen en het regent zelfs een beetje. Ondanks het slechte weer wordt het toch nog gezellig als de mannen bij een klein winkeltje wat bier, wodka en rode martini weten te vinden (de opdracht was rode wijn.. haha!). Tja, nog geen drie dagen geleden zworen we de komende maand geen alcohol meer te drinken, maar nu in ons tentje met drie lagen kleding aan vanwege de kou is dat drankje toch wel lekker. Dat afkicken doen we later wel ;).

De volgende morgen worden we wakker in een schitterend landschap. Groene heuvels, kleine stroompjes, paarden en de grootste waterval van Mongolië. Vooral de waterval is indrukwekkend, zeker als er een regenboog voor verschijnt (score!). Ook Jampot is onder de indruk en hij blijft maar selfies schieten met de waterval. Het is natuurlijk ook zijn eerste keer. 's Middags rijden we weer verder. Opnieuw veel hachelijke momentjes. Jampot rijdt onze bumper eraf en vloekt nog maar eens. Als we een rivier moeten oversteken lukt het hem pas na poging 3 om de auto uit het water de oever op te krijgen. Ik zit als versteend achterin en doe een schietgebedje.Læs mere